ON MY MIND || STA IK ALS THUISBLIJFMOEDER EMANCIPATIE IN DE WEG?

Kinderdag

Gisteren opende Nynke de Jong als tafeldame de uitzending van DWDD met een mini-betoog voor het woord Kinderdag. Geen Papadag, want er wordt toch ook niet gesproken over Mamadagen? Nee Kinderdag. Tot zover volgde ik haar nog. Mijn innerlijke feminist is altijd wel in voor een nieuwe term! Maar toen kwam het:

Kinderdag. Want dat is toch wat je doet op zo'n dag, volgens Nynke: je gedragen als een kind. En dat weet ze uit eigen ervaring. Als zij thuis is met haar kind van 6 maanden dan komt het toch vooral neer op halve soepstengels eten en zwaaien naar de vuilnisman. Om nog maar te zwijgen over hoe haar vocabulaire teniet werd gedaan door al het gebrabbel. Ik moest er een beetje om lachen. Niet omdat het grappig was, maar vooral omdat ik het zo stom vond wat ze zei...

Niet geëmancipeerd?

Terwijl de rest van Nederland zich opwind over het gestotter van Typhoon over etnisch profileren in het eerste item van de show, blijven bij mij vooral de woorden van de tafeldame du jour hangen. Ik vraag me af waarom. Voel ik me aangevallen? Ik ben thuisblijfmoeder, de invulling van mijn leven is momenteel het zorgen voor mijn baby. En die rol wordt daar toch even weggezet als 'kinderachtig', op z'n minst. Maar dat is het niet. Ik voel me helemaal content met mijn keuze. Irriteert het me dan dat ze het ouderschap zo tekort doet? Ik bedoel, ik vind het toch best pittig, de zorg voor zo'n kleintje! Maar ook dat is het niet. Ik weet zelf heel goed dat er bij het grootbrengen van een kind veel meer komt kijken dan soepstengels eten en eendjes voeren. Daar heb ik haar bevestiging niet voor nodig.

And then it hit me: Emancipatie! Ik erger me er kapot aan dat de keuze om thuis het huishouden te runnen en voor de kinderen te zorgen in plaats van te werken buitenshuis wordt bestempeld als 'niet geëmancipeerd'. Dat is het punt waarop ik geraakt werd met de denigrerende toon waarop er in dit korte voorwoord op primetime televisie werd gesproken over het thuis zijn met je kind.

Toen ik de keuze maakte om thuis te blijven met Jolie, had ik veel weerstand verwacht in mijn directe omgeving. Maar het tegendeel blijkt waar. Op af en toe een opmerking na over het gat op mijn CV (als ik weer ga werken hoop ik een werkgever te vinden die mijn keuze respecteert en 'het gat' dus niet als een probleem ziet) en of we nou niet heel graag zouden willen verhuizen (natuurlijk, we willen heel graag een groter huis in een betere wijk. Maar om thuisblijfmoeder te kunnen zijn brengen we ook een financieel offer en dat maakt dat verhuizen nu even geen reële optie is. En voor nu is dit prima), krijg ik juist veel positieve reacties. Het is vooral het algemene beeld, de media, de politiek, die me zo nu en dan een slecht gevoel geven over mijn huisvrouwenbestaan.

Meer vrouwen moeten werken

De aanleiding van het verhaaltje van Nynke was het nieuwsbericht dat het aandeel vrouwen met betaald werk de afgelopen 2 jaar niet is gegroeid. 'En dat is niet te bedoeling. De bedoeling is dat meer vrouwen gaan werken.' zegt onderzoeker Wil Portegijs. En ergens anders lees ik: 'De zorgtaken in het gezin moeten beter verdeeld worden, voordat er nóg meer vrouwen voor kiezen om minder te gaan werken.' Alsof het een doodzonde is! Waarom? Waarom is het de bedoeling dat meer vrouwen gaan werken? Wat is er mis met de keuze om overdag zélf voor je kinderen te zorgen? Ik ben geen groot fan van een kinderdagverblijf, ik denk niet dat dat de beste plek is voor een baby. Als jij een andere ervaring hebt of een andere mening, dan respecteer ik dat. Maar dit is hoe ik er persoonlijk over denk. Ik denk dat een kind behoefte heeft aan de aandacht en de geborgenheid van zijn ouders. Daarom kies ik ervoor om thuis te zijn. Wat kan daar fout aan zijn?

En ik zeg niet dat alle moeders maar direct moeten stoppen met werken. Roel en ik houden nog altijd de optie open om allebei deeltijd te gaan werken, zodat altijd één van ons thuis is met de kind(eren), maar we ook allebei een uitdaging buitenshuis hebben. Nu met Jolie kwam het zo uit dat ik thuis zou blijven, en aangezien ik nog steeds borstvoeding geef na ruim 10 maanden, bleek dat ook wel heel handig. En ik vind het leuk! Allebei geen moment missen van de ontwikkeling van onze spruit zou natuurlijk het allerfijnst zijn, maar er moet ook brood op de plank komen. Het is dus niet dat ik thuis ben omdat ik vrouw ben. Ik ben thuis omdat ik dat wil, omdat wij daar als gezin voor hebben gekozen. De rollen omdraaien is nog steeds een mogelijkheid.

Volwaardige plaats in de samenleving

Emancipatie is het streven naar een volwaardige plaats in de samenleving voor partijen waarbij dit eerder niet het geval was. Als we de boodschap uitdragen dat vrouwenemancipatie mislukt op het moment dat er minder vrouwen een betaalde baan hebben, dan slaan we de plank toch compleet mis? Dan doen we wat we tot nu toe bereikt hebben toch tekort door een nieuw keurslijf op te leggen, namelijk die van de werkende moeder? Zou het niet over iets heel anders moeten gaan? Dat de emancipatie geslaagd is op het moment dat wij als vrouw de KEUZE hebben tussen betaald werk of thuisblijven en zorgdragen voor het huishouden en de kinderen. Dat we de MOGELIJKHEID hebben om te gaan studeren en carrière te maken, maar we OOK de mogelijkheid hebben om ergens anders voor te kiezen als daar ons hart ligt. Zonder daar om veroordeeld te worden door de samenleving.

De tijd waarbij het enige recht van een huisvrouw het aanrecht was is allang voorbij. Ik heb waardering voor mezelf als thuisblijfmoeder en als huisvrouw. En op dit moment is het mijn levensdoel om een warm thuis te creëren, een veilige basis waar we altijd op terug kunnen vallen. Voor Jolie, voor Roel en hopelijk voor meer kindjes in de toekomst. Voor mij is dat een volwaardige taak!

En wie weet zoek ik daar ooit nog een bijbaantje naast!

Als tafeldame bij DWDD bijvoorbeeld.

Q: Wat vind jij?

♥