BABY BUMP || HET DERDE TRIMESTER
Het derde en laatste trimester.
De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeggen ze. Maar om eerlijk te zijn valt dat bij mij enorm mee! Ik ben nu bijna 40 weken zwanger en natuurlijk heb ik last van alle kwaaltjes die daarbij horen.
Mijn buik zit in de weg, zo ongeveer bij alles. Tijdens het eten kan ik niet meer goed aanschuiven aan tafel, ik krijg mijn sokken 's ochtends (of zeg maar: 's middags... eer dat ik het hele douche-ritueel achter de rug heb is het meestal een uur of 2. en moet ik daarna weer rusten) niet meer aan, mijn broek 's avonds niet meer uit, bukken is onmogelijk en slapen iedere nacht weer een uitdaging. De poes past niet meer op schoot, al blijven die aanhankelijke monstertjes manieren proberen om toch een comfortabele houding te vinden ergens tegen mijn lichaam aan. De baby groeit gewoon door en heeft steeds minder plek. Mijn ribben sluiten haar in als tralies, en door alle pogingen die zij doet om uit te breken is mijn onderste rechter rib gekneusd en heb ik een flinke beurse plek van binnenuit. Het blijft bijzonder het wezentje in mijn buik zo te zien bewegen en te voelen krioelen. Haar bewegingen zijn inmiddels zo sterk dat niet alleen ik ze voel, Roel kan er fijn van mee kan genieten als ik 's avonds tegen hem aan lig in bed.
Mijn blaas moet het flink ontgelden. Als ze zich afzet, met haar hoofd in mijn bekken en haar kont tegen mijn ribben, komt mijn blaas in het gedrang. Auch! Maar ook als ze dat niet doet moet ik er zeker 5x in een nacht uit om te plassen.
Op zich ook wel een veilig idee dat ik zo vaak wakker word. Dan stik ik in ieder geval niet in mijn slaap... Benauwdheid is namelijk ook iets wat erbij hoort in dit stadium. Die baarmoeder, nu 500 tot 1000x (!!!) zo groot als wanneer je niet zwanger bent, verdrukt zo'n beetje alles daar binnen. 's Nachts zit ik regelmatig op de rand van mijn bed om weer op adem te komen, zeker als ik per ongeluk op mijn rug ben gedraaid en zo een poosje heb gelegen. Uit bed komen is ook een onderneming op zich. Als een schildpad die op z'n rug ligt woel ik mezelf naar de zijkant en probeer ik mijn benen over de rand te gooien. Mijn onderlichaam werkt namelijk niet meer mee. En dan staat het bed ook nog eens op kratten, vanaf week 37 is dat verplicht. Kan ik niet meer met mijn voeten bij de grond. Dus als ik mezelf dan eenmaal naar de kant heb gesleept en omhoog heb gehesen, maak ik een klein sprongetje om weer rechtop te staan. Talking about a work-out!
Ingedaald
Eén en al ellende dus, die laatste loodjes! Maar schreef ik niet net dat ik het wel mee vond vallen? Dat klopt! Als ik het vergelijk met hoe ik er een maand of 2 geleden bij zat, voel ik me vele malen beter! Die bekkeninstabiliteit, zwangerschapsischias en overbelaste grote rugspier were killing me. Zelfs rechtop zitten was vaak teveel en dus lag ik hele dagen plat. Een 'uitje' naar de supermarkt was zelfs te intensief, ik zie mezelf nog zitten op een drukke zondag, voor de Albert Heijn, op de grond, tegen de muur. Ik kon gewoon niet meer! En dat terwijl ik eindelijk weer alle energie (en nesteldrang) van de wereld had... Zo frustrerend.
Zelfs de bekkenfysio zakte de moed in de schoenen en met de verloskundige werd er gesproken over inleiden bij 38 weken, zodat ik nog wat kracht zou hebben om de bevalling in te gaan. Maar een klein wonder geschiedde: De baby besloot namelijk al heel vroeg in te dalen! En dat heeft mijn lijf zoveel goed gedaan. De baby verliet haar voorkeurshouding in mijn rug en daarmee verdween de rugpijn volledig. En daar waar mijn bekken al die tijd vast of op slot zaten, kwam er nu weer wat beweging in. De fysio was aangenaam verrast over hoe snel mijn lichaam zich herstelde, de behandelingen voelden ontspannen en niet meer als kleine martelsessies en ik besloot dat het inleiden bij 38 weken van de baan was. Geef ons meisje maar de tijd om te komen wanneer zij er klaar voor is!
Sindsdien voel ik me veel beter. De bekkenpijn is nog niet weg, maar sluit nu beter aan bij het termijn van mijn zwangerschap. Ik kan nog steeds niet veel lopen, mijn benen spreiden of rennen voor de tram, maar de kans dat ik dat straks na de bevalling wel weer kan is aanzienlijk groter! En ik hoef niet meer constant plat te liggen. Daardoor kan ik ook vaker iets leuks doen met Roel of met mijn vriendinnen en heb ik zelfs al weer een keer het huis gestofzuigd!
Echo
Bij 32 weken hadden we de laatste groeiecho. Tot voor kort was de 20 weken-echo de laatste medische echo tijdens de zwangerschap, tegenwoordig wordt er door verloskundigen nog vaak gekozen voor een extra groeiecho in het laatste termijn. Ze meten dan het hoofdje, het buikje en het bovenbeen en kunnen zo een betere inschatting maken van de groei van de baby dan door alleen te voelen.
Na alle drama rondom de 20 weken-echo, zag ik er best tegenop. Ik maakte me geen grote zorgen. Omdat ik de baby veelvuldig voel en alle controles tot dan toe in orde waren, hadden we er wel vertrouwen in. Maar toch, datzelfde kamertje, met diezelfde (onaardige) mevrouw... Gelukkig werden we opgehaald door iemand anders, kennelijk heeft Wereldkind een nieuwe echoscopiste! En dit keer was alles helemaal in orde. Ons kindje is iets kleiner dan gemiddeld, maar nog netjes binnen de marges. Bij 40 weken verwachten ze dat ze 3200 gram zal wegen.
Een goede reden om nog maar eens te gaan shoppen voor een extra pakje in maat 50!
En over extra pakjes gesproken... Vlak voor kerst werd ik verrast met een babyshower door mijn vriendinnen! Zo ontzettend lief! Hier lees je er alles over, en kun je ook meteen de hilarische foto's bekijken!
Wachten
En toen was het 28 december. 37 weken zwanger. Ik wil graag thuis bevallen en dat mag vanaf dat moment. Voorwaarde is wel dat alles op orde is in huis. Je bed moet los staan van de muur, zodat de kraamhulp en verloskundige er aan beide kanten om heen kunnen lopen. Daarnaast moet het omhoog, zodat ze niet teveel hoeven te bukken. Je kan daar speciale klossen voor gebruiken of lege kratten. En met een verloofde uit Enschede kan het ook niet anders dan dat mijn bed nu midden in de kamer staat te pronken op 4 Grolsch-kratten!
De vluchttas is ingepakt, mochten we onverhoopt toch naar het ziekenhuis moeten. We hebben alles voor de baby. De mueslirepen en druivensuiker liggen klaar. De feestdagen zijn achter de rug, het nieuwe jaar is begonnen.
En daarmee ook het grote wachten. Want, wanneer komt ze nou? 4 januari zat in mijn hoofd geprent, mijn voorgevoel zei al die tijd in de 38e week. Maar nee. Geen baby. Nog niet eens een aanwijzing dat de bevalling eraan komt! Ik schreef laatst aan iemand: het is net of je 4 weken lang bij de tandarts in de wachtkamer zit, maar dat je niet weet wanneer je aan de beurt bent... Ik werd er rijkelijk om uitgelachen (je weet wel, die smiley die zo hard lacht dat de tranen uit z'n ogen schieten). Maar je begrijpt me... Je hebt er geen controle over en je weet dat het pijn gaat doen. Wanneer gaat het beginnen?!
De tandarts vind ik eigenlijk veel enger (ik ben al 3 jaar niet geweest!). Tegen de bevalling zie ik niet heel erg op. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het voelt en hoe ik het zal ervaren. Hoe zal het beginnen? Hoe lang zal het duren? En vooral ook naar de uitkomst ervan: onze eerste ontmoeting met onze dochter! Bij het idee alleen al word ik overvallen door een golf van liefde. Dit meisje, waar Roel en ik over praten als onderdeel van ons gezin wat nu al niet meer weg te denken is. En dan is ze er nog niet eens. Straks ligt ze op mijn borst en is ze voor altijd onderdeel van ons. Dat idee is toch niet te bevatten?
En dus neem ik al die kwaaltjes maar op de koop toe... De misselijkheid, het brandend maagzuur, rusteloze benen, de aambeien, de extra kilo's, de slapeloze nachten, de zweetaanvallen, de bekkeninstabiliteit, de pijnlijke ribben, de vele tranen om niets en om alles, de spannende onderzoeken, het tekort aan seks, het tekort aan eetlust, de benauwdheid, de ongevraagde adviezen, de ergernissen in de trein, de onzekerheden, het 1000x plassen, het waggelen, de jaren '70 situatie daar beneden, de bizarre dromen, bandenpijn, wijdbeens zitten, de vermoedelijke nierstuwing... Zelfs de 2 striemen op mijn buik die er sinds vorige week opeens zitten! Het is het allemaal waard. Maar echt! Ik zou het zo weer doen!
Baby, wanneer kom je nou?
Q: Wanneer denken jullie dat ze geboren wordt? Ik ben de 17e of 18e uitgerekend (zag laatst in de papieren dat de verloskundige en het ziekenhuis het daar kennelijk nooit over eens zijn geworden! ;)). En ik ben uiteraard reuze nieuwsgierig naar jouw ervaringen!
♥
