MOMMY || HOE WIJ JOLIE BETROKKEN BIJ DE ZWANGERSCHAP EN DE MISKRAAM
Een broertje of zusje!
Het is eind juli 2018 en dan heb ik opeens een baby in mijn buik. Het is de eerste keer dat Jolie ook echt bewust meemaakt dat ik zwanger ben en dat vind ik best spannend. Want wat als het weer mis gaat?
In het begin twijfel ik een beetje of we het aan haar moeten vertellen of niet. But who am I kidding, ik ben er zo vol van dat ik het niet voor haar kan verbergen. En dit grietje heeft alles door, ik wil niet dat het een soort taboe wordt voor haar. Dus dan maar open kaart spelen! Op een casual manier lichten we haar in: er zit een baby in mama's buik. Jolie krijgt een broertje of zusje!
Ze vindt het leuk, maar is er niet overdreven vol van. Ze vertelt een keer aan een mevrouw in de tram met een baby dat mama ook een baby in haar buik heeft en als ik vraag of ze een broertje of een zusje wil zegt ze: 'Een broertje. Maar het moet wel een meisje zijn!'
Maar als oma en opa er teveel over vragen, begint ze zelf over iets anders. Zó boeiend is het nou ook allemaal weer niet!
Bloedverlies
Als ik ruim zes weken zwanger ben, krijg ik opeens bloedverlies. Ik schrik er erg van en na een telefoontje met het ziekenhuis moet ik huilen. Dat maakt natuurlijk indruk op haar! Als we vervolgens direct bij de verloskundige langs mogen komen, heb ik geen tijd om oppas voor haar te regelen. Maar ik ben emotioneel en een beetje bang voor mijn eigen reactie als het niet goed is. Dus neem ik haar even apart en probeer aan haar uit te leggen dat de dokter even naar de baby gaat kijken en dat ik dat erg spannend vind. Als alles goed is met de baby, is mama heel blij. Maar als het niet goed is met de baby, moet mama misschien wel huilen, omdat ze dan verdrietig is. Ze lijkt het te begrijpen en komt er bij de echo's daarna op terug. 'Als de baby goed is, mama blij. Als het niet goed is, mama verdrietig.'
Gelukkig is bij die eerste echo alles goed! Jolie mag mee kijken naar het knipperlichtje, maar vindt het niet heel interessant. Ze kruipt snel bij mij op schoot, hoe het met mij gaat is voor haar veel belangrijker, de baby zegt haar nog niets.
Echo's
Met dat mijn buik groeit, wordt ook voor Jolie de zwangerschap steeds echter. Daarnaast moet ik veel plat liggen en mag ze bijvoorbeeld niet meer vol bovenop me springen. Mama is even geen klimrek, maar een babyfabriek! Haar interesse in de zwangerschap wordt steeds groter en we hebben het regelmatig over andere broers en zusjes, zoals Peppa (Pig) en George, of haar vriendinnetje Reza en haar broer Felix. Ze mag mee naar alle echo's (en we hebben er nogal wat...) en gaat het steeds leuker vinden. Tijdens een inwendige echo kijkt ze zo geïntrigeerd mee naar 'binnen' dat de assistente er de slappe lach van krijgt.
Bij de laatste echo mag zij zelfs ook even op de stoel gaan liggen en kijkt de echoscopiste in haar buik. 'Hier zie ik een bruine boterham en hey, heb jij soms melk gedronken bij je ontbijt?' Zo leuk!
Ook heeft ze het vaak over babyJolie en wil ze babyfoto's van zichzelf zien. Ik laat haar de foto's zien van haar geboorte en hoe ze op mijn borst werd gelegd. Dat maakt nog het meeste indruk! Ze kan bijna niet wachten tot de nieuwe baby op mijn borst wordt gelegd en ze 'm kan zien. Nog een half jaar wachten, meisje! Dat duurt nog heel lang!
En dan gaat het mis....
Op het moment dat het mis ging, voelde ik heel goed aan dat het foute boel was en wilde ik Jolie echt niet meenemen naar het ziekenhuis. Ik vind het belangrijk om haar overal bij te betrekken, maar dit is iets wat ze niet hoeft te zien, dit is iets voor grote mensen. Mijn vriendin Sanne was gelukkig in de buurt en kon even oppassen.
Gelukkig maar, want in het ziekenhuis bleek de baby vast te zitten voor 'de uitgang' en kon ik meteen geholpen worden. Ik zou nooit willen dat ze hier getuige van was geweest. Daarnaast had ik Roel zijn steun hard nodig, en hij die van mij, we hadden onze handen vol aan de situatie en elkaar.
Onderweg naar huis heb ik Sanne ingelicht en zijn Roel en ik eerst een stukje gaan wandelen. Even alles laten bezinken, even de emotie laten stromen, zodat de scherpste randjes eraf zijn. Toen we thuis kwamen heb ik Jolie even bij me genomen en rustig vertelt dat het baby'tje uit mama's buik was gekomen en dood was gegaan. Daar moest ze wel even om huilen. Ze vond het zo jammer!
Gelukkig was het 10 minuten later al gezakt en was ze vrolijk aan het voetballen in de tuin met Roel.
'Mama had een baby in haar buik, maar die is doodgegaan'
Ze komt er nog wel een paar keer op terug die dag. 'Zit er nu geen baby meer in jouw buik, mama?' Nadat ik één en ander heb gelezen over kinderen en rouw, besluit ik Jolie het baby'tje te laten zien. Die hebben we nog even bewaard in een bakje koud water. Sommige mensen vinden het luguber om te zien, anderen juist mooi. Maar het is onze associatie die het eng maakt, voor een kind is het gewoon een heel klein baby'tje. Jolie vindt het reuze interessant en ik leg haar uit dat de baby nog zo klein is, dat hij niet op mama's borst gelegd kon worden. Het kindje is nog te klein om te leven. Ze kijkt nog eens naar het baby'tje en vindt het niet meer dan vanzelfsprekend... hij is inderdaad nog veel te klein.
Roel en ik hebben besloten dat we ons kindje graag in de tuin willen begraven en dat doen we die middag, samen met Jolie. Het voelt goed om dit te delen met ons gezin. We scheppen wat aarde in een grote terracotta pot en leggen de baby erbovenop. Dan scheppen we er alle 3 een beetje aarde op. 'Dag baby, we gaan je missen!' En Jolie zegt: 'Ik ben verdrietig, want ik vind het zo jammer dat jij niet bij ons komt!' Ze laat een paar tranen, ik troost haar en houdt ze mijne nog even in.
De volgende dag hebben Roel en ik een vijgenboompje in de pot gepland, een mooie tastbare herinnering aan deze zwangerschap.
Inmiddels zijn we ruim 7 weken verder. We zijn er gezamenlijk niet heel veel mee bezig, maar het onderwerp mag er zijn. Jolie zegt er soms opeens iets over. De enkele keer dat ik verdrietig was waar ze bij was, kwam ze naar me toen en zei: 'Mama, ben jij verdrietig omdat de baby dood is?' En gelukkig had ik de peuterspeelzaal op de hoogte gebracht, want ook tegen haar juf zei ze terloops: 'Mijn mama had een baby in haar buik, maar die is doodgegaan.' Soms vraagt ze of er al weer een nieuwe baby in mijn buik zit. Of wanneer er nou een nieuwe baby komt. Of ze zegt: 'Ik moet even op de bank liggen, want ik heb een baby in mijn buik!' Over een broertje of zusje hoor ik haar zelden, misschien is de link tussen een baby en dat dat dan ook een broertje of zusje is er eentje die ze nog niet legt?
De bladeren van het vijgenboompje
Zoals je leest hebben we geprobeerd zo open mogelijk tegen haar te zijn. Ik vond het soms wel heel lastig, wat deel je nou wel en wat niet met een kindje van 2,5 jaar? Roel en ik waren het ook niet altijd eens en moesten goed met elkaar blijven praten over wat we wel en niet met haar deelden.
Wat mij wel heel duidelijk is geworden is dat die kleintjes veel meer door hebben dan wat wij beseffen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit een woord tegen haar gerept over bloedverlies, maar vroeg ze me wel een keer random op de WC: 'Mama, heb jij bloed? Is alles nog goed met de baby?'
Wat voor mij het grootste argument was om zowel de zwangerschap als de miskraam zo open met haar te delen, is dat ik niet wilde dat het een verborgen emotie zou worden. Dat ze er niets over durft te zeggen. Of dat ze angstig of onzeker wordt, omdat ze voelt dat er wat aan de hand is, maar ze niet precies weet wat. Natuurlijk zou ik haar het liefst beschermen tegen deze kant van het leven, maar Jolie is een wijs en gevoelig kind. Ze pikt veel op en ik denk dat ik haar meer bescherm door open te zijn en ruimte te bieden voor het gevoel en de ervaring.
Natuurlijk gaat haar verdriet veel minder diep als dat van ons. Gelukkig maar! Voor die intensiteit heb ik haar bewust beschermd. Als ik het echt moeilijk heb trek ik me terug, dat laat ik niet aan haar zien. Maar ze mag wel weten dat ik er verdrietig om ben.
Voor Jolie heeft het verlies een eigen plekje.
Toen de bladeren van het vijgenboompje geel kleurden en af vielen, raapte ze ze snel bij elkaar. 'Deze zijn van de boom van de baby!' zei ze rustig en ze legde ze állemaal op haar herfsttafel.
