MIJN BEVALLING VAN LILOU

Daar waar ik over mijn bevalling van Jolie maar niet uitgepraat en -geschreven raakte, heb ik mijn bevallingsverhaal van Lilou vrijwel niet gedeeld. Waarschijnlijk omdat het onderdeel uitmaakt van de moeilijke periode waar ik doorheen moest. Veel angst, een stukje bitterheid, teleurgesteld in mijn lichaam, in artsen en instanties. Het heeft tijd nodig gehad om dat allemaal te laten bezinken en er op een andere manier naar te leren kijken. Nu ik me goed voel en ik er weer met een positief gevoel op terug kan blikken merk ik dat ik klaar ben om mijn verhaal te delen. Als onderdeel van dat proces, maar ook van een nieuw proces. Over een week of 18 mag ik het allemaal namelijk nog eens meemaken en daar wil ik mentaal goed op voorbereid zijn. 

Een natuurlijke bevalling?

Na de spoedkeizersnede bij Jolie wilde ik van Lilou heel graag natuurlijk bevallen. Maar ik mocht niet langer door dan 40 weken i.v.m. Jolie's dysmaturiteit en ik wilde niet ingeleid worden. Ik mocht wachten tot het allerlaatste moment of het vanzelf op gang zou komen, maar ik wist dus al vrij snel dat de kans groot was dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Dat voelde heel dubbel. De teleurstelling was groot, ik was benieuwd naar de weeën, de pijn, ik verlangde naar die oerkracht die vrijkomt bij een bevalling. Als zoveel vrouwen het kunnen, waarom ik dan niet? Ik mocht niet thuis bevallen en daar baalde ik van, want na onze ervaringen rondom de miskramen had ik een afkeer gekregen tegen het ziekenhuis. Ik miste de oprechte betrokkenheid die ik juist zo belangrijk vond bij zoiets kwetsbaars als het krijgen van een kind. Tegelijkertijd had ik weinig vertrouwen in mijn lichaam. Jolie was door het oog van de naald gekropen, daarna ging het 4x mis. Kennelijk is mijn lijf hier niet zo goed in... Ergens hoopte ik dat ik mijn verstand op 0 kon zetten en overspoelt zou worden door emotie en instinct en alles zo precies op z'n plek zou vallen. Maar dat gebeurde niet.

Vanaf het moment dat ik de 36 weken aantikte was ik klaar voor de start. Ik trok mezelf terug in mijn eigen bubbel. Dronk iedere dag 2 koppen frambozenbladthee, masseerde mijn eigen voeten voor het slapengaan op de plekken waar het weeën op zou kunnen wekken. Ik verdiepte me in ieder bakerpraatje en wist tegelijkertijd dat het een proces was waar ik geen invloed op had. Hoe dichter ik bij de dag van de geplande keizersnede kwam, hoe meer ik kon accepteren dat die natuurlijke bevalling er niet in zou zitten. Het waren lichte, zonnige, liefdevolle dagen samen. En uiteindelijk had ik vooral heel erg veel zin om mijn kind te gaan ontmoeten en maakte het me niet meer uit hoe! 

De keizersnede

Op maandag 29 juli 2019 vertrekken Roel en ik 's ochtends met de MaxiCosi en een volle tas naar het ziekenhuis. Ik ben dan 40 weken en 1 dag zwanger. Jolie en mijn moeder zwaaien ons uit. Ik heb voor mijn gevoel de hele nacht niet geslapen. Jolie slaapt bij me in bed en ik ben emotioneel, omdat het haar laatste momenten zijn als enig kind. Ik ben zenuwachtig, voor de ruggenprik, voor de operatie, voor de pijn. Maar ik verheug me ook onwijs op dat moment dat ik mijn kindje ga ontmoeten! Dat ik haar voor het eerst zie en in mijn armen kan houden! 

Om 9 uur moeten we ons al melden in het ziekenhuis. We zijn vrolijk, uiteraard wat gespannen, maar op een goede manier. Verheugd! Ik krijg een infuus en moet een half uur aan de CTG voor een hartfilmpje van de baby. Direct daarna zouden we naar de OK gebracht worden, want om 11 uur staat de keizersnede gepland. Maar helaas, de verpleegkundige komt ons om 10u vertellen dat er iets tussen is gekomen en dat het uitgesteld wordt. 12:30u is de nieuwe tijd. We reageren begripvol. Bij Jolie waren wij degene met spoed, toen heeft er misschien ook wel iemand langer moeten wachten. Nu moeten wij wachten. We hebben de tijd. Ik probeer rationeel te blijven, maar ik merk dat het gevoelsmatig veel spanning geeft. Ik ben de hele zwangerschap enorm bang geweest haar te verliezen en ik merk dat ik super gefocust ben op haar bewegingen. Voel ik haar nog? Stel je voor dat net deze uren haar fataal worden! Kan ik niet nog een keer aan de CTG? Ik ben te gespannen om te gaan slapen, maar ik ben heel moe en het wachten duurt lang. Om 12:00u is er nog steeds niemand langs geweest, als ik om 12:30u op de operatietafel moet liggen wordt het wel een beetje krap! En ja hoor, niet veel later staat de verpleegkundige weer voor onze neus: Het is weer uitgesteld. Er is weer een spoedkeizersnede tussen gekomen, het is enorm druk. We reageren wederom rustig en begripvol, want wat moet je anders? Maar met mij gaat het steeds minder goed. Ik heb sinds de avond ervoor niets meer mogen eten en drinken en dat begint nu ook wel zijn tol te eisen. Ik zie enorm bleek en voel me heel slap. Als dan ook nog mijn schoonouders laten weten in het ziekenhuis te zijn, terwijl ik met nadruk gevraagd heb pas na de geboorte te komen en het heel belangrijk vind dat we Jolie als eerste haar zusje mag zien, raak ik dat wat er over is van mijn ontspannen vibe helemaal kwijt. Ik laat Roel het afhandelen, maar ik ben boos. Boos om alle extra stress op deze toch al spannende dag! En ondertussen hebben we nog steeds geen idee hoe laat we aan de beurt zijn. 

Chaos

We worden opgehaald en ik probeer me te herpakken. Rustig blijven. Ik krijg een ziekenhuisschort aan en moet daaronder helemaal in mijn blootje. Dat hoefde bij Jolie niet haha, dat is kennelijk naast het lange wachten ook een verschil tussen spoed en gepland! We worden naar de OK gereden en daar op de gang neergezet. Ik word ondertussen aangesloten aan allerlei apparaten. Er begint iets te piepen, maar niemand reageert. Gaat alles nog goed met de baby?! Het is chaos om ons heen. Onze verpleegster staat vooral druk te kletsen met haar collega over hoe druk het allemaal is. Er is onduidelijkheid naar welke OK we moeten. Ik hoor vallen dat we misschien weer naar boven moeten en de moed zakt me in de schoenen (figuurlijk gesproken, want ik heb geen schoenen aan, ik lig in mijn nakie en ik heb het ijskoud). Gelukkig mogen we toch blijven, maar naast ons ligt nog een mevrouw te wachten op een keizersnede (we groeten elkaar ongemakkelijk) en het is niet duidelijk wie er eerst mag en wie er in welke kamer verwacht wordt. De verpleegsters bespreken nog eens met elkaar hoe bizar de situatie is. Zo druk en zo chaotisch! Zouden ze zich er bewust van zijn dat wij dat allemaal kunnen horen? Ik krijg een snelle uitleg over de ruggenprik, en ondanks dat ik die bij Jolie mee vond vallen is het nu de druppel. Ik begin paniekerig te huilen. Ik voel me volledig overgeleverd in een situatie waarin ik allerminst veilig voel. Roel pakt mijn hand en probeert me gerust te stellen. Ik ben zo blij dat hij er is! Dit gaat precies het tegenovergestelde als bij Jolie. Toen moesten we rennen door de gang, maar was ik vol vertrouwen en leek het alsof er een heel team was ingevlogen om te zorgen dat ik rustig bleef en om mijn dochter gezond op de wereld te zetten. Nu voelde ik me een nummer, een stipje in de chaos. Ik ben opgelucht als we eindelijk naar binnen mogen. We krijgen een nieuwe verpleegster, want de dienst van de onze zit erop. Ik verbaas me over de timing, zo in de OK, maar de nieuwe straalt rust uit en is lief en betrokken, dus het is sowieso een vooruitgang. De ruggenprik wordt gezet en ik vind het wederom meevallen. Gelukkig, die zit! Maar als het katheter wordt gezet ga ik gek genoeg door de grond van de pijn. Ik vraag of ze eerst willen testen of ik wel echt goed verdoofd ben, dat blijkt zo gelukkig. Ik voel geen pijn, maar ik voel wel heel veel druk en een zeurend gevoel. Het is heel naar, misselijkmakend. Ik kan me dat niet herinneren van de keizersnede bij Jolie. En dan blijkt ook nog eens dat mijn ruggenprik te hoog is gezet. Ik kan mijn armen niet meer bewegen, ik ben tot mijn kin verdoofd. 'Niet in paniek raken,' stelt de anesthesist me gerust, 'het gaat nu net lijken of je niet meer kan ademen, maar dat gaat automatisch door.' Ik hoor een flatline, dat kan de baby toch niet zijn, die zit nergens op aangesloten? Leef ik nog wel? Ik leef nog, maar mijn bloeddruk daalt teveel en tot 2x toe dreig ik weg te vallen. Ik kan bijna niet meer praten. Roel ziet mijn ogen wegdraaien en zegt achteraf dat hij me nog nooit zo bang heeft gezien. Ik krijg iets in mijn infuus gespoten en ik doe ondertussen mijn uiterste best om bij te blijven, want ik wil de geboorte van mijn dochter niet missen. Roel aait liefdevol mijn wang (want mijn hand vasthouden heeft niet zoveel zin gezien er geen gevoel in zit).

En dan wordt Lilou geboren. Ze houden haar voor mijn gezicht en ze kruipt een soort naar me toe. Heel bijzonder, zelfs de arts is ontroerd. Ik zie direct dat ze klein is, in tegenstelling tot wat al die extra groeiecho's uitwezen, en dat roep ik ook. 'Zie je, ze is klein! Ze is klein, net als Jolie!' Dan nemen ze haar weer mee naar de andere kant van de kamer voor onderzoek en Roel blijft bij haar. Ze heeft een goede Apgarscore, en ik ben opgelucht. Ze is klein, maar in orde. Zo overweldigd door liefde en verliefdheid als bij de geboorte van Jolie ben ik nog niet, ik ben nog teveel aan het verwerken wat er daarvoor allemaal gebeurde. Als ze eindelijk naar me toe wordt gebracht kan ik haar niet aanpakken, want mijn armen zijn nog verdoofd. Maar Roel houdt haar vast en legt haar op mijn borst. Ik kan haar voorzichtig aaien. Op de verkoeverkamer worden we begeleid door de lieve zuster en komt de kracht in mijn armen langzaam weer terug. Ik kan haar vasthouden en zelfs even aanleggen. Ik merk dat ik een soort verbaasd ben over wat een nieuw mensje hier ligt. Alsof ik onbewust een kopie van Jolie had verwacht. Maar dit is Lilou. Dit is een heel nieuw kindje. En wat is dat toch weer ongelooflijk bijzonder!

Ik vertel de verpleegster over de miskramen en hoe bang ik ben geweest. Hoe blij ik ben dat ze hier nu gezond en wel ligt. De verpleegster vertelt dat ze ook een dochter heeft, ook herhaalde miskramen heeft gehad en nu 17 weken zwanger is. Het schept meteen een band. 

The aftermath

We mogen al vrij snel terug naar onze eigen kamer. En ik mag weer eten en drinken, thankgod, want ik heb echt enorme trek. Langzaam zakt de spanning en kom ik aan op mijn roze wolk. Jolie en mijn moeder zijn onderweg en ik kan niet wachten tot mijn dochters elkaar kunnen ontmoeten! Hier kijk ik al zolang naar uit! Het moment is nog mooier dan ik me van te voren voor had kunnen stellen. Jolie is zo lief en rustig en voorzichtig en onder de indruk van dat piepkleine baby'tje en gek genoeg lijkt het alsof Lilou haar grote zus herkent. Nu heeft ze dat kleine stemmetje natuurlijk heel veel gehoord vanuit mijn buik en wellicht herkent ze haar geur van al dat knuffelen en samen slapen, maar ik vind het magisch om te zien. Mijn moeder staat het van gepaste afstand te aanschouwen terwijl de tranen van ontroering over haar wangen rollen en we vragen haar er snel bij. Dit is toch wel één van de mooiste dingen van een kraamtijd, dat je kindje met zoveel liefde ontvangen wordt! Mijn schoonouders zijn ook nog steeds in het ziekenhuis en komen hun nieuwste kleinkind ook bewonderen. En dan is het tijd voor wat rust, even met z'n drieën zijn, cocoonen met ons kleinste meisje. En de wereld laten weten dat ze er is.

Voor de artsen was de bevalling er één uit het boekje. Ik ben weinig bloed verloren, het litteken van de eerste keizersnede was goed genezen waardoor mijn baarmoeder nu makkelijk toegankelijk was, Lilou is geen moment in gevaar geweest. Toch was het door de omstandigheden voor mij traumatisch en ik voelde dat daar weinig ruimte voor was. De drukte, het wachten, de chaos, het creëerde bij mij paniek en een gevoel van onveiligheid waardoor ik er niet echt positief op terug kon kijken. De geboorte van Lilou steekt daar in mijn herinnering gelukkig bovenuit, als een warm en helder licht tussen de grauwe en grijze ziekenhuismuren. Maar de chaos ging in de kraamweek nog even door en had veel meer weerslag op mij dan ik had kunnen denken. Zo vergat de nachtzuster de tweede nacht in het ziekenhuis om Lilou te verzorgen. Ik had haar gelukkig zelf iedere 3 uur gevoed, maar de verpleegsters doen op dat moment nog de rest van de verzorging. De ochtendzuster trof haar aan in een overvolle luier en zag op de lijst dat ze al 9 uur (!!) niet wat verschoond en dat haar temperatuur niet was gemeten. Ze was woest en ik was uiteraard in tranen.

Thuis kwam tot 2x toe de kraamhulp niet opdagen. 'Er is iets tussen gekomen'. 'Te weinig personeel'. Ik was de wanhoop nabij, want hallo, keizersnede! Ik kon nog niet eens zonder hulp douchen! Uiteindelijk kwam er een dag later iemand van een andere organisatie. Iemand met heel weinig ervaring, want het was immers ons tweede kindje en ik had 3 jaar borstvoeding gegeven, dus ik had niet veel begeleiding nodig. Maar ik kreeg enorme overproductie. En daar kon ze me niet bij helpen. 'Bel de verloskundige maar.' Paniek toen ik verhoging kreeg. Urine moest ingeleverd worden bij de huisartsenpost, en dat kon geen dagje wachten (het was zondag). Die arts besloot toen ook nog dat ie me wilde zien. En toen was de kraamhulp al weg. Kon ik 5 dagen na mijn keizersnede naar de huisartsenpost in het ziekenhuis, met een hittegolf buiten en een baby van 5 dagen oud in de auto. Die arts nam vervolgens mijn temperatuur en mijn bloeddruk op en dat was het. Een totaal zinloos, maar uitputtend bezoek! Ik kreeg voor de zekerheid antibiotica. Want er zat bloed in mijn plaspotje (no shit, Sherlock, ik ben net bevallen!), maar de verhoging kon ook van de stuwing zijn. De kraamhulp had dat ook niet aan zien komen, maar wist ook niet wat ze anders had moeten adviseren... Ze moest ook nog een dag eerder stoppen. Want er was nog steeds een tekort aan personeel en spoed bij een ander gezin. Een hele moeilijke situatie, en wij redden ons immers wel. De verlengde kraamzorg waar je recht op hebt na een keizersnede en die bij Jolie automatisch aangevraagd was, verviel daarmee ook volledig. 

Ondanks dat ik op dat moment nog steeds op een roze wolk zat - Lilou was een ware droombaby -, kwam ik door deze extra ruis slecht aan mijn rust toe en raakte ik oververmoeid. Mijn herstel liep vertraging op. Ik had het zwaar met twee kinderen en een lijf wat niet nog niet naar behoren functioneerde. Roel begon aan een nieuwe baan die hem voor een groot deel in beslag nam. Ik was moe, zorgde niet goed voor mezelf en zag er soms bij het naar bed gaan al tegenop om de volgende dag weer op te staan. En dat boze, gefrustreerde stemmetje bleef knagen. Ik had meer voor mezelf moeten opkomen, op mijn strepen moeten staan. Maar waarom was er niet beter voor me gezorgd? Vanuit het ziekenhuis, vanuit de kraamzorgorganisatie, vanuit al die professionals die er zich op zouden moeten hebben of jij als nieuwe moeder aan het verdrinken bent of niet? 

Bitterzoet

Gelukkig was het op heel veel momenten ook genieten. De borstvoeding liep als een trein. Lilou sliep goed en groeide goed, binnen 5 dagen zat ze op haar geboortegewicht. Het is zo mooi om zo'n heel nieuw mensje te leren kennen, waar je zo mee verbonden bent, een band te zien ontstaan tussen twee zusjes en een nieuwe balans te vinden als gezin. Ik kwam er op eigen kracht weer bovenop, ging me weer steeds beter en krachtiger voelen. En het verplichte stilstaan tijdens de eerste lockdown was voor mij het laatste zetje in de goede richting om mijn mojo weer helemaal terug te vinden. 

Nu ik in verwachting ben van ons 3e kindje weet ik heel goed wat ik anders ga doen. Op de chaos in het ziekenhuis heb ik misschien weinig invloed, maar ik weet nu al dat ik weer een keizersnede krijg en daar kan ik me zo goed mogelijk op voorbereiden. Ik ga dingen opschrijven, zodat ik ook op emotionele/vermoeide/hormonale of juist gelukkige roze wolk-momenten voor mezelf op kan komen. En ik ga rust nemen. Heel veel rust nemen! Dat verdienen wij kraamvrouwen! 

Mijn bevalling en ook de zwangerschap van Lilou was bitterzoet. Maar ik kies ervoor me te focussen op het zoete. Op dat kleine meisje wat direct naar haar geboorte haar armpjes naar me uitstrekte. Op dat lieve, kleine boevenkindje wat nu op mijn schoot zit en vannacht weer tegen me aan slaapt. Want dat zij er is, dat is het allermooiste. Dat is wat telt! 

Liefs!