BABY || DE BEVALLING
Week 41
Na alle zwangerschapsupdates 9 maanden lang, kan ik jullie mijn bevallingsverhaal natuurlijk niet onthouden. En mijn verhaal is wel het grote voorbeeld dat een bevalling niet te plannen valt...
Het welzijn van ons meisje stond natuurlijk voorop. In Rotterdam is het protocol om in te leiden bij 41 weken, maar in overleg koos ik ervoor om te wachten. Die laatste week had ik dagelijks controle. Op maandag een echo bij Wereldkind, waar alles er nog keurig uit zag. Ons meisje was goed gegroeid en er was geen reden om in te leiden. Yes!
Op dinsdag controle bij de verloskundige. Ik zou gestript worden, maar na inwendig onderzoek bleek dat niet mogelijk. Ik had 0 ontsluiting! 'Vandaag ga je sowieso niet bevallen', zei de verloskundige stellig. Wat een teleurstelling!
Woensdag werd er in het ziekenhuis een hartfilmpje van de baby gemaakt, kreeg ik een echo bij de gynaecoloog en een inwendig onderzoek. Alles zag er keurig uit! De baby deed het goed, mijn bloeddruk was netjes, mijn placenta leek in orde. Alleen.... nog steeds geen ontsluiting! We maakten meteen een afspraak om ingeleid te worden. Dat was in ieder geval nog 1 voordeel aan deze ellende: nu wist ik zeker dat ik zou bevallen in het ziekenhuis van mijn keuze, het Sint Franciscus Gasthuis. We kozen voor de uiterste datum, zondag 31 januari, de dag dat ik precies 42 weken zwanger zou zijn. Zo gaven we ons meisje alle mogelijke tijd om zelf te komen. We vroegen de arts of zij het verantwoordelijk vond om zo lang te wachten. Ze gaf aan dat het ziekenhuis de voorkeur geeft aan inleiden bij 41 weken, maar dat onze situatie absoluut niet zorgelijk was en het niet onverantwoordelijk was om te wachten. Het was een fijn gesprek. De arts nam de tijd voor ons, luisterde goed en dacht met ons mee.
Donderdag deed de verloskundige wederom een poging. Maar je raad het al: nog steeds niets. 'Maar het kan in een paar uur van 0 naar 10 cm gaan!' troostte de verloskundige.
Vrijdag wederom een afspraak in het ziekenhuis. Dit keer een minder fijne. Het was druk, we moesten lang wachten en vervolgens werd er tijdens het hartfilmpje niet naar ons omgekeken. De gynaecoloog was erg kortaf tegen ons. Ze bleef maar praten over protocollen en was erg zakelijk, alle wensen die ik beschreven had in mijn geboorteplan veegde ze van tafel. Ook maakte ze geen echo en deed ze geen inwendig onderzoek. Dat vond ze allemaal niet zo nodig, zondagochtend zou ik toch ingeleid worden. 10 minuten later stonden we buiten, een beetje verbluft. Maar ach, gelukkig had de dame in kwestie geen dienst die zondag!
Ik vond het lastig om te schakelen van een thuisbevalling naar ingeleid worden in het ziekenhuis. Maar het lukte me uiteindelijk wel. We besloten er maar het beste van te maken. Die kraamsuite was net een luxe hotelkamer, we maken er gewoon een mini-vakantie van! En maandag komen we thuis met onze baby! We sloegen een hoop lekkere dingen in, downloadde series om te kijken op de laptop, ik kocht nog een paar extra dikke sokken, kocht een paar tijdschriften en we zouden een videodagboek bij houden.
De bevalling
En toen was het zondag. Mijn vriendin Christel haalde ons om 6:00u 's ochtends (!!!) thuis op en bracht ons (en ons overlevingspakket: 3 volle tassen en Maxicosi) naar het SFG. Ik was een beetje gespannen, maar had er ook wel zin in. Ik was er klaar voor, kom maar op met de pijn, ik wil mijn baby ontmoeten! We hadden een suite met een prachtig uitzicht over Rotterdam. Het was nog donker toen we binnen kwamen, dus in de loop van de ochtend zagen we de zon opkomen. Schitterend!
Vervolgens ging het allemaal erg snel.
7:30u: Ik krijg infuus (nasty detail: naaldje schiet er nog uit en het bloed spuit alle kanten op. brrrr) en ik word inwendig onderzocht. Nog steeds geen ontsluiting! 'Houd er rekening mee dat dit 3 dagen kan gaan duren!' Damn...
7:45u: Ik krijg de eerste pil ingebracht en er wordt weer een hartfilmpje gemaakt. Dit kan lichte weeën geven. Ik voel echter nog niets...
9:00u: Ontbijt. Ik voel me nog steeds prima.
10:00u: Ik slaap wat bij...
11:30u: Controle. En weer een hartfilmpje van de baby.
11:45u: Nog niet genoeg ontsluiting om mijn vliezen te breken. Ik moet nog een pil en zal weer 4 uur moeten wachten. Maar mijn temperatuur is aan de hoge kant, dus we moeten even wachten. De kachel staat vol aan en ik ben in slaap gevallen met mijn extra dikke sokken aan, dus ik denk dat het daar aan ligt. Komt wel goed!
12:00u: Ik krijg wat krampen. Ik stuur naar m'n beste vriendin: 'Yeah! Een eerste wee!' Echt pijn doet het nog niet.
12:10u: Arts en zuster komen binnen gestormd. JE MOET NU EEN SPOEDKEIZERSNEDE. Wait, what?! De hartslag van de baby daalt bij iedere wee en op deze manier gaat ze het niet redden. Heb ik al weeën dan? We schrikken ons rot, maar ik schiet meteen in overlevingsmodus. Ik bleef bewonderenswaardig rustig, al zeg ik het zelf. Ik ben heel bang voor de ruggenprik, dus dat geef ik aan. Ik krijg weeënremmers toegediend en de hartslag van de baby stabiliseert. Ik krijg een katheter ingebracht. Ik app mijn moeder en mijn beste vriendinnen dat ik een spoedkeizersnede moet. Niet erg goed doordacht, want die schrikken zich natuurlijk ook rot en ik kan niet meer reageren! Ik zeg tegen Roel dat hij snel wat moet eten en als hij er behoefte aan heeft ook even zijn ouders moet waarschuwen. Daarnaast moet de camera mee, en een extra accu. Er is een co-assistent die wel foto's wil maken, superlief!
12:22u rennen Roel en de zuster met mij op mijn bed door de gang. We gaan in een extra snelle lift, ik krijg er een gevoel van in mijn buik alsof ik in een achtbaan zit. Ik voel me heel rustig. Over een half uur heb ik mijn baby op mijn buik! Niets 3 dagen wachten en weeën en persen en uitscheuren... Ik kan haar bijna vasthouden!
Roel mag bij me blijven. Hij krijgt een speciaal pak aan. Alle betrokken artsen stellen zich vriendelijk voor. Ik krijg complimenten dat ik niet in paniek raak. Thanks! Ik doe hard mijn best om rustig in en uit te blijven ademen. De kamer staat vol. Gynaecoloog, kinderarts, anesthesist, co-assistente, de zuster die ons al de hele ochtend heeft begeleid. De ruggenprik valt reuze mee. 'Je voelt alles nog, maar het doet alleen geen pijn' legt een arts met Belgisch accent me uit. Fijn, dat lieve Belgische accent. Daar word ik nog rustiger van.
'We gaan nu even heel hard drukken, dat kan onaangenaam voelen. Maar dat is de geboorte van de baby.'
Nu al?
'Kijk maar even', zegt ze tegen Roel. Roel wil niet kijken, al dat bloed en mijn opengesneden buik... 'Doe toch maar!'
Roel kijkt.
12:47u Jolie Jaantje Amélie wordt geboren. Ze begint meteen te huilen en Roel en ik huilen mee. Wat is dit bijzonder! Ik heb nog nooit een gevoel gehad wat zó intens is. Ik hou op slag van haar, meer dan dat ik me ooit voor heb kunnen stellen.
Ze wordt meegenomen voor de Apgar-score en Roel mag met haar mee. Ik kan ze zien vanaf de tafel, maar heb dat niet eens door. Ik ben compleet overweldigd! Ze scoort 9 en 10, een perfecte start, en ze wordt op mijn borst gelegd. Mijn kindje. Mijn meisje.
Keizersnede
Ik vond de bevalling een bijzondere ervaring. Je stelt je maandenlang in op weeën en pijn en puffen, maar voor mijn gevoel heb ik geen enkele wee gehad. 'Dit was de meest pijnloze bevalling ooit!' riep ik toen ik de operatiekamer uitgereden werd.
De volgende dag, toen de ruggenprik uitgewerkt was en ik geen morfine meer kreeg (morfine...morfine is zo heerlijk!), piepte ik wel anders. Als ik een cijfer moet geven tussen de 1 en 10 voor de pijn bij die eerste keer uit bed komen, geef ik een 12.
Na 48 uur (dus 2 nachten) mochten we naar huis. De eerste dagen kon ik amper lopen, laat staan in en uit bed komen. Ik douchte zittend en werd door de kraamverzorgster afgedroogd. We kregen ontzettend veel kraambezoek, en ik vond het moeilijk hierin mijn grenzen aan te geven. Meer dan eens zat ik huilend aan mijn avondeten, omdat ik het gewoon echt niet meer trok.
Maar wat was ik verheugd toen ik na een week voor het eerst haar luier mocht verschonen!
De eerste weken had ik veel pijn en was ik erg moe. Roel deed nog steeds het meest en mijn moeder is de eerste weken een aantal keer langs geweest om schoon te maken (en te kroelen met Jolie!). Na 17 dagen gingen we voor het eerst naar buiten samen, wat fijn dat je de kinderwagen als een soort rollator kan gebruiken! Vanaf toen ging het herstel best snel. Na een week of 5 kon ik het meeste weer! Inmiddels zijn we ruim 11 weken verder en word ik soms nog wakker van de pijn. Dat kan nog een half jaar duren, zegt de arts, de zenuwen hebben tijd nodig om te helen. Maar ik kan weer lopen, dingen ondernemen. Ik neem Jolietje overal mee naartoe en draag haar graag bij me in de draagzak, wat hartstikke goed gaat! Het litteken is nog pimpelpaars, maar zal steeds minder zichtbaar worden. Ik mag een half jaar niet zwanger worden en de kans dat ik een volgende keer wederom met een keizersnede zal bevallen is erg groot.
Al met al is het een heftig proces. Het is écht een zware buikoperatie waar je van moet herstellen. Maar hoe cliché het ook klinkt, het is het waard. Dat meisje is me alles waard. En ik kijk met een positief gevoel terug op hoe het is gegaan.
Dysmatuur
Jolie was maar 2924 gram toen ze geboren werd. Ze zocht meteen naar mijn borst en hapte goed aan. Klein wondertje! Ze had enorme honger.
Achteraf blijkt dat Jolie dysmatuur geboren is. Dat betekent dat ze te licht was voor de zwangerschapsduur. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze de weeën niet trok, ze was te verzwakt. Met zekerheid kunnen ze het niet zeggen, maar omdat ze een goede start heeft gemaakt, wel een normale lengte had en heel snel aankwam (na 5 dagen zat ze al boven haar geboortegewicht) én er op al die echo's die ik heb gehad niets zorgelijk te zien was, denken ze dat mijn placenta er de laatste dag(en) mee is gestopt. De (moeder)koek was letterlijk op. Met een crashdieet voor Jolie als gevolg. Godzijdank waren we in het ziekenhuis en lag ik aan de CTG. Als ik nog thuis was geweest, was het waarschijnlijk anders afgelopen. Zowel bij een thuisbevalling als bij een ziekenhuisbevalling, komt de verloskundige pas bij weeën die om de 5 minuten komen en minimaal een minuut aanhouden. Dat had voor Jolie te laat geweest. Een afschuwelijk idee, waar ik de eerste dagen veel om heb gehuild. Maar gelukkig is het gegaan zoals het is gegaan en ik ben dolblij dat ze er is! Ze heeft geen zuurstoftekort gehad en de borstvoeding kwam heel goed op gang. De achterstand waarmee ze geboren is heeft ons spekkie inmiddels ruimschoots ingehaald!
Q: En nu jullie! Ik ben benieuwd naar jullie bevallingsverhaal! En als kinderen nog niet aan de orde zijn, zie je op tegen een eventuele bevalling?
♥
