DILEMMA || GEPLANDE KEIZERSNEDE OF NATUURLIJKE BEVALLING?
Bij Jolie wist ik nog niet zoveel. Ik volgde mijn gevoel en just went with the flow. Nu heb ik meer kennis, meer ervaring en soms word ik daar alleen maar meer onzeker van! Ik sta voor dilemma's waar ik nog geen antwoord op heb en die deel ik graag met jullie!
Vandaag: Kies ik voor een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling?
Bij Jolie wilde ik heel graag thuis bevallen. Maar het tegenovergestelde gebeurde. In het kort (check hier voor de uitgebreide versie en hier voor een nog uitgebreidere versie): Bij 42 weken was ze er nog niet, dus ik moest ingeleid worden en met een medische indicatie in het ziekenhuis bevallen. Daar kreeg het weer een hele andere wending: al snel belandde ik namelijk op de operatietafel voor een spoedkeizersnede en Jolie werd dysmatuur geboren.
En dat hele circus heeft een aantal consequenties gehad voor deze zwangerschap. Ik mag namelijk niet meer thuis bevallen en ik mag ook niet langer dan 40 weken zwanger zijn. Ik moet in het ziekenhuis bevallen, wederom met die medische indicatie, en daarnaast heb ik de luxe dat ik ook meteen mag kiezen voor een geplande keizersnede.
Gentle sectio
Eén ding wist ik vanaf het begin al wel zeker: Ik wil niet weer ingeleid worden. Ik wil niet weer de toeters en bellen en ballonnetjes. En weeënopwekkers die weeënstormen kunnen veroorzaken en straks weer met spoed op de OK belanden... Dus als het dan toch zover komt, doe dan maar die geplande keizersnede.
Die heeft namelijk best wat voordelen. Je weet van te voren wanneer je gaat bevallen. Het kan natuurlijk altijd eerder komen, maar je hebt in ieder geval een einddatum. Iets om naar uit te kijken.
Bij mijn eerste bevalling vond ik de keizersnede zelf goed te doen. Ik stond stijf van de adrenaline door al die spoed, dus van de ruggenprik en de blaaskatheter heb ik amper iets gevoeld. Ik heb geen pijn gehad, heb mijn baby direct na haar geboorte gezien, de eerste onderzoeken op afstand kunnen volgen en binnen een kwartier lag ze op mijn borst. Omdat we een bevallingssuite hadden hoefde ik niet naar de verkoever, maar mocht ik samen met mijn prille gezin op onze eigen kamer bijkomen.
Vervolgens kreeg ik nog een dag morfine, waardoor ik helemaal niet meer van die roze wolk af te slaan was!
Maar dan... Dan komt het herstel. En dat vond ik lang en pijnlijk. In het ziekenhuis zag ik geel van het bloedverlies. Jolie was 5 dagen toen ik haar voor het eerst zelf mocht verschonen en na een week mocht ik haar eindelijk zelf in bad doen, verzorgen en aankleden. Ik moest zittend douchen en de kraamhulp hielp me met afdrogen. En ik was doodsbang voor die enorme en pijnlijke buikwond! Bang dat iemand ertegen zou stoten, dat ze kat erop zou springen, dat de rand van mijn onderbroek erin zou snijden. Dat het open zou scheuren. Ik lag veel in bed, maar gelukkig was de borstvoeding goed op gang gekomen en kon ik haar wel zelf voeden. Het duurde een week of 4 voordat ik weer mobiel was, maar mijn buik is tot zeker een half jaar na de bevalling gevoelig geweest.
Bij een geplande keizersnede schijnt dat toch een beetje anders te zijn. Van lotgenoten hoor ik eigenlijk alleen maar goede verhalen. Het is geen spoed, dus de artsen hebben de tijd en de ruimte om netter te werken. In mijn ziekenhuis is er zelfs een 'gentle sectio' mogelijk, oftewel 'de natuurlijke keizersnede'. De kamer is verwarmd en er zijn zo min mogelijk omgevingsgeluiden. Je mag meekijken als de baby, op een rustig tempo, uit je buik wordt getild en de baby wordt, indien in orde, meteen op je borst gelegd. De navelstreng mag uitkloppen. En eenmaal dichtgenaaid mag je samen met man en baby naar de verkoeverkamer.
De pijn in de eerste dagen na de bevalling is denk ik hetzelfde, maar over het algemeen gaat het herstel sneller. Een moeder van een klasgenootje van Jolie zei dat ze na een dag of 3 al afgeremd moest worden omdat ze teveel deed en een andere vriendin liep 10 dagen later al rond op het kraamfeest wat ze gaf.... Ondenkbaar na mijn spoedkeizersnede!
Natuurlijk natuurlijk
Klinkt ideaal, zou je denken. Doen! En toch riep alles in mij in het begin dat ik voor een vaginale bevalling wilde gaan. Bij Jolie had ik me mentaal zo ingesteld op die strijd die ik ging leveren. Die oerkracht. De pijn van de weeën die ik zou moeten trotseren, zeker met de beoogde thuisbevalling en dus zonder pijnbestrijding. Ik was er klaar voor, had er bijna zin in. En toen kwam het niet... En dat was prima, voor toen. Mijn kind was er en ik was dolverliefd.
Maar het idee dat ik dat nooit meer mee zal maken vind ik ook gek. Ik voel nog steeds de drang en het verlangen. Ik wil zó graag op eigen kracht een kind op de wereld zetten. Een soort oermoedergevoel.
Maar daar komt ook meteen de realiteit op de hoek kijken. Want de bevalling waar ik bij Jolie op had ingezet komt er niet. Niet in mijn eigen omgeving, in mijn eigen bed, in mijn eigen bubbel. Nee, ik moet in het ziekenhuis bevallen, onder begeleiding van de gynaecoloog, in bed, aan de hartbewaking. Dus een rondje lopen wordt lastig, weeën opvangen onder douche zit er niet in. Dat lijkt me best pittig. Hoewel ze met de kraamsuites van tegenwoordig wel een hele warme sfeer kunnen creëren en je daar vast ook het beste van kan maken.
En dan is er mijn eigen onzekerheid. Na 4 miskramen heeft het me heel veel moeite gekost om het vertrouwen te krijgen dat deze baby er écht zou komen. En dan de bevalling van Jolie... ze is een vrolijk en gezond kind, maar bij haar geboorte was het kantje bord. Ik krijg nu extra groeiecho's en ik word extra in de gaten gehouden, maar dat werd ik bij Jolie in die laatste week ook! En toch werd volledig over het hoofd gezien hoe verzwakt ze was, totdat ze in foetale nood kwam. Wie zegt dat dat niet nog een keer gebeurd?
De vanzelfsprekendheid dat de natuur er wel voor zorgt dat mijn baby levend ter wereld komt voel ik niet meer zo. Mijn lichaam is misschien gewoon niet zo goed in reproductie... Bij Jolie is het allemaal goed gekomen, maar hebben we dat geluk nog eens?
Let fate decide
Een ingewikkeld dilemma dus. Aan de ene kant wil ik het lot niet jinxen en kiezen voor de veilige en gecontroleerde manier van bevallen met een geplande keizersnede. Aan die andere kant voel ik die urge voor een natuurlijke bevalling heel sterk. En als ik dan de bevallingsbeelden zie van andere moeders (je bevalling delen in een vlog is heel hip tegenwoordig!), denk ik: Ik wil dit! Ik kan dit!
Als ik ruim 32 weken zwanger ben heb ik een gesprek in het ziekenhuis met een arts over mijn definitieve keuze. Over de voors en tegens, de risico's en ik hoop ook wat advies. Want tot nu toe heeft iedere gynaecoloog en verloskundige iets anders gezegd, wat a. het vertrouwen in dat ze weten waar ze het over hebben niet bepaald heeft vergroot en b. mij niet helpt om de keuze te maken.
Voor nu denk ik dat ik het lot maar laat beslissen. Plan die 'gentle' keizersnede maar bij 40 weken. Aangezien Jolie zelfs bij 42 weken nog geen aanstalten maakte, is de kans zeer klein dat dit meisje zich te vroeg meldt, dus dan kan ik me daarop instellen.
En stiekem blijf ik dan heel hard hopen dat de natuur zijn werk gaat doen en dat de baby zich voor die tijd meldt. En dat ik een mooie bevalling mag hebben van een gezonde dochter, op eigen oerkracht, waarvan ik op dat moment waarschijnlijk denk: Waar the f*ck ben ik g*dver*mme aan begonnen, IT HURTSS!!!
Maar hoe het ook loopt, ik verheug me bovenal op het moment dat ze er straks is, veilig in mijn armen. En dat we deze hele rollercoaster eindelijk af kunnen sluiten en heerlijk verder kunnen zweven op een roze wolk!
Waar zou jij voor kiezen? Een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling?
Liefs,
Linda ♥
