TRAVEL || SEMUC CHAMPEY & TIKAL

Dag 65, de lange, lánge reis naar Lanquín

NL: Om 5 uur 's ochtends moeten we klaar staan voor vertrek naar Antigua.
Daar zullen we overstappen op de shuttle naar Lanquín, een reis die al met al ruim 12 uur zal duren. Het is vroeg en we zijn doodmoe, maar het is mooi om vanuit het krappe shuttlebusje de zon te zien op komen boven Lago de Atitlan. Daarnaast is ons door Raúl, de vriendelijke eigenaar van ons hostel in Antigua, aangeraden om sowieso de ochtendbus te nemen. Er gaat er ook eentje later op de dag, die 's avonds laat aankomt in Lanquín, maar die rit schijnt een stuk gevaarlijker te zijn. 
We hebben zo opgezien tegen deze lange rit, maar uiteindelijk, of misschien wel juist omdat we van het slechtste uitgingen, viel het mee. Tuurlijk, het is oncomfortabel, met teveel mensen in een shuttlebusje en al snel een houten reet. De tussenstops laten net iets te lang op zich wachten. Maar na onze uitgebreide lunch bij een engelse bagelshop in Cobán kunnen we het laatste stukje ook nog wel aan. 
Als we het groene cloud forrest inrijden, snappen we waarom het gevaarlijk is om hier in het donker aan te arriveren. We hobbelen met het busje over losse keien op smalle bergweggetjes waar je zo de afgrond in kijkt. Een prachtig uitzicht, maar die diepte is toch wel heel spannend. 
We komen veilig aan in ons hostel en gaan na het eten eigenlijk meteen naar bed. Het was een lange dag!


EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 66, tubing en tequila shots

NL: De volgende ochtend doen we rustig aan en als we zo tegen het middaguur klaar zitten, komen ook Jordan en Anna net uit hun bed. Yes! Eindelijk heb ik iemand gevonden die net zo van uitslapen houd als ik! En al kletsende blijkt dat we het goed kunnen vinden met elkaar. Barman Wellington stelt in de loop van de middag voor om te gaan 'tuben'. Dat is in een rubberen band door de rivier blijven. Het is goedkoop en we krijgen er een gratis biertje bij, dus waarom niet? Een uur later drijven we in de koude rivier, met om ons heen het regenwoud, echt geweldig! 
Onze tourguide Pepe geeft ons onze biertje om op te drinken voordat we een bepaald punt passeren. En eenmaal gepasseerd snappen we waarom: rustig kabbelen verandert in een soort wildwaterbaan! Heel tof! Alleen een beetje jammer van de rotsen. We stoten allemaal een keer onze billen of onze voeten, voordat we door hebben hoe wat dat kunnen ontwijken. Roel wordt zelfs uit de rubberband gelanceerd! Gelukkig lukt het hem er weer in te klimmen en haalt Pepe ons het water uit voordat we bij de échte scherpe rotsen komen. 
In Ierland is het St.Patricks Day en dat weten ze in Guatemala ook! Er is een groot feest in het partyhostel van het dorp, maar wij slaan over. In plaats daarvan blijven wij met Jordan en Anna bij Wellington aan de bar hangen in ons eigen hostel. We hebben een topavond! Wat een lol! We vertellen moppen, luisteren muziek en Wellington blijft ons maar tequila voeren. Straal- en straalbezopen rollen we rond 4 uur 's nachts ons bed in. Zoals het hoort op St. Paddy's!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 67, Semuc Champey

NL: De volgende dag stond er een tour op het programma, we zijn hier natuurlijk niet voor niets! Semuc Champey is waar het allemaal om draait! Maar we zijn natuurlijk super super brak.... Rond een uur of 2 slepen we ons toch maar in de achterbak van de bus om met Pepe naar Semuc Champey te gaan. De grotten skippen we, omdat het me doodeng lijkt - en Anna vertelde dat het ook doodeng is! -, maar ook omdat we er simpelweg niet genoeg tijd meer voor hebben. Kom ik daar even goed mee weg! 
Het vervoer is hier zo geregeld dat je met meerdere mensen in de open achterbak van de bus wordt geladen, dat je daar blijft staan en je je vasthoudt aan de stalen buizen. Goed voor je armspieren, vooral op de hobbelige bergweggetjes kost het wat kracht om rechtop te blijven staan. Maar al met al doet het uitzicht en de frisse lucht in ons gezicht ons goed! 
We rijden over een hoge brug, waar kinderen van zijn 10 meter hoogte het water van de rivier in springen. Brr! Ons plan is om naar de mirador te hiken en daarna te zwemmen in het blauwgroene water. 
Hallelujah, wat had ik het zwaar! Die kater en dan die inspanning! En die vochtigheidgraad! Mijn hart pompte zo hard dat-ie haast uit mijn borst kwam en mijn jurk was drijfnat van het zweet! Zoals iedereen weet is hiken al niet mijn hobby, maar in deze omstandigheden is het bijna niet te doen. Geen teguila meer voor mij! 
Het uitzicht is echter prachtig! Net een ansichtkaart! Het groen en het geel wat zich afwisselt ziet er net zo uit als op de plaatjes. En daar gaan wij zo in zwemmen! Heel mooi! 
Naar beneden gaat makkelijker dan naar boven, en als we bij de omkleedhokjes aankomen hebben we nog zo'n 3 kwartier. Het water is heerlijk! En het is ook nog wel een uitdaging om over de gele rotsen te klimmen om in het volgende natuurlijke bad te komen. Pepe laat ons een soort glijbaan zien op de rotsen waar we vanaf kunnen. Halverwege raak ik natuurlijk weer in paniek dat ik mijn hoofd stoot tegen de rotsen of iets dergelijks en maak een soort rare draaibeweging waardoor ik lomp ondersteboven in het water plons. Hoestend en proestend van het water in mijn neus kom ik happend naar adem weer boven. Moet er grappig uit hebben gezien voor de mensen eromheen. Typisch iets voor mij!
's Avonds eten we nog wat met Jordan en Anna en gaan dan vroeg naar onze kamer. De spullen moeten weer gepakt worden, want de dag erna vertrekken we naar Flores. Maar bovenal zijn we alle 4 de kater nog niet te boven. ;)

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

NL: Nee, dit is geen dood varkentje. Dit is een varken die denkt dat hij een poes is. Kwam rustig aanlopen en toen ik hem begon te aaien ging hij er zo bij liggen. Pootjes omhoog. Volgens zijn baasje vond hij het het lekkerst als je hem op zijn buik aaide. Gekkie!

Dag 68, met een kakkerlakkennest in de bus naar Flores

NL: Om 8 uur staan we klaar om te vertrekken. Hosteleigenaar Max helpt ons met de tassen en zwaait ons uit. Hij vond het zo gezellig met ons 4-en en ergens geloof ik zelfs dat hij het meent. Ook deze reis zou erg lang worden, maar in tegenstelling tot de vorige rit is deze verschrikkelijk! Samengevat: 
Deze shuttle in nóg krapper en nóg oncomfortabeler. En de reis duurt nóg langer dan voorspelt, namelijk zo'n 10 uur. Geen lekkere bagels als lunch, maar een stop bij een benzinestation waar we hotdogs kunnen kopen. Lang wachten in de warme zon, en geen airco. Een grote spin die over de vloer rent waar iedereen van in paniek raakt. En het allerergste: 
EEN KAKKERLAKKENNEST IN DE BUS! In het begin van de reis hebben we er al eentje voorbij zien komen, die we wijselijk negeren om geen paniek te veroorzaken in ons krappe busje. Dicht tegen elkaar aan gekropen laten we de flinke kakkerlak over de bank voor ons naar beneden lopen. Maar als rond 16:00u de zon zijn hoogste punt allang voorbij is, komen er steeds meer tevoorschijn. Er worden gilletjes geslaakt, ze worden doodgeslagen. Ik hoor Anna voor me zeggen dat er 2 op haar been liepen. Horror! 
In Flores hebben we nog geen hostel en ondanks dat willen we niet luisteren naar de tips van de touroperator die bij ons in de bus stapt. We vinden zelf wel wat. En laten ons sowieso niet oplichten! Wanneer het hostel waar we van gehoord hebben inderdaad alleen nog maar dure kamers blijkt te hebben, moeten we toch de hulp van de man maar accepteren. Soms schat je het gewoon verkeerd in... 

Onze kamer en de kamer van Jordan en Anna delen een balkon en dat brengt ons op het idee om daar een matras neer te leggen, een fles rum en een fles cola te halen en ons eigen terras te bouwen. Heel gezellig! Maar de gasten op de kamer tussen onze kamers in willen graag op tijd slapen en dus is ons feestje al snel voorbij.

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 69, Flores

NL: De volgende dag heb ik even behoefte aan helemaal niets. Ik ben moe en ik heb spierpijn van de hike en de lange busreis. Jordan en Anna zijn naar Tikal en wij liggen de hele dag in bed, of in het zonnetje op het balkon. En maken we ruzie. 24/7 samen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn! ;) 
Aan het eind van de middag drinken we wat in een schattig barretje aan het water, maken we een wandelingetje door het dorp en doen we boodschappen om 's avonds voor onszelf te koken. Om 3 uur 's nachts worden we opgehaald om de zon te zien opkomen in Tikal, dus we gaan extra vroeg naar bed. 

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 70, Tikal

NL: Om 3 uur 's nachts vertrekken en €12,- p.p. extra betalen om de zon te zien op komen op de ruïnes van Tikal... En dan is het bewolkt en mistig en zie je letterlijk helemaal niks! Wat een domper! Zaten we daar met z'n allen stil te zijn, omdat dat moest voor dit magische moment. Wildlife wat je wakker hoort worden zijn vooral de brulapen. Ik zeg tegen Roel dat het klinkt als een T-rex en Roel kijkt me aan alsof mijn kinderlijke fantasie weer eens op hol is geslagen (dat gebeurt vaker). Maar dan legt de gids niet veel later uit dat het gebrul van de brulaap is gebruikt in... Jurassic Park! Voor de T-rex! Dacht ik dat toch niet voor niets! 
We zien ook een vogelspin. De gids haalt hem uit de boom. Wat een beauty! We mogen haar allemaal vasthouden, maar ik vind het een beetje zielig. Als Roel en ik dan helemaal achteraan lopen omdat we foto's aan het maken zijn, zien we ook nog dat het hulpje van de gids de spin vangt en in een potje doet. De spin zat daar dus niet in de boom, maar was daar net neergezet. Goeie truc! Niets is wat het lijkt. Ik hoop vooral dat de spin volgende keer gewoon keihard wegrent, haar vrijheid tegemoet! 
De ruïnes zijn groots en waanzinnig mooi! (daarom ook de vele, vele foto's! oeps.). Wat een wonder dat dit al die tijd bewaard is gebleven. Tikal is een Maya-stad die werd bewoond van ongeveer 400 v.Chr. tot 1000 n.Chr., maar kende haar hoogtepunt tussen 300 en 850. Het was een van de machtigste steden in de Klassieke Periode van de Mayabeschaving. Nadat de stad niet meer bewoond werd, groeide de omliggende jungle over de stad heen. Pas in 1848 werd Tikal herontdekt. Hoe bijzonder! Chitzen Itza in Mexico is één van de wereldwonderen, maar Tikal doet daar zeker niet voor onder. Sterker nog, wij hebben veelal gehoord dat Tikal nog vele malen mooier is. 
Een hele bijzondere ervaring om hier te zijn geweest!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

NL: Als we rond 13:00u terug zijn in Flores duiken we nog een paar uur ons bed in. Om 2:30u opstaan breekt halverwege de dag toch op. Die avond vertrekken Anna en Jordan terug naar Antigua en de volgende ochtend vroeg (weer midden in de nacht op!) gaat onze bus naar Caye Caulker. We bezegelen onze vriendschap met een afscheidsetentje, en wie weet zien we elkaar nog eens in Ottawa of Rotterdam!
En voor ons begint, na een korte nacht, een volgend hoofdstuk van de reis: Belize!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

♥