PERSONAL || NEVER FORGET

Onderstaand stukje schreef ik vorig jaar op 4 mei op mijn Facebook. Omdat de woorden nog steeds dezelfde waarde hebben kies ik ervoor om het vandaag op mijn blog te delen. Laten we dit alsjeblieft nooit vergeten.


Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe vreselijk die 2e Wereldoorlog is geweest. Terwijl het nog maar zo kort geleden is. Wat mijn eigen opa heeft door moeten maken, die in verzet ging tegen de Duitsers, verraden werd en jarenlang in Dachau heeft gezeten. Het concentratiekamp met de bijnaam 'School van Geweld', geen wonder dat hij het nooit te boven is gekomen. Flarden die ik heb gehoord, die opeens zoveel meer inhoud krijgen. Opgehangen worden aan je armen, er nooit bij stil gestaan dat dat was met je armen achter je rug en helse pijnen als gevolg. En isoleercellen, zo klein, dat je niet kon gaan zitten of liggen. 
Mijn opa is maar 1 van velen. Hoe ouder ik word, hoe meer waarde ik hecht aan dodenherdenking en hoe meer ik ermee bezig ben dat het ook aan mij is om de gedachte aan die periode in leven te houden. Respect, voor hen die vielen, maar ook voor hen die vochten voor vrijheid en gelijkheid, en die uiteindelijk hebben gewonnen! 
Never again.

♥