GUEST WRITER || ROMY, DEEL II

Laatst deed ik via sociale media de volgende oproep:

'Voor mijn blog ben ik op zoek naar een gastschrijver!
Zou jij een artikel willen schrijven over jouw zwangerschap, of alle facetten daaromheen (positief of negatief, denk daarbij ook aan miskramen, ongewenst kinderloos zijn, ongewenst zwanger zijn, abortus etc. Taboes zijn er om doorbroken te worden!) of over een heel ander onderwerp naar keuze, laat mij dat dan weten en stuur een mailtje naar LindaKorner83@gmail.com. Dan kijk ik wanneer ik het kan posten! Anoniem mag uiteraard ook'.
Romy reageerde en deelde haar bijzondere verhaal met mij.
Gisteren beschreef zij over hoe het niet lukte om zwanger te worden en hoe ze na 6 pogingen, een wirwar van emoties en plus 35 kilo door hormoonbehandelingen besloot om zich neer te leggen bij haar kinderloosheid. Net wanneer zij en haar man hun leven weer op orde hebben, worden ze verrast. Zwanger! Dit is het vervolg.
Lees je mee?

♥

..........Wat bleek..... Dikke vette dubbele streep. ZWANGER.
Oops!

Toen begon de ellende. Ik had het emotioneel al verwerkt, ik zou nooit moeder worden.
Ik had mijn toekomst uitgestippeld: ik word de beste hondentrainster die er bestaat en ga met mijn kampioenen mee doen met hondensporten!
Lekker met manlief en de honden op avontuur, boerderijtje kopen in the middle of nowhere!
Weer konden mijn dromen niet uitkomen. Maar ho effe, je bent zwanger! Dat is toch geweldig?!
Uh NEE!
Of toch wel?
Ik was er klaar mee, toch? De twijfels kwamen, nog geen besef dat ik daadwerkelijk zwanger was, dat was immers onmogelijk gebleken.

5 positieve testen verder en een man die zijn geluk niet op kon, drong het nog niet tot mij door.
Naar de huisarts geweest, naar de verloskundige geweest en een echo gehad. Eerste echo was een erwtje met een kloppend hartje. "Gefeliciteerd, een positieve zwangerschap!" zeiden ze in die kamer. Ik keek ze aan alsof ze gek waren.
Een week later moesten we weer voor een echo, gezien mijn verleden stond ik onder strikte controle.
Bij de tweede echo kreeg het al vorm en bewoog, bij de derde echo was het alweer een stuk verder ontwikkeld. We waren inmiddels 12 weken en daarmee uit de zogenoemde 'gevarenzone', maar nog altijd liep ik een beetje verdwaasd rond. Ik was niet ziek, ik merkte lichamelijk helemaal niets aan mezelf (behalve de ziekelijke behoefte naar alles wat met appels en melk te maken had en dat ik vieze geurtjes van kilometers ver kon ruiken. Ik zou zo ingezet kunnen worden als drugsniffer!). Het wilde maar niet klikken met mijn verstand.
Mijn man had inmiddels al namen verzonnen, een weddenschap gestart dat het een meisje zou zijn en was al bezig met scholen uitzoeken. Ik liep erg achter de feiten aan, tot de 16-weken echo waarbij we de grote onthulling kregen. Een jongen of een meisje!
In de wachtkamer had ik het over 'mijn kleine mannetje'. Jaja, het ging van 'hoe kan ik zwanger zijn?' naar 'mijn kleine mannetje'. En ja, ik won de weddenschap! Je kon er niet omheen, meneertje liet zich prima bekijken.
Ik wist het meteen: Olaf zit in mijn buik! In 1 klap was het echt, hij kreeg een naam en we spraken ook niet meer over de baby in mijn buik, maar over Olaf.
Alles veranderde, wat als er iets gebeurt? Dit is mijn enige kans! Ik moet er zuinig op zijn! Bijna panisch werd ik als het ging om eten en drinken, bewegen enz. Knuffelen? OH hell no, weg bij de buik! Minstens 3 meter ruimte, zowel links als rechts. Gelukkig was mijn man net zo debiel en sloeg nog net niet iedereen die maar vreemd naar mijn buik keek neer.
Niets zou er met ons kereltje gebeuren!

Toen wij het bekend maakte, was iedereen natuurlijk dolgelukkig voor ons. De mensen dichtbij ons snapten mijn terughoudendheid en angst heel goed. Echt genoten van mijn zwangerschap heb ik niet, ik kreeg bekkeninstabiliteit. Jippie, van alle zwangerschapskwaaltjes kreeg ik deze, wat bovenop mijn heupdysplasie erg pijnlijk was.
Elke controle omtrent Olaf was prima. Hij groeide goed. Maar elke keer sloeg ik doodsangsten uit als we weer voor een echo of een controle gingen. Wat treffen we deze keer aan?! Voor mij was zwanger zijn heel beangstigend en lichamelijk een hele pijnlijke beleving. Een andere keerzijde was dat alle mensen die ons als kinderloos stel aan de kant hadden gezet, nu vonden dat we eindelijk toe mochten treden tot de 'elite ouderclub'. Fake zootje, we hebben een hoop vervelende en pijnlijke opmerkingen onze kant op gehad, wij waren geen ouders, dus we weten niet hoe het leven met kind(eren) is. Ondanks ik nu zelf moeder ben en een klein beetje begrijp waar sommige opmerkingen vandaan kwamen, vind ik dat je niet zo met mensen omgaat.
In week 32 kregen we een groeiecho, die herhaalde zich met 34 weken. En wat bleek? In 2 weken had Olaf schijnbaar een groeiachterstand opgelopen! Mogelijk een slecht werkende placenta, ik moest meteen naar het ziekenhuis. Afspraak kon pas na het weekend, wat heb ik gehuild dat weekend! Durfde mijn bed niet uit te komen, ik moest mijn energie sparen voor Olaf! Daar gaat mijn enige kans! Mijn mooie perfecte mannetje gaat achteruit...!

Het bleek een meetfout te zijn. Er was niets aan de hand, Olaf was zelfs wat langer voor zijn tijd.
Alleen bleek mama aan het einde van haar krachten te zijn. Olaf moest niet veel langer blijven zitten, anders zou dat schade aan mijn heup aan kunnen richten.
GVD, kon dan niets een keer normaal gaan?! Wat nu? Keizersnee? Bedrust? Wanneer is het veilig om Olaf te halen? Was het niet te vroeg?
"Weet je wat, mevrouw, we zetten je op controles om de 3 dagen en we gaan het rekken tot minimaal 38 weken en dan gaan we inleiden." Prima, dacht ik, zolang het maar veilig is voor Olaf!

Dinsdag 14 juli was de grote dag aangebroken! De bevalling werd ingeleid, we hadden ons ingelezen en gingen vol goede moed naar het ziekenhuis. Mijn god wat waren wij naïef... Ik dacht serieus 'dat doen we even'. Nou, Olaf vond van niet en heeft nog lekker een hele dag tegen de medicijn liggen vechten. Ik werd aangesloten op een EcG-monitor, elke keer 1 uur nadat ze het medicijn inbrachten om mijn baarmoeder te kickstarten. Elke keer gebeurde er niet veel spannends. De EcG was prima, maar geen reactie. Olaf zat wel prima in mama d'r buik, we moesten maar gaan slapen en het de volgende dag opnieuw proberen.

Na een redelijk goede nachtrust begonnen we vol nieuwe energie aan ronde 2. EcG aangesloten, meds erin en voila. Afwachten. Deze keer kwamen ze niet na een uur en wij maakten ons zorgen. Zouden ze iets zien wat wij niet zien? En ja hoor, er was een kleine afwijking op de EcG. Hij was zo stil... Ik schoot instant in de stress, een uur geleden voelde ik hem nog! Een hele lieve verpleegster begon op mijn buik te tikken en ik moest maar even draaien en na 5 minuten kregen we weer een mooie reactie op de EcG, hij lag blijkbaar te slapen. Normaal zou ik me lullig voelen om een baby wakker te maken, maar deze keer had ik daar geen moeite mee! Net voor poging nr. 3 van dag 2, wilden ze ons adviseren om nog maar een dagje rust te nemen. Want ja, de nacht is lastiger, morgenochtend hebben we een heel fris team paraat staan voor je etc... Uhhh HALLO! We gaan gewoon door, ik ben er klaar mee! Hij moet en zal eruit komen. VANDAAG!!!!!! "Ok mevrouw, ik ga nog 1 ding proberen en dat is strippen. U krijgt uw laatste tablet voor vandaag. Oh en eet nog even een stevige maaltijd."

Wat waren wij blij met die stevige maaltijd! Als donderslag bij heldere hemel begon het feest, 3 cm ontsluiting, we gaan u vliezen breken....... WOOOHOOOO, en die paar weetjes die ik nu heb, pff en al 3 cm, is dit alles kleine man, pff nou nou....
Hahaha, ons kleine mannetje heeft me gehoord en gooide er een schepje boven op. Ik hoorde mezelf nog zeggen "Een ruggenprik? Nee joh dit gaat prima..."
GEEF MIJ DIE RUGGENPRIK......NU!!

Een weëengolf met elke keer maar 1 minuut rust ertussen, alsof je dat rust kon noemen. Ik had geen kracht om ze op te vangen en zakte door mijn benen.
Geweldig spul, zo'n ruggenprik. Ik lag te spacen en lulde de oren van iedereen zijn kop. De grootste lol hadden we in die kamer, toen de ruggenprik en een paar extra weeënopwekkers aansloegen duurde het in totaal van 1cm naar 10 cm maar 3 uur. En 5 minuten aan persweeën later was Olaf geboren.
We hebben aan dit bijzonder emotionele avontuur een prachtig kereltje genaamd Olaf Sven, geboren op een leuke datum 15-7-15, overhouden.

Ze vragen me wel eens of het alle stress, pijn en zorgen waard was. Natuurlijk valt het in het niet bij wat je ervoor terug krijgt! Oh en ze zeggen als je eenmaal je kind in je armen hebt dan vergeet je de pijn. Maar degene die dat verzonnen heeft is een leugenaar!
Ik zou het nooit nog een keertje doen, mits het een big fat oopsie is. Maar deze keer zorgen we voor een optimale blokkade!