MOMMY MONDAY || HET IS EEN FASE
"Net als de lichamelijke groeispurts die een kind kan maken, verloopt ook de mentale ontwikkeling van kinderen met sprongen. Neurologisch onderzoek heeft aangetoond dat zulke sprongen gepaard gaan met veranderingen in de hersenen. In het eerste jaar gaat je baby door maar liefst acht sprongen heen. Acht keer gaat je kind een nieuwe wereld binnen, waarin hij nieuwe waarnemingen kan doen waartoe hij eerder niet in staat was." haal ik van de website van Oei, ik groei. Stiekem krijg ik er tranen in mijn ogen van. Ontwikkeling is goed, uiteraard, maar wat is het ook zwaar en ze zijn nog maar zo klein!
Jolie was een week of 3 toen ze opeens van de één op de andere dag alleen maar huilde. Roel en ik waren wanhopig! Wat is er aan de hand? Is ze ziek? Heeft ze pijn? Mijn vriendin wees me op de sprongetjes, en ja, dat was precies wat er aan de hand was! Het duurde gelukkig maar een dag of 2 en toen hadden we onze zoete baby weer terug.
Klein monstertje
Sindsdien kun je er de klok op gelijk zetten: in sprongetjestijd verandert mijn lieve Jolie in een klein monstertje. Ze moet dan veel huilen, jengelt er de hele dag op los en is snel gefrustreerd. Ze is onrustig wat leidt tot urenlange bedrituelen en gebroken nachten. En ze heeft extra behoefte aan geborgenheid en is dan enorm aanhankelijk. Ze is dan echt van slag!
Wij besloten met haar mee te buigen. Luisteren naar haar behoeftes. Dan maar een keer extra borstvoeding als troost, een paar nachten achter elkaar tussen papa en mama in slapen, een extra wandeling in de draagzak dichtbij mama en toen ze wat ouder werd nog maar een aflevering van Sesamstraat als afleiding. Het werkte. Het maakte de ontwikkelingssprong aangenamer, voor zowel Jolie als voor ons als ouders. En na de sprong vielen we probleemloos weer terug in ons 'normale' ritme.
Manipulatie?
3 weken geleden begon de ellende weer. Maar dit keer was het heftiger, intenser. Ik worstelde ermee, want ik herkende mijn eigen kind bijna niet terug! Het was niet alleen het sprongetje, er kwam van alles tegelijk: de klok ging een uur terug want het werd zomertijd, ze kreeg vaccinaties en toen bleek ze een week later ook nog de zesde ziekte te hebben. Wat ik er deze keer vooral pittig aan vond is dat ik zo moeilijk in kon schatten wat er aan de hand was. Mijn moedergevoel zei dat ze het zwaar had en dat het weer tijd was om de teugels wat te laten vieren en het gedrag van mijn kind liet dat ook duidelijk zien. Maar wat is echt en wat is manipulatie? Ze worden steeds ouder en zich steeds bewuster van wat ze met welk gedrag voor elkaar kunnen krijgen. Bovenaan de beschrijving van deze sprong staat niet voor niets 'Met emoties kan ik dingen bewerkstelligen'. Een paar dagen bij mama en papa in bed is niet zo'n probleem, maar wanneer ik haar al meer dan een week niet in haar eigen bed krijg (want: huilen, nee krijsen, aan mama vastklampen etc), is het dan nog wel meebuigen aan haar behoefte aan geborgenheid of is ze gewoon niet van plan om ooit nog in haar eigen bed te gaan slapen? Is het wat extra ruimte wat ze nodig heeft tijdens een sprongetje, of heeft ze dit keer meer behoefte aan grenzen? En als ze 's ochtends tot 11u slaapt (echt gebeurt!) is het dan de extra slaap die ze nodig heeft omdat ze niet lekker is, of draait ze haar dag- en nachtritme om en zitten we voortaan rond bedtijd met de gebakken peren? Als ze slecht eet, maar wel een extra keer wil drinken aan de borst, sta ik dat dan toe of doe ik daarmee tekort aan haar grenzenhonger?
Hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase
Klein monstertje
Sindsdien kun je er de klok op gelijk zetten: in sprongetjestijd verandert mijn lieve Jolie in een klein monstertje. Ze moet dan veel huilen, jengelt er de hele dag op los en is snel gefrustreerd. Ze is onrustig wat leidt tot urenlange bedrituelen en gebroken nachten. En ze heeft extra behoefte aan geborgenheid en is dan enorm aanhankelijk. Ze is dan echt van slag!
Wij besloten met haar mee te buigen. Luisteren naar haar behoeftes. Dan maar een keer extra borstvoeding als troost, een paar nachten achter elkaar tussen papa en mama in slapen, een extra wandeling in de draagzak dichtbij mama en toen ze wat ouder werd nog maar een aflevering van Sesamstraat als afleiding. Het werkte. Het maakte de ontwikkelingssprong aangenamer, voor zowel Jolie als voor ons als ouders. En na de sprong vielen we probleemloos weer terug in ons 'normale' ritme.
Manipulatie?
3 weken geleden begon de ellende weer. Maar dit keer was het heftiger, intenser. Ik worstelde ermee, want ik herkende mijn eigen kind bijna niet terug! Het was niet alleen het sprongetje, er kwam van alles tegelijk: de klok ging een uur terug want het werd zomertijd, ze kreeg vaccinaties en toen bleek ze een week later ook nog de zesde ziekte te hebben. Wat ik er deze keer vooral pittig aan vond is dat ik zo moeilijk in kon schatten wat er aan de hand was. Mijn moedergevoel zei dat ze het zwaar had en dat het weer tijd was om de teugels wat te laten vieren en het gedrag van mijn kind liet dat ook duidelijk zien. Maar wat is echt en wat is manipulatie? Ze worden steeds ouder en zich steeds bewuster van wat ze met welk gedrag voor elkaar kunnen krijgen. Bovenaan de beschrijving van deze sprong staat niet voor niets 'Met emoties kan ik dingen bewerkstelligen'. Een paar dagen bij mama en papa in bed is niet zo'n probleem, maar wanneer ik haar al meer dan een week niet in haar eigen bed krijg (want: huilen, nee krijsen, aan mama vastklampen etc), is het dan nog wel meebuigen aan haar behoefte aan geborgenheid of is ze gewoon niet van plan om ooit nog in haar eigen bed te gaan slapen? Is het wat extra ruimte wat ze nodig heeft tijdens een sprongetje, of heeft ze dit keer meer behoefte aan grenzen? En als ze 's ochtends tot 11u slaapt (echt gebeurt!) is het dan de extra slaap die ze nodig heeft omdat ze niet lekker is, of draait ze haar dag- en nachtritme om en zitten we voortaan rond bedtijd met de gebakken peren? Als ze slecht eet, maar wel een extra keer wil drinken aan de borst, sta ik dat dan toe of doe ik daarmee tekort aan haar grenzenhonger?
Hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase
De routine die ons zo naadloos leek te passen, was totaal verdwenen. Jolie was van slag, papa radeloos en mama oververmoeid. Mijn mantra hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase, wat me eerder door moeilijke momenten heen hielp, veranderde in de vraag: Is dit wel een fase? Of heb ik mijn kind verpest?
Als ik hier en daar mijn hart uitstortte was het advies vaak niet mals. Stoppen met borstvoeding, want dat houdt haar zo afhankelijk. Geen nachtvoedingen meer geven, die heeft ze allang niet meer nodig. Haar laten huilen, want ze zet het in om haar zin te krijgen. Niet meer bij ons in bed nemen, ze moet leren zelf in slaap te vallen. Kortom, mijn kind is te verwend en ik bied te weinig regelmaat, grenzen en discipline. 'Opvoeden is niet alleen maar leuk'.
Het maakte me echt onzeker! Een onzekerheid die wellicht herkenbaar is voor meer moeders, maar het beviel me niks. Ik was er al die tijd van overtuigd dat onze manier van opvoeden ok is, het beste voor Jolie. Het is mijn kind, ik ken haar. Ik weet wat ze nodig heeft. Maar luisterde ik nou naar haar behoeften of zijn het stiekem die van mij? De truc die altijd werkte, doet het nu niet meer! Zag ik misschien iets over het hoofd.
Het maakte me echt onzeker! Een onzekerheid die wellicht herkenbaar is voor meer moeders, maar het beviel me niks. Ik was er al die tijd van overtuigd dat onze manier van opvoeden ok is, het beste voor Jolie. Het is mijn kind, ik ken haar. Ik weet wat ze nodig heeft. Maar luisterde ik nou naar haar behoeften of zijn het stiekem die van mij? De truc die altijd werkte, doet het nu niet meer! Zag ik misschien iets over het hoofd.
100 kusjes
Maar dan opeens, nog voor ik drastische maatregelen heb kunnen nemen waar ik eigenlijk niet achter sta, is mijn meisje weer zichzelf. Komt ze met een grote glimlach naar me toe gelopen als ik de kamer binnen kom, word ik wakker gemaakt met 100 kusjes en valt ze 's avonds in slaap op mijn schouder en kan ik haar zo overleggen in haar eigen bed, waar ze zich in haar lievelingshouding krult en heerlijk verder slaapt. En ok, de dreumespubertijd is nog niet voorbij, als ze haar zin niet krijgt uit ze dat nog regelmatig in een woede-aanval, inclusief zich dramatisch op haar buik op de grond storten. Grenzen heeft ieder kind nodig. Maar mijn kind is weer mijn kind, ik voel haar weer aan en weet wat ze nodig heeft. We zijn weer terug in de voor ons zo fijne routine.
De volgende keer haal ik nog maar eens diep adem en zal ik geduldiger zijn. Zekerder. Het is maar een fase! En wij doen het op onze eigen manier.
De volgende keer haal ik nog maar eens diep adem en zal ik geduldiger zijn. Zekerder. Het is maar een fase! En wij doen het op onze eigen manier.
Ik heb nu al zin in het pubertijd!
Grapje.
Q: Worstelen andere kindjes ook zo met de sprongetjes? En herkennen andere mommy's zich in de onzekerheid soms of je het allemaal wel goed doet? Hoe ga jij ermee om?
♥
Q: Worstelen andere kindjes ook zo met de sprongetjes? En herkennen andere mommy's zich in de onzekerheid soms of je het allemaal wel goed doet? Hoe ga jij ermee om?
♥
