PERSONAL || NIEUWS!!
Ik word altijd een beetje melancholisch aan het eind van het jaar. Ik houd van terugkijken: Wat is er allemaal gebeurt dat jaar? Wat deed ik, wat droeg ik, wat leerde ik? Dit keer had ik dat niet.
2018 was op z'n zachts gezegd een uitdaging. Vol mooie momenten ook, maar bovenal een zwaar, verdrietig en vermoeiend jaar.
♥ Maar wat hebben we mooi nieuws om het jaar mee af te sluiten! ♥
Tijdens ons liefdesweekend in Gent in november kwam ik erachter dat ik weer in verwachting ben! Supermooi nieuws, maar zoals je begrijpt waren we na 4 miskramen (en dan tel ik deze niet eens meer mee) erg voorzichtig. Het was zo kort op ons laatste verlies, dat ik nog helemaal in miskraammodus zat. Ik had niet echt de behoefte om het te delen met de mensen om me heen, of om liefdevol over mijn buik te wrijven, of om hoopvolle woorden tegen de baby te zeggen. Laten we eerst maar eens rustig afwachten waar dit heen gaat.
Vanaf de positieve test moest ik starten met nieuwe medicatie die voorgeschreven is door de gynaecoloog en vanaf week 5 heb ik iedere week een echo gehad. In het begin was ik bang dat dat veel spanningen zou brengen, maar het tegendeel was waar. Het bracht zoveel rust! Onze baby groeit en ontwikkelt zo mooi! En props voor dr. Karsdorp van het Sint Franciscus Gasthuis. Niet alleen komt ze deskundig en ervaren over, ze heeft ook nog eens een hele warme persoonlijkheid! Ik kan me geen betere arts wensen!
De eerste weken had ik nergens last van, ik vergat soms zelfs even dat ik zwanger was. Wie had dat ooit gedacht?! Maar vanaf week 6 begon de misselijkheid. En de vermoeidheid. En sindsdien sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. Best pittig met een rondrennende peuterpuber. Maar tegelijkertijd ook fijn. Omdat ik me zo beroerd voel en soms al om 21u op bed lig (en meteen in slaap val), heb ik niet zoveel tijd om te piekeren. En ik vond het ook moeilijk om me voor te stellen dat ik me zo zwanger voelde en dat er op de echo dan toch niets meer te zien zou zijn. Het is geen garantie, dat weet ik als geen ander, en op de momenten in de wachtkamer slaat de angst me ook wel om het hart. Maar mijn intuïtie zei steeds dat het goed zit, en tot nu toe lijkt het ook echt zo te zijn!
En afgelopen week was het zover: dé beladen echo. Het termijn waarbij we in juli 2017 te horen kregen dat er geen hartactie meer was. Waarbij we afgelopen september nog een kloppend hartje zagen, maar ik met grote zorgen naar huis ging, omdat het kindje achterliep in groei en er als een verdrietig hoopje cellen in elkaar gedoken bij lag... Wat anders was het beeld nu! En prachtig plaatje, perfect op schema en de baby bewoog zelfs even! Ik moest ervan huilen, wat een ontlading!
Ik ben nu ruim 10 weken zwanger en de kans dat het nu nog mis gaat is volgens de arts héél klein. Maar als je eenmaal bij die paar procent hebt gezeten, zegt dat niet meer zoveel. Toch probeer ik er nu voorzichtig van te genieten. Roel had het liefst gewacht met delen tot ik 20 weken zwanger was, maar ik heb nu al een buik waar je niet meer omheen kunt. En wat is er nou een mooiere dag om goed nieuws te delen als de laatste dag van het jaar? Een prachtige afsluiter van 2018!
Yes, ik zeg het hardop: we krijgen een baby!
Due date: eind juli 2019.
