BABY BUMP || HET EERSTE TRIMESTER

Self care

Na de miskraam in september stortte mijn wereld echt een beetje in. Fysiek werd ik letterlijk uitgeschakeld: Ik kreeg een zware griep (echt, ik ben ik jaren niet zó ziek geweest), met aansluitend een buikgriep en er toen nog een verkoudheid overheen... Bye bye weerstand. Mentaal was het ook zwaar. Ik was intens verdrietig en boos op de hele wereld. Maar met de depressie na mijn tweede miskraam in 2017 nog in mijn hoofd, besloot ik dat ik het niet weer zover wilde laten komen. Ik moest echt de focus op mezelf leggen en op mijn herstel. Sorry Roel, sorry omgeving, ik ben even vooral met mezelf bezig!

Dus ik pakte mijn gezondheid aan. Ik liet dat darmonderzoek doen wat al een poosje boven mijn hoofd hing, ik liet een uitstrijkje te maken voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker en ik maakte een afspraak met de praktijkondersteuner om te praten over wat er de afgelopen anderhalf jaar allemaal was gebeurd. Daarnaast hield ik met zwangerschapstesten en ovulatietesten in de gaten of de hcg wel echt uit mijn lichaam verdween en of mijn cyclus zich herstelde.
En ik nam de tijd voor mezelf, voor ontspanning. De kleine dingen: een massage boeken, een gezichtsmaskertje en uitgebreid in bad, een keertje terug naar bed als Jolie naar school was in plaats van het huis schoonmaken. En ik deed regelmatig aan yoga voordat ik ging slapen. Gewoon thuis, via YouTube, op mijn matje midden in de huiskamer.
Het gekke was dat het voelde alsof mijn hele leven overhoop lag, maar ik voelde me meer in balans dan dat ik me sinds de zwangerschap van Jolie heb gevoeld.

Yesss

Ondanks dat we er op dat moment dus nog niet gericht mee bezig waren, bleek ik een maand later alweer zwanger. Op woensdag waren Roel en ik 7 jaar samen, op zondag waren we 2 jaar getrouwd en precies daar tussenin, op vrijdag, had ik weer een tweede streepje op de test. Als dat geen liefdesweek is! Natuurlijk waren we voorzichtig, sceptisch. Maar tegelijkertijd was ik ook dolblij! Dit was de eerste stap in de goede richting. En we hadden een heerlijk zonnig weekend in Gent voor de boeg met z'n 3en. Op dat moment kon het leven even niet beter worden!

Die positieve vibe leek aan te houden. Ik voelde me goed, stabiel... Ik vergat soms zelfs even dat ik zwanger was! Maar toen tikte ik de 6 weken aan en sloeg het van de één op de andere dag om. Ik was de hele dag door vreselijk misselijk en zo extreem moe. Ik lag iedere dag voor 22u op bed. En ik weet dat sommige van jullie nu zeggen 'Dat lig ik normaal ook altijd!', maar ik lig er zelden voor middernacht in. Bij 5,5 week kreeg ik de eerste echo. Ik had wat pijn aan mijn rechterflank en de arts wilde en buitenbaarmoederlijke zwangerschap uitsluiten. Zowel zij als ik had al een sterk gevoel dat er niet zoveel aan de hand zou zijn, but better safe than sorry. De pijn bleek van een spier uit mijn bekken te komen en op de echo was al een mooi beginnend kindje te zien. Vanaf toen kreeg ik iedere week een echo. De baby leek steeds een stapje voor te lopen op de verwachting, ik werd steeds weer een dag vooruit gezet. Wat een heerlijkheid na alle zorgen over bloedingen en groeiachterstanden bij de vorige zwangerschappen! Ons motto was: So far, so good. Ik genoot van de positieve berichten, maar ik hield er ook rekening mee dat het ieder moment afgelopen kon zijn.

Terugkijkend op die eerste weken is alles in een roes voorbij gegaan. Ik heb me zelden zó vlak gevoeld. Maar, zo leerde ik van de gesprekken met de praktijkondersteuner, dat is helemaal niet erg. In eerste instantie voelde ik me schuldig, ik was bang dat ik de baby tekort deed met al mijn reserves. Want verdient niet ieder kindje de blijdschap en het enthousiasme wat ik zou hebben als ik geen herhaalde miskramen zou hebben gehad? Maar ik kon het niet opbrengen en dat is ok. Ik mag mezelf de ruimte geven te doen en te voelen wat nodig is om deze moeilijke en onzekere tijd door te komen.

De magische 12-wekengrens

En toen was ik opeens 12 weken zwanger! Nou ja, 11 weken en 4 dagen, maar de baby werd op 12 weken gemeten en de gynaecoloog vond na een uitgebreide check dat ik mocht stoppen met de Prednison en overgedragen kon worden aan de verloskundige. "Je bent nu 'gewoon' zwanger", zei ze, 'net als ieder ander zonder miskraamverleden.' Roel en ik highfive-de erop en ik belde die middag meteen de verloskundige om een afspraak te maken. Thuis maakte ik een lade leeg in de commode op de kamer die Jolie met haar zusje gaat delen en toen besefte ik dat het nu pas echt moeilijk werd. Want ga ik echt die kleine kleertjes al in de commode leggen? Wat als het nu mis gaat, dan moet ik het er allemaal weer uithalen en opbergen... hoe pijnlijk is dat?!

Mijn gevoel wat al die tijd op 'uit' had gestaan, mocht nu opeens 'aan'. Maar in plaats van veilig  voelde het alsof ik alleen maar meer te verliezen had. Geen wekelijkse echo's meer, maar nog geen beweging voelen, moet ik er dan maar blind op vertrouwen dat alles goed gaat? Dat vertrouwen is er niet. Nog steeds niets. En als het hartje nu stopt, moet ik dan bevallen? Het is al een echt kindje, met alles erop en eraan. Ik was nog steeds doodsbang en werd letterlijk overspoeld door emotie. En ik was zo moe. Ik was wekenlang afwezig geweest, in mijn contact met Jolie stond ik op automatische piloot, ik had geen idee waar Roel mee bezig was, ik had m'n vriendinnen al weken niet gezien. Ik was de vat overal op kwijt en over het lot van de baby in mijn buik had ik al helemaal geen controle. Dat eerste klote trimester, en dat met een maandje adempauze eigenlijk 2x achter elkaar.... Ik was op. En ik zag er ook nog eens uit als een zombie!

Dus ik deed wat iedere zichzelf respecterende vrouw zou doen: Ik boekte impulsief een vakantie. Met man en kind. Naar de zon!

En nu?

Inmiddels ben ik 19 weken zwanger en de baby is nog steeds alive and kicking. Letterlijk. En langzaam begin ik erin te geloven dat we in juli écht een baby krijgen. Eerst die ellendige 20-wekenecho maar eens zien door te komen volgende week... Maar dat komt allemaal in een blog post over het tweede trimester!

Liefs,
Linda ♥