ONZE (MEDISCHE) WEG NAAR EEN TWEEDE KINDJE

Identiteit

 

Poeh, de weg naar ons tweede kindje... die was nogal intens. 2 jaar en 4 maanden duurde het van kinderwens tot blijvende zwangerschap. Tel daar nog 9 maanden zwangerschap bij op. Achteraf verwonder ik me over de mate waarin de miskramen onderdeel waren geworden van mijn identiteit. Zoals ik me ooit reis-Linda voelde, zoals ik het thuisblijfmoederschap ownde, zoals ik op ons appartementje in de ghetto met ons bed in de huiskamer met trots en liefde mijn motto 'life with less' uit wilde dragen, zo voelde ik me nu 'het miskramen-meisje'. Enerzijds gaf het me kracht om de kennis die ik opdeed uit deze ellende te kunnen delen, om een taboe te doorbreken. Maar het was ook een hele eenzame periode. Ik voelde me vaak onbegrepen en niet gesteund. Zó intens verdrietig. Zelfs tussen Roel en mij gaf het spanningen en de meeste van mijn sociale contacten waren online met lotgenoten. Het was alsof mijn leven overgoten was met een dikke laag verdriet. Een deken die ik ook toen ik zwanger was van Lilou en het wél goed leek te gaan maar moeilijk van me af kon schudden. Continu die angst. Continu die reserve. 

Pech

Hoewel de miskramen dus een onmiskenbare indruk achterlieten in mijn leven en op mijn gezin, kijkt de medische wereld er veel luchtiger tegenaan. Ik ben daar heel boos en gefrustreerd over geweest. Ondanks dat ik denk dat er nog veel meer informatie over mijn vruchtbaarheid te achterhalen is geweest waar we wel of niet op hadden kunnen inspelen, ben ik erachter dat het probleem ook ergens anders zit. Ze weten het gewoon niet. Ze weten veel over zwanger worden, maar eigenlijk maar heel weinig over zwanger blijven. Mijn miskramen werden dan ook heel lang op 'pech' gegooid. Iets wat ik in het begin heel graag heb willen geloven, maar waar ik nooit van overtuigd ben geweest. 

Van Jolie was ik al zwanger voor we er serieus werk van maakten en ik heb een probleemloze zwangerschap gehad. Dat ik uiteindelijk een spoedkeizersnede moest en dat ze bij haar geboorte dysmatuur bleek te zijn werd gegooid op de zwangerschapsduur van 42 weken. Een gokje, want aangezien ze nog leefde en goed groeide is er verder geen onderzoek gedaan. 

De eerste miskraam was zo kort na de positieve zwangerschapstest dat ik nog niet eens contact had opgenomen met de verloskundige. Het was ook zo duidelijk een miskraam dat ik dat daarna ook niet nodig vond. Met de tweeling liep het heel anders. In deze post heb ik dat uitgebreid omschreven. Toen ik uiteindelijk bij de gynaecoloog was omdat de miskraam niet vanzelf op gang kwam, vertelde hij me dat ik in aanmerking kwam voor verder onderzoek. Maar omdat ik Jolie in de tussentijd heb gekregen en hij me nog relatief jong vond, vond hij het niet nodig. Hij liet de keuze bij ons. We besloten om het niet te doen en er gewoon weer voor te gaan, in de hoop dat het allemaal vanzelf goed zou komen. 

Bloedstolling

De derde miskraam was ook al vroeg in de zwangerschap en hakte er daarom iets minder hard in. Ik wist wel meteen dat ik nu wel verder onderzoek wilde, want in de maanden ervoor had ik al het gevoel gekregen dat er iets niet helemaal goed ging. Vage klachten, een heel onregelmatige cyclus. 

Maar toen we anderhalve maand later eindelijk aan de beurt waren in het ziekenhuis, liep het anders dan verwacht. Er werd niet gevraagd naar mijn bevindingen of gekeken naar mijn cyclus. Er werd niet geluisterd naar hoe de miskramen zijn verlopen of wat er aan vooraf ging. Al mijn vragen en opmerkingen werden eigenlijk een beetje van tafel geveegd door de kille en zakelijke arts en de standaard onderzoeken werden gedaan. Deze bestaan uit: 

1. Een uitgebreide echo van baarmoeder en eierstokken. Zag er in mijn geval goed uit.

2. Een chromosoomonderzoek bij Roel en mij. Dat is bloedprikken en dan ruim 2 maanden wachten. Gelukkig kwam ook hier niets opvallends uit. Het is een heel duur onderzoek en ik heb ondertussen gehoord dat ze hier dus ook nog wel eens moeilijk over willen doen. 

3. Een bloedstollingsonderzoek bij mij. 

Dat bloedstollingsonderzoek mag pas plaatsvinden 3 maanden na je laatste zwangerschap, dus daar moest ik nog even op wachten. In de tussentijd mocht ik niet zwanger worden, maar ja..... Ik ging ook niet opeens aan de anticonceptie. 

Eind juli 2018 hadden we dus weer een afspraak in het ziekenhuis. Ik opperde of de dysmaturiteit van Jolie verband kon hebben met de herhaalde miskramen. Ze begon meteen in het dossier te bladeren, oeps, ze had dat stukje over het hoofd gezien! Maar dat kan zeker, de link is een afwijking in de bloedstolling. Was dat nou net de reden dat ik deze afspraak had!

Een paar dagen later bleek ik toch opnieuw zwanger. Ik nam contact op met de gynaecoloog en zij vroeg versneld de uitslagen van het onderzoek op. Niet 100% betrouwbaar, want er was dus al een nieuw kindje in de maak tijdens de bloedafname, maar er was een kleine afwijking gevonden. Ik mocht per direct beginnen met het slikken van bloedverdunners, in dit geval Ascal 80mg. En dit moet ik nu standaard doen bij iedere zwangerschap, van de positieve test tot week 36.

Zoals jullie hier kunnen lezen ging ook deze zwangerschap, ondanks de medicatie die ik slikte, mis. We kwamen bij een (overigens vriendelijke en meelevende) spoedarts terecht, die mij 'verloste' van het kindje en het meegaf in een bakje naar huis. Hij nam afscheid met de magische woorden: 'We kunnen verder niets meer voor je betekenen. Geef het een plekje en probeer het opnieuw'. 

Van mijn eigen gynaecoloog hoorde ik niets meer.

Prednison en het monitoren van mijn cyclus

Een paar weken later ontving mijn huisarts een brief voor mij. Ik was niet op mijn laatste afspraak verschenen (de 12 wekenecho, jawohl! leek mij niet nodig aangezien ik het kindje 2 weken eerder al verloren was) en zo was ik weer onder de aandacht gekomen en er was toch nog een plan! Ik werd 'overgeplaatst' naar een arts die gespecialiseerd was in herhaalde miskramen (that's about time.....) en zij wilde graag een afspraak met ons. Enigszins sceptisch, want nog steeds volledig uit het veld geslagen door de laatste miskraam, namen we deze uitnodiging aan. En wat een verschil. De kille, zakelijke arts had plaatsgemaakt voor een warm, geduldig, meedenkend exemplaar. Precies wat ik op dat moment nodig had. Ze nam mijn eigen bevindingen serieus, schreef ze neer en liet ze opnemen in mijn dossier. Ze leefde mee en was lief voor Jolie. En zij kwam met een voorstel waar ik al veel over had gelezen op internet: prednisolon. Het idee was dat ik de eerste 12 weken van mijn volgende zwangerschap een lage dosis (10mg per dag) Prednison zou gebruiken. Het is niet wetenschappelijk bewezen, maar in de praktijk blijkt het regelmatig voor een goede uitkomst te zorgen. Het idee erachter is dat het afweersysteem van mijn baarmoeder zo heftig reageert op het niet-eigen eiwit van de baby (Roels deel dus in ons geval), dat het ook een gezonde vrucht afstoot. Ze vergeleek het met een niertransfusie, waarbij het ook de vraag is of de nieuwe nier geaccepteerd wordt door het lichaam of niet. De nier is in mijn geval een kindje. Dus dat wilde we graag proberen!

Naast het medische traject was ik ook mijn eigen weg naar een tweede kindje ingeslagen. Ik was begonnen met het monitoren van mijn cyclus. Iedere dag een ovulatietest, letterlijk. Ik was van te voren bang dat dit tot een obsessie zou leiden, maar het tegendeel was waar. Het gaf me juist veel rust en een gevoel van inzicht en controle en daardoor was ik er veel minder mee bezig in mijn hoofd. In een schriftje hield ik netjes alles bij. Ik kwam daarbij bijvoorbeeld tot de conclusie dat ik een hele korte luteale fase heb. Mijn gehele cyclus lijkt dan niet zo lang, maar ik krijg pas laat in mijn cyclus een eisprong en wordt dan 9 of 10 dagen daarna alweer ongesteld. Zo krijgt mijn lichaam te weinig tijd om een goed en veilig nestje te bouwen voor een gezonde zwangerschap.

Mede daarom slikte ik voedingssupplementen om mijn hormoonhuishouding te ondersteunen. Ik slikte teunisbloemolie van mijn menstruatie tot mijn eisprong. Dan ging ik van eisprong tot menstruatie over op tarwekiemolie, wat o.a. zorgt voor een dikker baarmoederslijmvlies waar het bevruchte eitje zich in kan nestelen. Daarnaast slikte ik dagelijks uiteraard een Mama-multi en ik slikte selenium/zink ter ondersteuning van mijn hormoonhuishouding.

Ook probeerde ik gezonder te eten, goed voor mezelf te zorgen, deed ik aan yoga en meditatie en verving ik shampoo's, crèmes en wasmiddelen voor een variant zonder of met zo min mogelijk rotzooi erin.

Een korte luteale fase is een teken van hormonale disbalans. Er is dus nooit onderzoek gedaan naar waar dat in mijn geval vandaan is gekomen (ik wilde wel graag mijn hormoonspiegel laten meten en verder onderzoek daar naar doen, maar dat vond het ziekenhuis dus niet nodig en de huisarts doet dat niet zomaar). Een mogelijkheid, waar ik zelf erg bang voor was, is dat het de eerste tekenen waren van een (vervroegde) overgang. Maar iets simpels als slecht eten of veel stress kan er ook al voor zorgen. Daarnaast gaf ik deze hele periode nog borstvoeding. An sich geen reden om niet zwanger te worden of een miskraam te krijgen, maar ik denk dat het wel zodanig van invloed kan zijn geweest op mijn hormoonspiegel dat het op die manier een aandeel heeft gehad in het geheel. Borstvoedingshormoon prolactine heeft namelijk invloed op de aanmaak van progestron, het hormoon dat er voor zorgt dat je zwanger blijft. Maar nogmaals: dit zijn mijn eigen bevindingen na maandenlang het internet afstruinen en is niet bevestigd noch ontkend door een arts.  

Blijvend zwanger!

Half november 2018, op onze trouwdag nog wel, bleek ik opnieuw zwanger. Van Lilou! Ik ben meteen begonnen met de medicatie en kreeg van 5 tot 12 weken iedere week een echo in het ziekenhuis. En ze bleef maar groeien, ze bleef maar ontwikkelen. Ik was doodziek en heel moe, een goed teken in dit geval! Ik heb heel bewust afstand moeten nemen van wat mij aan de miskramen verbond. Ik kon zo moeilijk aanvaarden dat het nu goed ging. Ik durfde het gewoon niet. En ondanks dat ik ook wel heel erg genoten heb van mijn dikke buik, is die angst tot het laatste moment gebleven. Na 12 weken werd ik overgedragen naar de verloskundige en kreeg ik weer 'reguliere zorg', met wat extra groeiecho's aan het eind n.a.v. Jolie's dysmaturiteit. 29 juli 2019 is Lilou geboren bij een zwangerschap van 40 weken en 1 dag. Wederom randje dysmatuur, ondanks dat ze op alle echo's gemiddeld werd geschat, maar ze is helemaal gezond. En het gekke is dat al die angst en onzekerheid na haar geboorte direct als sneeuw voor de zon verdween, 

Of het de prednisolon is geweest, de bloedverdunners of gewoon mijn lijf wat na jaren van zwangerschappen (inclusief die van Jolie) en borstvoeding eindelijk weer een beetje in balans kwam durf ik niet te zeggen. Of het ook gelukt was zonder medisch traject ook niet. Maar ik ben heel blij dat we deze donkere periode in ons leven achter ons kunnen laten. De kindjes en de ervaringen draag ik altijd bij mij en hebben een heel bijzonder plekje in mijn hart. En ik ben intens dankbaar voor die 2 mooie, gezonde meiden waar we nu van kunnen genieten.

Hang in there

Mocht je op deze pagina terecht zijn gekomen omdat je in een zelfde situatie zit: Geef niet op! Laat je niet afschepen met 'pech', maar ga zelf op zoek naar informatie en leg die je gynaecoloog voor. Stap desnoods over naar een ander ziekenhuis of win informatie in in een ziekenhuis in het buitenland. Ik weet bijvoorbeeld dat ze in België en in Duitsland al een stuk verder zijn in kennis wat betreft herhaalde miskramen. Helaas heeft deze weg niet voor iedereen een happy end. Maar er is wel heel veel mogelijk. Heel veel sterkte, je bent niet alleen!

Liefs,

Linda