CARRIERETIJGER VS HUISMUTS || FREYA
In een maatschappij waar arbeidsparticipatie één van de speerpunten van de regering is, verliest de rol van huisvrouw en/of thuisblijfmoeder aan waardering en respect. Anderzijds wordt de werkende moeder soms verweten egoïstisch te zijn: je stelt je carrière boven de zorg voor je kinderen.
Ik ben ervan overtuigd dat we als moeder allemaal doen wat ons het beste lijkt en het welzijn van onze kinderen voorop stellen.
Om meer inzicht te krijgen in de beweegredenen van beide kanten, heb ik besloten een reeks interviews te publiceren met zowel werkende moeders als thuisblijfmoeders. Ik denk namelijk dat meer inzicht leidt tot meer begrip en meer respect. En dat vind ik belangrijk: emancipatie draait om vrije keus. Laten we elkaar daarin steunen in plaats van aanvallen of veroordelen.
Girls support girls.
Vandaag aan het woord: Freya
Ik ben Freya, 30 jaar oud, al 10 jaar samen met Anthony en mama van Theo, 2,5 jaar, met het syndroom van Down.
1. Heb je bewust de keuze gemaakt om te blijven werken? En zo ja, wat was voor jou het belangrijkste argument om de keuze te maken die je hebt gemaakt?
Toen ik zwanger was van Theo was ik al bijna drie jaar advocaat. Blijven werken was dus niet echt een bewuste keuze maar gewoon een logisch gevolg. Het is zelfs nooit in mij opgekomen om thuis te blijven na de geboorte. Toen we na de bevalling te weten kwamen dat Theo Downsyndroom had was dit wel een schok, maar ook toen hebben we ons nooit afgevraagd of ik niet beter thuis zou blijven. We gingen er van uit dat het allemaal wel zou lukken en moesten we ooit ontdekken dat het toch allemaal teveel werd, we dat probleem dan wel zouden aanpakken.
2. Welke rol had je partner in dit besluit?
Toen ik Anthony leerde kennen studeerde ik al voor advocaat. Hij wist dan ook van in het begin dat ik zou gaan voor een carrière, reden waarom hij mij waarschijnlijk ook nooit gevraagd heeft om thuis te blijven of mij voor de keuze heeft gesteld. We hebben elkaar van in het begin in alles gesteund en dat doen we gewoon nog steeds.
3. Heeft het financiële aspect invloed gehad op je keuze? En op welke manier?
Het financiële aspect was niet mijn hoofdbekommernis. Uiteraard zouden we er financieel op achteruit gaan moest ik niet of minder werken maar daar kan je je wel aan aanpassen. Ik blijf gewoon werken omdat ik het graag doe en omdat ik het nodig heb om even op mijn werk te zijn in een heel andere wereld waar ik Freya kan zijn en niet alleen mama.
4. Wat zie je als het grootste voordeel voor jou en je gezin aan werken?
Dat ik een manier heb gevonden om toch Freya te kunnen zijn zonder dat mijn gezin hieronder moet lijden. De tijd die ik heb met Theo en mijn gezin probeer ik ook volledig aan hem te besteden en als ik op mijn werk ben gaat Theo gewoon naar school waar hij heel gelukkig is. Je merkt echt dat hij geniet van dat contact met zijn leeftijdsgenootjes. Het is dus een win-win voor iedereen.
5. En wat als het grootste nadeel?
Dat ik Theo dikwijls mis. Er zijn dagen dat ik hem niet of amper zie en dan voel ik mij daar wel slecht bij. Maar ik denk dat ik daar eerder problemen mee heb dan Theo zelf. Hij is dat zo gewoon. Ik heb als zelfstandige wel het geluk dat ik mijn agenda zo goed als zelf kan plannen waardoor ik wel steeds tijd vrij kan maken voor de belangrijke dingen (eerste dag school, doktersconsultaties e.d.). Hij hoeft mama dus niet echt te missen.
6. Thuisblijfmoeders gebruiken vaak als argument dat het goed is voor de hechting en daarmee de ontwikkeling van het kind als minimaal één van de ouders het eerste/2/3 jaar thuis en beschikbaar is. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Theo ging al op drie maand naar de onthaalouder. Dit heeft nooit een effect gehad op de hechting. Theo is zowel met mij als met papa (wat niet vanzelfsprekend is gelet op het feit dat hij militair is en dus geregeld weg moet voor zijn werk) goed gehecht. Ook qua ontwikkeling denk ik dat er niet echt verschil is. Hij leert soms meer bij van andere kindjes dan van mij (omdat hij het van hen gemakkelijker oppikt) waardoor ik denk dat het enkel maar voordelig is voor hem dat hij hiermee in contact komt.
7. Eén van de argumenten van werkende moeders is dat arbeidsparticipatie goed is voor je persoonlijke ontwikkeling en het je (financieel) onafhankelijk maakt. Hoe kijk je hier tegenaan?
Daar ben ik het wel mee eens maar ik vind dat dat de keuze moet zijn van de moeder zelf. Mijn moeder is altijd thuisblijfmoeder geweest en die vond dat heel fijn en wij als kind uiteraard ook. Ik denk dan ook dat je niemand mag dwingen om te gaan werken. Dat is een keuze die je samen als gezin moet maken en waar elke partij moet achter staan. Ongeacht of dat beter zou zijn voor je persoonlijke ontwikkeling of je financiële onafhankelijkheid. Ik denk overigens dat je die persoonlijke ontwikkeling ook wel op andere manieren kan bereiken dan te gaan werken.
8. Zou de keuze om thuisblijfouder te worden makkelijker gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld met een financiële vergoeding door de overheid?
Goh, dat is een moeilijke. Ik denk dat een compensatie vanuit de overheid mij alleszins niet had kunnen overtuigen om toch thuis te blijven. Maar ik snap wel dat het voor veel mensen een moeilijke keuze is net omdat ze er dan financieel op achteruitgaan. Hier in België trekken ze dat wel deels recht met een fiscaal voordeel dat ze toekennen aan de werkende partner waardoor zijn inkomen iets hoger ligt dan anders en wat mij betreft is dat wel voldoende. Mijn ouders hebben het steeds zo gedaan en het is hen ook gelukt.
Let wel, ik heb het hier niet over de ouders die verplicht moeten thuis blijven om de één of andere reden. Dat is een andere situatie. Maar als je een keuze hebt en je maakt ze, dan moet je hier zelf de gevolgen van dragen. Hetzelfde voor de ouders die blijven werken.
9. Zou de keuze om te blijven werken makkelijker gemaakt kunnen worden en op welke manier?
Ik weet niet echt wat de keuze om te blijven werken makkelijker zou maken omdat ik blijven werken nooit echt als een probleem heb gezien. Uiteraard voelt het soms wel alsof je tienduizend ballen in de lucht moet proberen te houden en uiteraard heb je dagen dat dit niet lukt en alle ballen op de grond vallen, maar ik denk dat dat eerder aan de druk die wij op onszelf leggen ligt, dan dat hier iets aan kan gedaan worden.
In België kan je tot drie jaar terecht bij een onthaalouder of crèche en dit dikwijls tot 18 uur of later en vanaf 2,5 jaar kan je kind instromen in school waar er nog in nabewaking en buitenschoolse kinderopvang wordt voorzien. Ook in de vakanties is er opvang voorzien door middel van speelpleinwerking of buitenschoolse kinderopvang. Mensen met een hoger inkomen betalen hiervoor meer en mensen met een lager inkomen krijgen een tegemoetkoming vanuit de overheid. M.i. werkt dit systeem wel. Reden ook waarom er hier in België redelijk wat ouders part- of fulltime werken.
Ik ken ook verschillende mensen die ouderschapsverlof hebben opgenomen na de bevalling waardoor ze parttime kunnen werken zonder hier echt financiële nadelen aan te ondervinden wat voor veel mensen ook wel een grote hulp is.
Zelf ben ik wel veel afhankelijk van mijn achterban (en dan vooral mijn moeder), maar dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik ervoor heb gekozen om carrière te maken terwijl mijn man voor zijn job meer weg is dan dat hij effectief thuis is. Daar kan niemand veel aan veranderen denk ik. Je kan wel als overheid voorzien dat crèches en dergelijke langer moeten open blijven, maar het moet allemaal wel realiseerbaar blijven.
Waar ik het wel soms lastig mee heb als werkende mama is de commentaar die je soms krijgt. Alsof je een slechte moeder bent omdat je lange dagen maakt. Maar moeders die thuisblijven krijgen evengoed commentaar.
De keuze om thuis te blijven of te blijven werken zou dus makkelijker gemaakt kunnen worden ja, maar dan volgens mij vooral door meer begrip te krijgen voor elkaar en ieder in zijn waarde te laten.
10. Heb je gevoelsmatig genoeg tijd voor/met je kind en hoe staat dit in verhouding met de tijd voor jezelf? Ben je tevreden met de situatie zoals die nu is, of zou je iets willen veranderen?
Ik denk het wel ook al voelt het niet altijd zo. Ik heb het vooral moeilijk als ik hem maar even gezien heb voor dat hij te gaat slapen. Maar ik probeer dat dan te compenseren door 's ochtends wat langer met hem te kroelen. Zelf denk ik niet dat hij daar problemen mee heeft. Hij weet dat mama altijd terug komt en er is als hij haar nodig heeft. Je merkt wel dat je hierdoor ook tijd voor jezelf "opoffert", maar ik heb hier geen probleem mee. Ik zet mijn gezin sowieso voor mezelf.
Ondanks dat ik hem soms mis ben ik wel tevreden met de situatie zoals ze nu is. Gewoon omdat we ons hier allemaal goed bij voelen. Vanaf de moment dat dit niet meer het geval is zal ik overwegen om hier iets aan te veranderen maar nu hoeft dit zeker nog niet.
11. Heb je zelf nog iets toe te voegen wat niet terug is gekomen in de vragen?
Dat ik wel besef wat een luxe ik heb met mijn werk en de vrijheid die ik heb én uiteraard met mijn moeder die heel veel opvangt. Dit is wel belangrijk zeker in combinatie met Theo zijn "beperking". Een kindje met Downsyndroom heeft immers veel opvolging nodig. Ik heb het dan over doktersconsultaties, fysio en logopedie. Ook nu Theo naar school gaat moeten wij geregeld samen zitten met de school en de betrokken diensten.
Moest ik niet deze luxe hebben gehad zou ik dit nooit hebben kunnen volhouden.
Spijtig genoeg heeft niet iedereen deze luxe en ook dat besef ik. Mijn antwoorden waren dan ook enkel gericht op mensen die een keuze hebben en kunnen maken zonder dat ze er financieel al te veel op achteruitgaan of gewoon omdat het financieel mogelijk is. Niet op mensen die bv. geen achterban hebben, alleenstaande moeder zijn en toch fulltime moeten gaan werken of mensen die om de één of andere reden gewoon niet meer kunnen gaan werken. Uiteraard dient de overheid deze mensen te helpen waar ze kunnen.
Toen ik zwanger was van Theo was ik al bijna drie jaar advocaat. Blijven werken was dus niet echt een bewuste keuze maar gewoon een logisch gevolg. Het is zelfs nooit in mij opgekomen om thuis te blijven na de geboorte. Toen we na de bevalling te weten kwamen dat Theo Downsyndroom had was dit wel een schok, maar ook toen hebben we ons nooit afgevraagd of ik niet beter thuis zou blijven. We gingen er van uit dat het allemaal wel zou lukken en moesten we ooit ontdekken dat het toch allemaal teveel werd, we dat probleem dan wel zouden aanpakken.
2. Welke rol had je partner in dit besluit?
Toen ik Anthony leerde kennen studeerde ik al voor advocaat. Hij wist dan ook van in het begin dat ik zou gaan voor een carrière, reden waarom hij mij waarschijnlijk ook nooit gevraagd heeft om thuis te blijven of mij voor de keuze heeft gesteld. We hebben elkaar van in het begin in alles gesteund en dat doen we gewoon nog steeds.
3. Heeft het financiële aspect invloed gehad op je keuze? En op welke manier?
Het financiële aspect was niet mijn hoofdbekommernis. Uiteraard zouden we er financieel op achteruit gaan moest ik niet of minder werken maar daar kan je je wel aan aanpassen. Ik blijf gewoon werken omdat ik het graag doe en omdat ik het nodig heb om even op mijn werk te zijn in een heel andere wereld waar ik Freya kan zijn en niet alleen mama.
4. Wat zie je als het grootste voordeel voor jou en je gezin aan werken?
Dat ik een manier heb gevonden om toch Freya te kunnen zijn zonder dat mijn gezin hieronder moet lijden. De tijd die ik heb met Theo en mijn gezin probeer ik ook volledig aan hem te besteden en als ik op mijn werk ben gaat Theo gewoon naar school waar hij heel gelukkig is. Je merkt echt dat hij geniet van dat contact met zijn leeftijdsgenootjes. Het is dus een win-win voor iedereen.
5. En wat als het grootste nadeel?
Dat ik Theo dikwijls mis. Er zijn dagen dat ik hem niet of amper zie en dan voel ik mij daar wel slecht bij. Maar ik denk dat ik daar eerder problemen mee heb dan Theo zelf. Hij is dat zo gewoon. Ik heb als zelfstandige wel het geluk dat ik mijn agenda zo goed als zelf kan plannen waardoor ik wel steeds tijd vrij kan maken voor de belangrijke dingen (eerste dag school, doktersconsultaties e.d.). Hij hoeft mama dus niet echt te missen.
6. Thuisblijfmoeders gebruiken vaak als argument dat het goed is voor de hechting en daarmee de ontwikkeling van het kind als minimaal één van de ouders het eerste/2/3 jaar thuis en beschikbaar is. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Theo ging al op drie maand naar de onthaalouder. Dit heeft nooit een effect gehad op de hechting. Theo is zowel met mij als met papa (wat niet vanzelfsprekend is gelet op het feit dat hij militair is en dus geregeld weg moet voor zijn werk) goed gehecht. Ook qua ontwikkeling denk ik dat er niet echt verschil is. Hij leert soms meer bij van andere kindjes dan van mij (omdat hij het van hen gemakkelijker oppikt) waardoor ik denk dat het enkel maar voordelig is voor hem dat hij hiermee in contact komt.
7. Eén van de argumenten van werkende moeders is dat arbeidsparticipatie goed is voor je persoonlijke ontwikkeling en het je (financieel) onafhankelijk maakt. Hoe kijk je hier tegenaan?
Daar ben ik het wel mee eens maar ik vind dat dat de keuze moet zijn van de moeder zelf. Mijn moeder is altijd thuisblijfmoeder geweest en die vond dat heel fijn en wij als kind uiteraard ook. Ik denk dan ook dat je niemand mag dwingen om te gaan werken. Dat is een keuze die je samen als gezin moet maken en waar elke partij moet achter staan. Ongeacht of dat beter zou zijn voor je persoonlijke ontwikkeling of je financiële onafhankelijkheid. Ik denk overigens dat je die persoonlijke ontwikkeling ook wel op andere manieren kan bereiken dan te gaan werken.
8. Zou de keuze om thuisblijfouder te worden makkelijker gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld met een financiële vergoeding door de overheid?
Goh, dat is een moeilijke. Ik denk dat een compensatie vanuit de overheid mij alleszins niet had kunnen overtuigen om toch thuis te blijven. Maar ik snap wel dat het voor veel mensen een moeilijke keuze is net omdat ze er dan financieel op achteruitgaan. Hier in België trekken ze dat wel deels recht met een fiscaal voordeel dat ze toekennen aan de werkende partner waardoor zijn inkomen iets hoger ligt dan anders en wat mij betreft is dat wel voldoende. Mijn ouders hebben het steeds zo gedaan en het is hen ook gelukt.
Let wel, ik heb het hier niet over de ouders die verplicht moeten thuis blijven om de één of andere reden. Dat is een andere situatie. Maar als je een keuze hebt en je maakt ze, dan moet je hier zelf de gevolgen van dragen. Hetzelfde voor de ouders die blijven werken.
9. Zou de keuze om te blijven werken makkelijker gemaakt kunnen worden en op welke manier?
Ik weet niet echt wat de keuze om te blijven werken makkelijker zou maken omdat ik blijven werken nooit echt als een probleem heb gezien. Uiteraard voelt het soms wel alsof je tienduizend ballen in de lucht moet proberen te houden en uiteraard heb je dagen dat dit niet lukt en alle ballen op de grond vallen, maar ik denk dat dat eerder aan de druk die wij op onszelf leggen ligt, dan dat hier iets aan kan gedaan worden.
In België kan je tot drie jaar terecht bij een onthaalouder of crèche en dit dikwijls tot 18 uur of later en vanaf 2,5 jaar kan je kind instromen in school waar er nog in nabewaking en buitenschoolse kinderopvang wordt voorzien. Ook in de vakanties is er opvang voorzien door middel van speelpleinwerking of buitenschoolse kinderopvang. Mensen met een hoger inkomen betalen hiervoor meer en mensen met een lager inkomen krijgen een tegemoetkoming vanuit de overheid. M.i. werkt dit systeem wel. Reden ook waarom er hier in België redelijk wat ouders part- of fulltime werken.
Ik ken ook verschillende mensen die ouderschapsverlof hebben opgenomen na de bevalling waardoor ze parttime kunnen werken zonder hier echt financiële nadelen aan te ondervinden wat voor veel mensen ook wel een grote hulp is.
Zelf ben ik wel veel afhankelijk van mijn achterban (en dan vooral mijn moeder), maar dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik ervoor heb gekozen om carrière te maken terwijl mijn man voor zijn job meer weg is dan dat hij effectief thuis is. Daar kan niemand veel aan veranderen denk ik. Je kan wel als overheid voorzien dat crèches en dergelijke langer moeten open blijven, maar het moet allemaal wel realiseerbaar blijven.
Waar ik het wel soms lastig mee heb als werkende mama is de commentaar die je soms krijgt. Alsof je een slechte moeder bent omdat je lange dagen maakt. Maar moeders die thuisblijven krijgen evengoed commentaar.
De keuze om thuis te blijven of te blijven werken zou dus makkelijker gemaakt kunnen worden ja, maar dan volgens mij vooral door meer begrip te krijgen voor elkaar en ieder in zijn waarde te laten.
10. Heb je gevoelsmatig genoeg tijd voor/met je kind en hoe staat dit in verhouding met de tijd voor jezelf? Ben je tevreden met de situatie zoals die nu is, of zou je iets willen veranderen?
Ik denk het wel ook al voelt het niet altijd zo. Ik heb het vooral moeilijk als ik hem maar even gezien heb voor dat hij te gaat slapen. Maar ik probeer dat dan te compenseren door 's ochtends wat langer met hem te kroelen. Zelf denk ik niet dat hij daar problemen mee heeft. Hij weet dat mama altijd terug komt en er is als hij haar nodig heeft. Je merkt wel dat je hierdoor ook tijd voor jezelf "opoffert", maar ik heb hier geen probleem mee. Ik zet mijn gezin sowieso voor mezelf.
Ondanks dat ik hem soms mis ben ik wel tevreden met de situatie zoals ze nu is. Gewoon omdat we ons hier allemaal goed bij voelen. Vanaf de moment dat dit niet meer het geval is zal ik overwegen om hier iets aan te veranderen maar nu hoeft dit zeker nog niet.
11. Heb je zelf nog iets toe te voegen wat niet terug is gekomen in de vragen?
Dat ik wel besef wat een luxe ik heb met mijn werk en de vrijheid die ik heb én uiteraard met mijn moeder die heel veel opvangt. Dit is wel belangrijk zeker in combinatie met Theo zijn "beperking". Een kindje met Downsyndroom heeft immers veel opvolging nodig. Ik heb het dan over doktersconsultaties, fysio en logopedie. Ook nu Theo naar school gaat moeten wij geregeld samen zitten met de school en de betrokken diensten.
Moest ik niet deze luxe hebben gehad zou ik dit nooit hebben kunnen volhouden.
Spijtig genoeg heeft niet iedereen deze luxe en ook dat besef ik. Mijn antwoorden waren dan ook enkel gericht op mensen die een keuze hebben en kunnen maken zonder dat ze er financieel al te veel op achteruitgaan of gewoon omdat het financieel mogelijk is. Niet op mensen die bv. geen achterban hebben, alleenstaande moeder zijn en toch fulltime moeten gaan werken of mensen die om de één of andere reden gewoon niet meer kunnen gaan werken. Uiteraard dient de overheid deze mensen te helpen waar ze kunnen.
Enorm bedankt voor je openheid, lieve Freya!
Vind jij het ook leuk om mee te doen met dit project, stuur me dan even een mailtje via lindakorner83@gmail.com of een dm via Instagram
Liefs,
Linda
