HET EERSTE TRIMESTER

Yes, het eerste trimester is voorbij! Dat klotetrimester, met z'n misselijkheid, z'n vermoeidheid en alle spanning of alles goed zal gaan. Zoals je hier hebt kunnen lezen was deze zwangerschap een grote verrassing. De eerste dagen waren we vooral in shock. En ook voorzichtig, met de ervaring die we hebben met de herhaalde miskramen weten we inmiddels dat een positieve test echt geen garantie op een gezond en voldragen kindje betekent. Gelukkig gingen we een paar dagen later al lekker op vakantie. Een week in een tiny house op een natuurcamping in Brabant, heerlijk! Alle rust om samen aan het idee van een derde kindje te wennen. Op wat steekjes na in mijn onderbuik merkte ik nog niets van de zwangerschap, dus ik beleefde alles wat we deden nog volop mee. Maar af en toe was er dan even dat besef: er zit een baby'tje in mijn buik! Dit zijn haar eerste avonturen! 

Grote zus

Jolie had al snel door dat er iets speelde. Ze werd er onrustig van, zoals altijd als ze voelt dat er iets aan de hand is en ze weet niet wat. Op de derde dag van onze vakantie besloot ik haar even apart te nemen om haar te vertellen dat ze nog een keer grote zus zou worden. Daar waar ik nog zocht naar woorden om een kleine reserve in te bouwen, sprong zij al een gat in de lucht van blijdschap. Een grote zucht van opluchting en ze was meteen dolenthousiast, mijn buik kreeg meteen allemaal kusjes. Ik had me geen mooiere reactie voor kunnen stellen! Onze Liloubaby wordt ook grote zus, maar zij is natuurlijk nog veel te jong om er iets van mee te krijgen. Ik ben heel benieuwd hoe het straks voor haar zal zijn! 

De laatste dagen van de vakantie werd het erg warm en wat volgde was een lange hittegolf. Ik trok het slecht. De misselijkheid kickte in en niet veel later ook de extreme vermoeidheid. Bij allebei de meiden had ik dat ook, maar op de één of andere manier vergeet je hoe intens het is. Vanaf een week of 7 kon ik nog amper wat. De zomervakantie was voorbij, Roel moest weer aan het werk en voor mij was het echt overleven vanaf het moment dat hij vertrok tot het moment dat hij weer thuis kwam. Holymoly, wat voelde ik me beroerd! Het verbaast me steeds weer hoe een zwangerschap je volledig in beslag kan nemen. Alsof mijn hoofd gevuld was met watten ging er heel veel langs me heen, ik verwaarloosde mijn sociale contacten, vergat ik verjaardagen. Ik ging iedere avond heel vroeg naar bed.

De eerste echo

Het grote voordeel aan me zo ellendig voelen is dat ik me een stuk minder zorgen maakte over een miskraam of een missed abortion. Ik weet als geen ander dat het geen garantie is, maar ik voelde me zo zwanger dat ik me bijna niet voor kon stellen dat het niet goed was. Dus zenuwachtig, maar ook vol vertrouwen gingen we begin september voor het eerst naar de verloskundige voor een eerste echo. 

Door mijn voorgeschiedenis heb ik recht op meer en vroege echo's, maar ik heb daar bewust niet voor gekozen. Bij Lilou kreeg ik van 5 tot 12 weken iedere week een echo, op dat moment vond ik dat heel fijn en had ik dat ook echt nodig, maar het bracht ook steeds weer veel spanning met zich mee. Nu wilde ik liever proberen op het proces te vertrouwen en de 'normale weg' te bewandelen. Dus belde ik gewoon de verloskundige in plaats van het ziekenhuis, slikte ik alleen bloedverdunners en geen Prednison, meldde ik me aan bij Moeders voor Moeders en kreeg ik mijn eerste echo met 8 weken en 5 dagen. 

Toen ik net zwanger was van Lilou zagen we onderweg een ooievaar op een lantarenpaal zitten. Gewoon, midden in de stad. Ik zag dat toen als een teken, dit kindje zou er komen! Dit keer zagen we onderweg naar mijn ouders 2 ooievaars langs de kant van de weg. Heel symbolisch, en Jolie was ervan overtuigd: er zou een tweeling in mijn buik zitten! Dat maakte de echo ook nog eens extra spannend. Ik ben eerder in verwachting geweest van een tweeling, ik geef nog borstvoeding, het zit in mijn familie... allemaal factoren die de kans vergroten! En ondanks dat ik tweelingen geweldig vind, hoopte ik toch wel dat het er 'gewoon' eentje was!

Na een kort gesprek met de verloskundige mocht ik in de stoel gaan liggen... Spannend! En ja hoor, daar verscheen een baby'tje en een mooi knipperlichtje! Een hartslag! Tranen rolden over mijn wangen! De baby bewoog zelfs al een beetje! Oh, en het was er echt maar één haha! Zo bijzonder, het kindje veroverde meteen ons hart! 

Vertellen

De eerste weken willen we het eigenlijk nog even voor onszelf houden, maar als we een dag na onze vakantie afspreken met mijn zwager en schoonzus is het eerste wat Jolie roept als ze ze ziet dat ik in verwachting ben! Wat? Hoorden ze dat nou goed? Ondanks dat we eigenlijk afstand moeten houden, vliegen we elkaar om de nek. Dit nieuws is te mooi om niet te vieren!  

Omdat we door Corona onze ouders minder zien dan normaal maken we maar meteen gebruik van het moment dat we elkaar zien om het grote nieuws te vertellen. Ik ben dan rond de 8 weken. Jolie en Lilou krijgen allebei een shirt aan met 'Grote Zus' en we willen afwachten tot het kwartje vanzelf valt... Maar bij mijn schoonouders klemt Lilou zich als een koalabeertje om mij heen, waardoor haar shirt niet te zien is en bij mijn eigen ouders is Jolie me voor. Als mijn moeder tegen Jolie zegt dat ze even koffie gaat zetten voor mama en papa roept ze: 'Nee! Mama mag niet teveel koffie, want ze heeft een baby in haar buik!' So much voor mijn mooie plannen haha, maar spontaan is uiteindelijk veel leuker, toch?  Aan degene die het nog niet weten vertellen we het nieuws na de goede echo via Whatsapp, met wat leuke foto's. En op mijn 37e verjaardag deel ik het nieuws op mijn Instagram en Facebook. Net als voor ons is het ook voor de mensen om ons heen een complete verrassing!

Op mijn verjaardagsfeestje in het Kralingse Bos ben ik 10 weken zwanger en straal ik met een buik die dan al niet meer te missen is! Misselijk en vermoeid als ik op dat moment nog was beleef ik het in een roes, maar ik ben heel blij dat we iedereen weer even gezien hebben!

Termijnecho

En dan is het einde van het eerste trimester eindelijk in zicht, met een mooie termijnecho als kers op de taart. Jolie is vrij van school en door de Coronamaatregelen kunnen we niet met z'n allen naar de praktijk komen. Dus ik ga alleen. Best spannend, maar Roel en Jolie kijken tijdens de echo mee via beeldbellen. En gelukkig doet onze mini het nog steeds hartstikke goed! Ik word zelf nog een dag vooruit gezet, nog dichterbij die befaamde 12 weken!

Daar waar we ons in het begin nog zorgen maakten over dingen als ruimte en financiën zijn al die praktische bezwaren inmiddels naar de achtergrond verdwenen. We zijn dolblij met dit wondertje! Roel en ik hebben altijd gefantaseerd over een groot gezin, maar de miskramen hadden zowel lichamelijk als mentaal zo'n grote weerslag op mij, op ons, dat we dat along the way uit ons hoofd hebben gezet. En nu ben ik alweer 17 weken zwanger, van nog een meisje. Van een kindje dat totaal onverwachts in ons leven is gekomen! Een mooie aanvulling op ons team. En al is het praktisch even puzzelen, ik zou het niet anders willen. Dit is wie wij zijn. En we voelen ons de koning te rijk!

Liefs, 

Linda