GUEST WRITER || ROMY, DEEL I

Laatst deed ik via sociale media de volgende oproep: 

'Voor mijn blog ben ik op zoek naar een gastschrijver!
Zou jij een artikel willen schrijven over jouw zwangerschap, of alle facetten daaromheen (positief of negatief, denk daarbij ook aan miskramen, ongewenst kinderloos zijn, ongewenst zwanger zijn, abortus etc. Taboes zijn er om doorbroken te worden!) of over een heel ander onderwerp naar keuze, laat mij dat dan weten en stuur een mailtje naar LindaKorner83@gmail.com. Dan kijk ik wanneer ik het kan posten! Anoniem mag uiteraard ook'.

Romy reageerde en deelde haar bijzondere verhaal met mij.
Dit is het eerste deel, morgen volgt deel 2. 
Lees je mee? 

♥

Zo'n 7 á 8 jaar geleden gingen we voor mijn jaarlijkse heupdysplasiecontrole naar het ziekenhuis. Het zou zoals altijd een fotootje maken zijn, even babbelen of er meer slijtage zichtbaar was en weer weg. Maar dit gesprek eindigde met de opmerking "Mevrouw, als u een kinderwens heeft zou ik er niet al te lang mee wachten. Uw heup slijt en dan bent u minder mobiel om straks met uw kind iets te ondernemen." Dat sloeg in als een bom..!

Ben ik al wel toe aan kinderen? Wil ik überhaupt wel kinderen? Niet mobiel genoeg om met me kind te spelen?? Allemaal dingen waar ik tot dan toe niet mee bezig was!
Hmm.. laten we alvast praten met de gynaecoloog en dan zien we vanaf daar wel verder.

Na een lang gesprek met de gynaecoloog en scala aan testen om onze vruchtbaarheid in kaart te brengen, kwam de boodschap: "Hmmm mevrouw, we zien niets concreets, maar wij hebben een heel sterk vermoeden dat uw eierstokken niet optimaal werken."
Huh??!!!  Wat zegt u...?!

We kregen een hele lijst met informatie over mogelijke behandelingen. Tenslotte is de medische wereld zo fantastisch, ze bouwen wel een kindje voor je, toch?

Binnen 2 weken moest ik alweer terug komen voor behandeling 1: IUI -kunstmatige inseminatie. Waarom wachten toch? Wie weet ben ik volgend jaar mijn mobiliteit al kwijt!
Ik was emotioneel zo in de war. Wilde ik nou wel kinderen? Wat als mijn kind voor zijn moeder moet zorgen? Dat kan ik hem of haar toch niet aan doen..?
We werden in het proces geduwd zonder enige tijd te krijgen om echt goed na te denken. Want ach ja, wat is die ene poging nou?! Als het lukt is het leuk, als het niet lukt ook goed. Toch?

Poging 1 was mislukt, mijn god wat was ik verdrietig, blijkbaar wilde ik het toch wel. Zo nuchter als ik erin stond toen we ermee begonnen, zo'n wrak was ik toen we een negatieve test hadden. Ik wist het zeker: er komt een kind!
Achteraf heel stom om zo te denken, maar wat wist ik nou?

Poging 2, weer die heerlijke kunstmatige hormonen om je eitjes te garen en je oventje te preppen. Hoor de gynaecoloog nog zeggen: "Er kunnen bijwerkingen zijn in de vorm van gewichtstoename tussen de 5-10 kilo, dat is normaal. En je emoties kunnen wat anders zijn..."
Uitslag weer negatief.

Poging nr. 3-4-5-6.
Ergens tussen behandeling 3 en 4 veranderde ik in een levensgevaarlijke emotionele tijdbom, tot grote frustratie van mijn man.
Oh en die gewichtstoename was niet normaal te noemen! Uiteindelijk 6 behandelingen en 35 kilo (!!) later gooide ik de handdoek in de ring. Ik begon baby's te haten, ik begon mijn man te haten... al die blije zwangere vrouwen, ahhhhh rot toch een end op! Altijd maar blij zijn voor een ander, altijd maar je verdriet en stiekeme jaloezie wegslikken. Ook merk je heel snel dat mensen baby's maken als vanzelfsprekend zien. Zeker als deze mensen dan met iemand in contact komen waarbij dat niet zo is, er is geen ruimte voor jouw gevoel. Tenslotte overschaduwt babygeluk babyverdriet.

Steeds meer blijf je op afstand en word je gezien als 'het kinderloze stel'. He hallo, wij kunnen ook leuk zijn zonder! Maar ja, helaas je hebt zelf geen kids, dus je snapt het allemaal niet. Op een gegeven moment spookte zelfs de gedachte door m'n hoofd: 'Wat nou als ik een andere partner zou hebben? Wie weet lukt het dan wel.' Het idee alleen al! Met mijn man was niets mis, ik was het probleem! Maar wat precies het probleem is, weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Op een dag was ik al het gedoe zo zat, dat ik er helemaal klaar mee was. Ik hoef geen kids om gelukkig te zijn! Ik heb een wereldvent, superleuke hobby's, een eigen huis enz! Ja, een kind zou een leuke toevoeging zijn, maar onze vrijheid om te gaan en staan waar we willen, wanneer we willen is geweldig! Het roer ging om, de kilo's gingen eraf, ik stortte me fanatiek op mijn grootste passie (hondentrainen) en de kinderwens was out of the picture!

We hebben dat wel geteld 1,5 jaar vol gehouden. Ik besloot toen van de pil (ik slikte de pil vanwege onregelmatige vrouwenkwaaltjes) over te stappen op een spiraaltje. September laatste strip, oktober zou ik afwachten of er een natuurlijke menstruatie op gang zou komen en dan een spiraaltje laten zetten.
In oktober gebeurde niet veel, maar dat was geen verrassing.
De maand daarop voelde ik me grieperig, buikgriep met flinke buikloop.... Althans alle symptomen wezen daarop! Toen opperde ik om een zwangerschapstest te doen. Niet omdat ik dacht dat ik zwanger was, maar uit een soort van zelf sabotage. 'Kijk lichaam, je bent niet zwanger. Wordt maar ongesteld, dan kunnen we weer normaal verder!'

Wat bleek..... Dikke vette dubbele streep. ZWANGER.
Oops!