MISCARRIAGE || (POSTNATALE) DEPRESSIE NA EEN MISKRAAM
Ik wist helemaal niet dat er zoiets bestond als een postnatale depressie na een miskraam. Daarnaast vind ik depressie meteen zo'n groot woord. Ik zag het zelf meer als somberheid. Een rouwproces waar je doorheen moet. Maar als die somberheid maar aanhoudt en je daarna gevoelsmatig alles 'verliest', zoals je zelfvertrouwen, je gevoel van veiligheid, geluk, energie en concentratie blijk je toch te mogen spreken van een depressie. En die komt regelmatig in meer of mindere mate voor bij new born moeders, maar een postnatale depressie kan ook ontstaan na een miskraam of een abortus.
Strijdbaar
Nadat we te horen kregen dat de beide baby's definitief niet meer leefden en dat daarmee de zwangerschap dus ten einde moest komen, voelde ik me strijdbaar. Ok, we stonden nu in de stromende regen, maar in de verte zag ik al de zon. We hadden net een nieuw huis, ondanks de tegenslagen stonden Roel en ik samen sterk en mijn tijdelijke functie liep bijna ten einde. Het najaar kwam eraan, dan konden we lekker cocoonen, de rust zou terugkeren. En die nieuwe zwangerschap, die kwam dan vanzelf. Ik was zo gelukkig met mijn man, mijn kind, mijn gezin. Ik wilde niet dat deze tegenslag dat geluk in gevaar zou brengen.
Leegte
Niets bleek minder waar. Het einde van mijn contract kwam steeds dichterbij en iedereen vroeg wat mijn plannen waren. 'Niets', zei ik dan. Ik wilde graag weer thuis zijn met Jolie, maar die vraag benadrukte steeds weer die grote leegte. Ik zou namelijk weer thuis zijn, omdat ik met zwangerschapsverlof zou gaan. Omdat ik een paar maanden later een baby'tje zou krijgen. Nu was er geen baby, zelfs geen zwangerschap. Tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig over die leegte. Was Jolie niet genoeg reden meer om te stoppen met werken?
Hoe ik het precies tot het einde van mijn contract gered heb, weet ik niet. Ik zat in een roes. Thuis had ik zelfs de concentratie niet om een serie'tje te kijken 's avonds met Roel. In plaats daarvan zat ik op de bank en staarde voor me uit. De rust waar ik me op verheugd had, maakte plaats voor de leegte. Het verdriet om het kindje zelf, wat in mijn buik tot leven kwam, wiens hartje klopte onder dat van mij, en wat kort daarna weer overleed en wat ik nu zo miste. Maar ook het verdriet van het onvervulde verlangen. Het ledikantje wat hoopvol mee verhuisd was, bleef leeg. En als de tijd verstrijkt en alle tranen op een gegeven moment verhuild zijn, blijft de somberheid over. Ik schrok soms van mijn eigen blik in de spiegel: zo intens verdrietig. Ook Roel zag dat, maar wist zich er geen raad mee. Ik ben namelijk niet iemand die zich makkelijk laat troosten. Ik kruip liever als een hond in een hoekje om mijn wonden te likken en grom naar iedereen die te dichtbij komt.
'It started to hurt the most when I had to pretend it didn't.'
Zelfvertrouwen
Op den duur nam ik me voor dat ik zou zeggen dat ik, na de complicaties aan het einde van de zwangerschap van Jolie en de 2 miskramen van afgelopen zomer, niet meer aan werk wilde denken totdat ik een gezonde baby in mijn handen zou hebben. Want zo was het. Ik was op en doodsbang dat ik dit nog eens mee zou maken. Natuurlijk snapte iedereen dat. Of ze deden in ieder geval alsof. Ondertussen zat ik met een intern conflict. Anderhalf jaar geleden was ik dolblij om thuis te zijn met Jolie, een droom die uit kwam! Ik vond het een uitdaging om het te doen met minder om ons ideaal na te jagen. En nu, nu voelde ik me een loser. Was ik wel nodig thuis, was Jolie niet veel beter af op het kinderdagverblijf? Ik had zoveel mooie plannen en leuke activiteiten in mijn hoofd voor als ik weer meer tijd zou hebben, maar ook nu zat ik hele ochtenden voor me uit te staren. Ze was mijn absolute lichtje in de duisternis, maar er ging ook zoveel langs me heen. Wat had mijn aanwezigheid nou eigenlijk voor meerwaarde? En dan dat stomme blog waar ik altijd maar in blijf investeren, terwijl niemand het leest. Reizen waar ik over droom, maar die we niet meer kunnen betalen omdat ik niet wil werken. En hoe kan het dat ik in een half jaar 10 jaar ouder ben geworden?! Arme Roel, wiens vrouw is veranderd in een gerimpelde moeke met een grauwe huid en dof haar. In een badjas. Wat heb ik me eigenlijk mijn hele leven verbeeld? Ben ik niet gewoon altijd zo oninteressant geweest? Voor mijn gevoel deed ik iedereen tekort.
Je begrijpt het, ik was mezelf een beetje kwijt. Maar het gekke is dat op het moment dat je erin zit, je het totaal niet zo ziet. Ik zag mijn negatieve zelfbeeld op dat moment als realiteit. En dat maakte me nog somberder dan ik al was. En ongrijpbaar voor de mensen om me heen.
Hypochonder
Het dieptepunt was denk ik het moment dat ik een obsessie kreeg met verlies. Mijn liefde voor Jolie verstikte me zo wat, want stel je voor als ik haar ook nog kwijt zou raken. En ik maakte me grote zorgen over mijn eigen gezondheid. Niet alleen heeft mijn lijf me zwaar teleurgesteld met de missed abortion (hoe kan mijn lichaam nou een hele miskraam over het hoofd zien en gewoon door zwangeren?!), toen eenmaal alles achter de rug was duurde het nog maanden voordat ik weer een normale cyclus had. En als het dit heeft kunnen missen, wat kan er dan nog meer in mijn lichaam zitten waar ik niets van merk?
Ik wist met enige regelmaat zeker dat ik morgen meteen naar de dokter moest omdat er iets mis was. Een ernstige ziekte of een tumor meestal. Google was mijn beste vriend. En mijn lijf de absolute vijand. Het had me in de steek gelaten, mijn vertrouwen was helemaal weg.
Toen dat wantrouwen oversloeg op mijn angst dat er iets mis was met Roel of Jolie, besefte ik voor het eerst dat het niet goed ging. Zat ik opeens midden in de nacht op de bank, omdat ik een zorgelijke plek had gezien bij Jolie en dacht 'Ok, dit is het. Hier gaan we.' De volgende ochtend bleek het de lichtval te zijn en was er niets aan de hand.
Het gekke is dat ik rond die tijd begon met kijken naar 'Over mijn lijk' en dat dat me achteraf erg heeft geholpen. Ik keek soms bijna een heel seizoen op een dag. Maar de rust en acceptatie die de mensen daar vonden, brachten mij ook tot rust.
Beter
En opeens was het over. Alsof iemand het licht had aangedaan.
Ondanks dat ik me op verschillende momenten voor nam 'en nu is het genoeg', lukte het me niet om eruit te komen. En juist op het moment dat ik begon te accepteren dat dit een proces is wat tijd kost en dat het eigenlijk veel slechter met me ging dan dat ik toe wilde geven, begon het beter te gaan. Het inzicht alleen was misschien al genoeg? De grijze mist in mijn hoofd loste op, ik kon weer zien, ik kon weer voelen. Ik kan weer heel hard lachen, oprecht genieten. De interactie met Jolie voelt weer veel intenser, ik ben er weer echt bij.
Het voelde heel lang oneerlijk dat ik niet meer zwanger was en het ook maar niet opnieuw werd. Maar achteraf ben ik er blij om. Ik was er echt nog niet aan toe. En dat heeft me ook weer wat vertrouwen gegeven in mijn lichaam, het heeft me beschermd.
Het lukt me nu een stuk beter om er minder mee bezig te zijn, en belangrijker misschien wel, mijn gezin voelt weer compleet. Ook zonder 2e kindje. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat ik binnenkort opeens zwanger blijk en dat er een gezond kindje in mijn buik groeit. Maar ik mijn levensgeluk hangt er, in ieder geval voor nu, niet vanaf.
Lotgenoten
Toen ik een poosje terug een quote op Instagram plaatste met daarbij kort dat ik merkte dat ik sinds de miskraam meer bezig ben met de dood, kreeg ik in mijn privé-inbox verschillende reacties van vrouwen die met hetzelfde worstelen en dachten dat ze gek geworden waren. Dus buiten dat ik het dolgraag van me afschrijf, vind ik het nog steeds heel belangrijk om een taboe te kunnen doorbreken en open over dit soort dingen te praten. Het lukte me heel lang niet om de juiste woorden te vinden omdat ik er nog middenin zat, maar nu is het weer wat helderder in mijn hoofd.
Het heeft even geduurd, maar ik ben er in dit geval zelf uitgekomen. Als dat niet lukt, zoek hulp! Je bent niet gek, je bent niet raar, je bent niet alleen. Maar soms is er een professional nodig om je de juiste kant op te sturen.
En ondanks dat de impact van een miskraam voor iedereen anders is, het is altijd een groot verlies. Dus heb je iemand in je omgeving die het meemaakt: Be kind. Liever een paar lieve woorden en een knuffel te veel dan te weinig!
Liefs ♥
Strijdbaar
Nadat we te horen kregen dat de beide baby's definitief niet meer leefden en dat daarmee de zwangerschap dus ten einde moest komen, voelde ik me strijdbaar. Ok, we stonden nu in de stromende regen, maar in de verte zag ik al de zon. We hadden net een nieuw huis, ondanks de tegenslagen stonden Roel en ik samen sterk en mijn tijdelijke functie liep bijna ten einde. Het najaar kwam eraan, dan konden we lekker cocoonen, de rust zou terugkeren. En die nieuwe zwangerschap, die kwam dan vanzelf. Ik was zo gelukkig met mijn man, mijn kind, mijn gezin. Ik wilde niet dat deze tegenslag dat geluk in gevaar zou brengen.
Leegte
Niets bleek minder waar. Het einde van mijn contract kwam steeds dichterbij en iedereen vroeg wat mijn plannen waren. 'Niets', zei ik dan. Ik wilde graag weer thuis zijn met Jolie, maar die vraag benadrukte steeds weer die grote leegte. Ik zou namelijk weer thuis zijn, omdat ik met zwangerschapsverlof zou gaan. Omdat ik een paar maanden later een baby'tje zou krijgen. Nu was er geen baby, zelfs geen zwangerschap. Tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig over die leegte. Was Jolie niet genoeg reden meer om te stoppen met werken?
Hoe ik het precies tot het einde van mijn contract gered heb, weet ik niet. Ik zat in een roes. Thuis had ik zelfs de concentratie niet om een serie'tje te kijken 's avonds met Roel. In plaats daarvan zat ik op de bank en staarde voor me uit. De rust waar ik me op verheugd had, maakte plaats voor de leegte. Het verdriet om het kindje zelf, wat in mijn buik tot leven kwam, wiens hartje klopte onder dat van mij, en wat kort daarna weer overleed en wat ik nu zo miste. Maar ook het verdriet van het onvervulde verlangen. Het ledikantje wat hoopvol mee verhuisd was, bleef leeg. En als de tijd verstrijkt en alle tranen op een gegeven moment verhuild zijn, blijft de somberheid over. Ik schrok soms van mijn eigen blik in de spiegel: zo intens verdrietig. Ook Roel zag dat, maar wist zich er geen raad mee. Ik ben namelijk niet iemand die zich makkelijk laat troosten. Ik kruip liever als een hond in een hoekje om mijn wonden te likken en grom naar iedereen die te dichtbij komt.
'It started to hurt the most when I had to pretend it didn't.'
Zelfvertrouwen
Op den duur nam ik me voor dat ik zou zeggen dat ik, na de complicaties aan het einde van de zwangerschap van Jolie en de 2 miskramen van afgelopen zomer, niet meer aan werk wilde denken totdat ik een gezonde baby in mijn handen zou hebben. Want zo was het. Ik was op en doodsbang dat ik dit nog eens mee zou maken. Natuurlijk snapte iedereen dat. Of ze deden in ieder geval alsof. Ondertussen zat ik met een intern conflict. Anderhalf jaar geleden was ik dolblij om thuis te zijn met Jolie, een droom die uit kwam! Ik vond het een uitdaging om het te doen met minder om ons ideaal na te jagen. En nu, nu voelde ik me een loser. Was ik wel nodig thuis, was Jolie niet veel beter af op het kinderdagverblijf? Ik had zoveel mooie plannen en leuke activiteiten in mijn hoofd voor als ik weer meer tijd zou hebben, maar ook nu zat ik hele ochtenden voor me uit te staren. Ze was mijn absolute lichtje in de duisternis, maar er ging ook zoveel langs me heen. Wat had mijn aanwezigheid nou eigenlijk voor meerwaarde? En dan dat stomme blog waar ik altijd maar in blijf investeren, terwijl niemand het leest. Reizen waar ik over droom, maar die we niet meer kunnen betalen omdat ik niet wil werken. En hoe kan het dat ik in een half jaar 10 jaar ouder ben geworden?! Arme Roel, wiens vrouw is veranderd in een gerimpelde moeke met een grauwe huid en dof haar. In een badjas. Wat heb ik me eigenlijk mijn hele leven verbeeld? Ben ik niet gewoon altijd zo oninteressant geweest? Voor mijn gevoel deed ik iedereen tekort.
Je begrijpt het, ik was mezelf een beetje kwijt. Maar het gekke is dat op het moment dat je erin zit, je het totaal niet zo ziet. Ik zag mijn negatieve zelfbeeld op dat moment als realiteit. En dat maakte me nog somberder dan ik al was. En ongrijpbaar voor de mensen om me heen.
Hypochonder
Het dieptepunt was denk ik het moment dat ik een obsessie kreeg met verlies. Mijn liefde voor Jolie verstikte me zo wat, want stel je voor als ik haar ook nog kwijt zou raken. En ik maakte me grote zorgen over mijn eigen gezondheid. Niet alleen heeft mijn lijf me zwaar teleurgesteld met de missed abortion (hoe kan mijn lichaam nou een hele miskraam over het hoofd zien en gewoon door zwangeren?!), toen eenmaal alles achter de rug was duurde het nog maanden voordat ik weer een normale cyclus had. En als het dit heeft kunnen missen, wat kan er dan nog meer in mijn lichaam zitten waar ik niets van merk?
Ik wist met enige regelmaat zeker dat ik morgen meteen naar de dokter moest omdat er iets mis was. Een ernstige ziekte of een tumor meestal. Google was mijn beste vriend. En mijn lijf de absolute vijand. Het had me in de steek gelaten, mijn vertrouwen was helemaal weg.
Toen dat wantrouwen oversloeg op mijn angst dat er iets mis was met Roel of Jolie, besefte ik voor het eerst dat het niet goed ging. Zat ik opeens midden in de nacht op de bank, omdat ik een zorgelijke plek had gezien bij Jolie en dacht 'Ok, dit is het. Hier gaan we.' De volgende ochtend bleek het de lichtval te zijn en was er niets aan de hand.
Het gekke is dat ik rond die tijd begon met kijken naar 'Over mijn lijk' en dat dat me achteraf erg heeft geholpen. Ik keek soms bijna een heel seizoen op een dag. Maar de rust en acceptatie die de mensen daar vonden, brachten mij ook tot rust.
Beter
En opeens was het over. Alsof iemand het licht had aangedaan.
Ondanks dat ik me op verschillende momenten voor nam 'en nu is het genoeg', lukte het me niet om eruit te komen. En juist op het moment dat ik begon te accepteren dat dit een proces is wat tijd kost en dat het eigenlijk veel slechter met me ging dan dat ik toe wilde geven, begon het beter te gaan. Het inzicht alleen was misschien al genoeg? De grijze mist in mijn hoofd loste op, ik kon weer zien, ik kon weer voelen. Ik kan weer heel hard lachen, oprecht genieten. De interactie met Jolie voelt weer veel intenser, ik ben er weer echt bij.
Het voelde heel lang oneerlijk dat ik niet meer zwanger was en het ook maar niet opnieuw werd. Maar achteraf ben ik er blij om. Ik was er echt nog niet aan toe. En dat heeft me ook weer wat vertrouwen gegeven in mijn lichaam, het heeft me beschermd.
Het lukt me nu een stuk beter om er minder mee bezig te zijn, en belangrijker misschien wel, mijn gezin voelt weer compleet. Ook zonder 2e kindje. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat ik binnenkort opeens zwanger blijk en dat er een gezond kindje in mijn buik groeit. Maar ik mijn levensgeluk hangt er, in ieder geval voor nu, niet vanaf.
Lotgenoten
Toen ik een poosje terug een quote op Instagram plaatste met daarbij kort dat ik merkte dat ik sinds de miskraam meer bezig ben met de dood, kreeg ik in mijn privé-inbox verschillende reacties van vrouwen die met hetzelfde worstelen en dachten dat ze gek geworden waren. Dus buiten dat ik het dolgraag van me afschrijf, vind ik het nog steeds heel belangrijk om een taboe te kunnen doorbreken en open over dit soort dingen te praten. Het lukte me heel lang niet om de juiste woorden te vinden omdat ik er nog middenin zat, maar nu is het weer wat helderder in mijn hoofd.
Het heeft even geduurd, maar ik ben er in dit geval zelf uitgekomen. Als dat niet lukt, zoek hulp! Je bent niet gek, je bent niet raar, je bent niet alleen. Maar soms is er een professional nodig om je de juiste kant op te sturen.
En ondanks dat de impact van een miskraam voor iedereen anders is, het is altijd een groot verlies. Dus heb je iemand in je omgeving die het meemaakt: Be kind. Liever een paar lieve woorden en een knuffel te veel dan te weinig!
Liefs ♥
