MISCARRIAGE || EERSTE TRIMESTER, EN TOEN GING HET MIS
Oh jongens, wat heb ik me verheugd om aan jullie bekend te maken dat we weer een kindje verwachtten. Er stond zelfs al een opzet klaar om uitgebreid te vertellen over dat spannende eerste trimester. Maar helaas... Precies op de dag dat we de 'veilige' 10 weken bereikt dachten te hebben ging het mis. Mijn grootste angst van dat moment werd werkelijkheid, op een totaal onverwachts moment verloor ik ons kindje.
De positieve test en zwangerschapsaankondiging
Maar laten we bij het begin beginnen! Eind juli was het weer zover, de dag dat ik wel of niet ongesteld zou worden was in zicht. En nieuwsgierig als ik ben had ik geen geduld om af te wachten, dus ik ging aan de slag met de zogenaamde early testen. En yes, 5 dagen voor NOD stond er al een heel licht streepje. Ik was er nog niet erg van onder de indruk, we hebben al zoveel meegemaakt het laatste jaar! Maar toen de streepjes de dagen daarna steeds een beetje donkerder werden, durfden we voorzichtig te juichen! Zwanger van een aprilbaby, hoera!
We wisten het zo'n anderhalve week toen we besloten het onze ouders te vertellen en daarna onze vrienden en familie. Dat voelde voor het eerst een beetje onwennig, ging ik al die mensen niet weer blij maken met een dooie mus? Aan de andere kant, deze baby verdient het ook om net zo onbevangen blij mee te zijn als wanneer ik geen miskramen had gehad. En mocht het toch weer misgaan, dan kunnen we de steun van de mensen om ons heen goed gebruiken.
Ik maakte met stoepkrijt een tekening in de tuin en ik liet Jolie met onze ouders videobellen. 'Oh, Jolie heeft een mooie tekening gemaakt die ze graag aan jullie wil laten zien!' riep ik ergens halverwege het gesprek. Tadaaa! Wat een blijdschap!
Later op de dag maakte ik deze foto (uiteraard had ik voor Jolie een mooi bijpassend pakje klaar liggen, maar dat wilde ze niet aan. 'Echt niet. Vind ik niet mooi.' Tja, ik heb nog maar weinig te vertellen bij deze peuterpuber) en die stuurden we door naar onze vrienden en familie. Ik was toen bijna 6 weken zwanger, het was nog pril. Maar ik had er een goed gevoel over en iedereen met mij!
Bloedverlies
Tot dusver kon ik goed genieten van de zwangerschap. Ik probeerde de angsten weg te stoppen en het geluk toe te laten. Een dag voor de positieve test had ik het bloedstollingsonderzoek in het ziekenhuis gehad. Omdat mijn lijf toen al druk aan het zwangeren was, zijn de uitkomsten niet 100% betrouwbaar, maar er kwam uit naar voren dat ik een kleine afwijking heb ik mijn bloedstolling. Daarom moest ik per direct beginnen met het slikken van Ascal, een bloedverdunner. Bijwerkingen daarvan zijn sneller blauwe plekken en hevigere bloedingen, omdat je bloed dunner is. De kans is dus ook groter om een bloeduitstorting in je baarmoeder te krijgen, noemde de gynaecoloog tussen neus en lippen door. 'Wat gebeurt er dan?' vroeg ik. 'Meestal gaat dat vanzelf over.'
Toen ik 6 weken en 3 dagen zwanger was, had ik 's ochtend opeens een flinke bloeding. Ik was meteen in tranen en in paniek en ik belde naar het ziekenhuis. Ik mocht niet langskomen, de assistente vond dat niet nodig. Er viel toch nog niets te zien. En als het mis ging, was het toch niet tegen te houden. Ik stuurde een berichtje naar mijn verloskundige en legde het haar eens voor. En zij was het niet met het ziekenhuis eens, ik mocht direct langskomen voor een echo. Zo fijn! Yay voor menselijkheid!
Het was de spannendste echo ooit. Ik was zo bang, mijn hele keel zat dicht, ik kon amper praten! Maar wat zag ze? Een mooie beginnende zwangerschap. Mét kloppend hartje!! Wat heb ik gehuild op die stoel! Ze zag ook wat bloed in mijn baarmoeder, maar niets zorgelijks. Het zat netjes bij de uitgang en niet in de buurt van de baby.
Dat was anders toen ik met 7 weken mijn eerste echo in het ziekenhuis kreeg. Ik was in de dagen ervoor steeds kleine beetjes bloed verloren, maar omdat ik me verder goed voelde en genoeg zwangerschapssymptomen had, maakte ik me niet zoveel zorgen. Maar in het ziekenhuis bleek er veel bloed in mijn baarmoeder te zitten. Een bloeduitstorting als waar ik voor gewaarschuwd was!
On the upside: De baby deed het goed. Het hartje klopte, hij groeide goed. Het gevaar zat 'm in het bloedverlies. Als mijn baarmoeder zou gaan besluiten dat het bloed weggewerkt moest worden, was de kans aanwezig dat de baby mee zou komen. Op dat moment was het 50/50.
Gebroken ging ik weer naar huis. Niet weer. Niet weer iets anders. Nu slik ik medicatie, is alles goed met de baby, is er weer iets anders waardoor het mis kan gaan!
Rust
Maar de bloedingen werden minder en minder. Ik nam veel rust, probeerde zoveel mogelijk plat te liggen en zo min mogelijk te tillen. Mijn moeder kwam extra veel spelen met Jolie en Roel hielp met het huishouden. Ik voelde me op en top zwanger en mijn buik groeide flink. Een hele andere zwangerschap dan van Jolie: Ik was veel minder misselijk, maar had bijvoorbeeld wel weer veel last van mijn borsten. En bij Jolie kreeg ik amper wat weg en nu had ik de hele dag honger. Dat moest wel een jongetje worden! Iedere avond praatte ik even tegen het kindje in mijn buik. Blijf mij me alsjeblieft, je bent zo welkom en geliefd! Maar ook hoeveel zin ik had in de toekomst en hoe hij daar nog maar even goed en veilig in mijn buik moest blijven zitten.
Met 8 weken kreeg ik weer een echo en het intakegesprek bij de gynaecoloog. Het hematoom, zoals de bloeduitstorting ook wel wordt genoemd, zat er nog. Maar was niet gegroeid. In tegenstelling tot de baby! Die groeide goed door en leek zich er weinig van aan te trekken. Het zag er rustig uit. En ik durfde er steeds meer in te gaan geloven. Eindelijk durfde ik me aan te melden voor de leuke gratis babyboxen en mama-magazines en te starten met Moeders voor Moeders. Ik ben écht zwanger, we krijgen écht een kindje! Ik kocht zelfs een knuffel voor onze kleine spruit.
En de echo was goed! Het hematoom was geslonken en er was nog steeds een knipperlichtje te zien! Maar in plaats van dolblij te zijn, bleef ik ongerust. De baby kwam qua grootte op 9 weken en ik zou toch echt 9+3 moeten zijn. Zo'n klein verschil is niet zorgelijk, zei de echoscopiste, maar het zat me niet lekker. Daarnaast had ik al een druk bewegend baby'tje verwacht, zoals Jolie rond dit termijn, maar dit kindje lag doodstil. Iedereen was opgelucht, behalve ik. Maar ik overtuigde mezelf ervan dat het mijn angst was waardoor ik niet helder meer kon denken en mijn intuïtie niet goed meer werkte.
De volgende dag was ik jarig en gingen we naar Antwerpen. 's Avonds zei ik tegen Roel dat ik me opeens zo anders voelde. De zwangerschapsbuzz was weg. Ik kon weer helder denken. Was er dan toch een last van mijn schouders afgevallen na die goede echo, of is het mis met de baby?!
Dag baby!
Zondagavond tekende ik dit bordje om op maandag, bij precies 10 weken, mijn buik weer eens op de foto te zetten. En dan zou ik dat iedere week bijhouden en iedere week een foto maken. Een vriendin die verloskundige is appte me die avond nog: 'Morgen 10 weken, dan ben je de meest risicovolle periode voorbij!' Maar vlak voordat ik naar bed ging begon ik opeens weer te bloeden. En het was anders dit keer. Heviger. Met krampen.
's Nachts moest ik uit bed om schoon ondergoed aan te trekken en maandverband om te doen en toen wist ik dat het mis was. Stilletjes liepen de tranen over mijn wangen, terwijl Roel en Jolie vredig naast me lagen te slapen. 's Ochtends kreeg ik zoveel pijn dat ik bijna niet meer rechtop kon staan. Gelukkig mocht ik nu wel meteen naar het ziekenhuis komen. Mijn vriendin Sanne haastte zich naar ons huis om op Jolie te passen. Op dat moment was er nog sprake van dat de bloeding ondanks de pijn veroorzaakt zou worden door het hematoom en dat de baby nog kerngezond op zijn plek zat. Maar de drukkende pijn daar beneden, alsof mijn schaambeen in tweeën gesleten zou worden, deed bij mij wel de alarmbellen rinkelen. The baby is on its way out!
In het ziekenhuis ging het heel snel. Omdat het een spoedafspraak was, had ik een andere gynaecoloog. Een man. Nuchter, maar meelevend. Vriendelijk ook. Op de uitwendige echo was al geen baby meer te zien. Op de inwendige echo bleek dat de baby vast zat in mijn baarmoedermond. Hij vroeg of ik nog een foto wilde, ter herinnering. Graag! Daarna zou hij de baby eruit halen, met een soort tang. Ik trok wit weg en kneep angstig in Roel z'n hand. Het is al zo verdrietig, waarom dan ook altijd nog die lichamelijke ellende?! Maar de arts stelde me gerust: Het zou meer pijn doen in mijn hart dan fysiek. En dat klopte, voor het ik wist was de baby eruit. En 5 minuten later stonden we buiten, ik huilend en Roel met een bakje in zijn handen met ons iniemini baby'tje erin.
In een later artikel zal ik vertellen wat we ermee gedaan hebben en hoe we Jolie bij de zwangerschap en later bij het afscheid hebben betrokken. Voor nu laat ik het hierbij.
En hoe gaat het nu met mij?
Nog niet heel goed. Het verdriet is groot. Ik ben erg moe en alles kost me veel energie. Prikkels lijken 10x zo hard binnen te komen, en ik ben al zo gevoelig. Mijn lichaam reageert ook weer heftig op de hormoonschommelingen: uitslag in mijn gezicht, haaruitval, ik houd vocht vast. En dat in combinatie met de wallen en dikke ogen (of ik nou huil of niet, mijn ogen zien eruit alsof ik 3 nachten heb doorgehaald) en de paar zwangerschapskilo's die zijn blijven hangen, zie ik er dus net zo verrot uit als dat ik me voel.
Maar, ik ben ook heel dankbaar voor de mooie dingen in mijn leven. En daar richt ik me op. Good vibes only! Lekker veel samen doen met Jolie (wat ben ik trots op haar!), in huis alles oppakken wat is blijven liggen, schrijven voor mijn blog, leuke nieuwe projecten waar ik snel meer over zal vertellen, dates met mijn husband en heel veel tijd voor mezelf om dit een plekje te geven.
De artsen houden het op pech en adviseren om zodra we eraan toe zijn weer verder te proberen. En uiteraard willen we dat ook. De wens voor een tweede kindje is heel groot, maar wat is dit een hard en moeilijk proces! Eén biochemische zwangerschap en 4 miskramen, waarvan 2 bij 10 weken, in ruim een jaar tijd. Hoe verwerk je zoiets?
Liefs,
Linda ♥
