MISCARRIAGE || ZWANGER WORDEN

Ok, daar gaan we dan. Schrijven over mijn miskramen is iets waar ik aan de ene kant veel behoefte aan heb en waar ik aan de andere kant erg tegenop zie. Nadat ik op Instagram deelde dat de baby's het niet gered hadden, kreeg ik ontzettend veel berichtjes. Lieve berichten om ons sterkte te wensen, maar ook heel veel berichtjes van mama's die hetzelfde hadden meegemaakt. Kort daarop volgde de hele #ihadamiscarriage-beweging en de oproep voor meer openheid over en begrip voor miskramen en abortus. Ik haalde er veel steun uit om de berichten van anderen te lezen. De herkenning en de wetenschap dat je niet de enige bent die zoveel verdriet heeft over een ongeboren kindje heeft mij heel goed gedaan. Al gun ik het natuurlijk niemand. Dat samen heeft ervoor gezorgd dat ik ook graag mijn verhaal wil delen. Ik heb het opgesplitst in 3 onderdelen die ik de komende dagen zal delen: het zwanger worden, de zwangerschap van de tweeling en uiteindelijk de keuze voor en mijn ervaring met cytotec. Wellicht schrijf ik later nog over andere onderwerpen.


Zwanger worden

Zoals jullie hier kunnen lezen was ik snel zwanger van Jolie, eigenlijk al voordat we er heel serieus mee bezig waren. Ze was uiteraard meer dan welkom en na haar geboorte maakte de gedachte aan een nieuwe zwangerschap en een 2e kindje me heel blij. Ik wilde graag 2 kindjes kort op elkaar en het enige waar ik me zorgen over maakte was of Roel daar wel aan toe zou zijn. Maar Roel was dit keer net zo enthousiast als ik. In juni 2016, toen Jolie een maand of 5 was, besloten we geen voorbehoedsmiddelen meer te gebruiken. Ik gaf nog borstvoeding en ik was nog niet ongesteld geweest. Maar borstvoeding is geen anticonceptie, daar werd na mijn bevalling van alle kanten op gehamerd. Het had geen haast, in november zouden we trouwen en ik moest natuurlijk wel in mijn jurk passen. Maar ik weet dat ik ook stiekem dacht aan hoe leuk zou zijn als we op onze bruiloft konden vertellen dat er weer een kindje op komst was.
Maar dat was niet zo. Er was toen zelfs nog geen cyclus te bekennen. Die borstvoeding bleek voor mij uitstekende anticonceptie! Toen ik op onze mini-huwelijksreis dan eindelijk ongesteld werd (iets met bad timing!) was ik verheugd. Want nu konden we er eindelijk echt voor gaan! Maar niets bleek minder waar. De maanden daarna bleef mijn menstruatie weer uit of was erg onregelmatig. Ik heb zelfs getwijfeld om te stoppen met borstvoeding, zij het niet dat dat alsnog geen garantie is dat ik snel zwanger zou zijn. Mijn lichaam had kennelijk meer tijd nodig om te herstellen en ik besloot geduldig te zijn.

Ovulatietesten

Bijna een jaar na ons besluit voor een 2e kindje, in mei van dit jaar bleven mijn ovulatietesten opeens wel erg lang positief. Ovulatietesten, dat vond ik al een grote stap. Ik wilde liever dat het gewoon 'vanzelf' zou gaan... Maar toen het wel erg lang duurde besloot ze toch te gebruiken, al was het maar om wat inzicht te krijgen in mijn cyclus. Ik snapte er niets van. Hagelwit, een licht streepje, dan weer een donker streepje... Geen duidelijke 'ja' of 'nee' zoals bij een zwangerschapstest. Irritant! Maar een week lang steeds een donkere streep, dat was toch wel een beetje raar. Onze trouwe vriend Google gaf hoop: het kon wijzen op een zwangerschap! Ja, zou het dan? Eindelijk? Ik haastte me naar de winkel met Jolie voor een pakje early zwangerschapstesten en zodra zij op bed lag deed ik de test. Positief! Yes!
Roel was de stad in met een vriend en ik wilde hem verrassen met het goede nieuws. Ik zette alle flessen drank die ik in huis kon vinden op tafel met een kaartje erbij. 'Dit moet jij nu allemaal alleen opdrinken! Baby 2 is on it's way, hoera!'.
Wat waren we blij! Miracles do happen!
Diezelfde avond nog had ik wat bloedverlies. Ik hoopte heel hard dat het de innesteling zou zijn, maar twee dagen later brak het echt door. Buikpijn, krampen... Een miskraam, bij 4 weken. Heel vroeg, maar na dat 2e streepje op die test te hebben gezien, voelt het toch als een verlies. Ik was ontzettend verdrietig. Teleurgesteld. En ook wat onzeker over hoelang het nu dan weer zou gaan duren.

6 weken later

Ondanks dat ik dus maar zo kort zwanger was, was ik heviger en langer ongesteld dan normaal. Of nou ja, wat is normaal? Eigenlijk was ik sinds ik was gestopt met de pil om zwanger te worden van Jolie al niet regelmatig ongesteld geweest. Ik ging er dus vanuit dat het wel weer even zou duren voordat er wat op gang zou komen. Maar een week of 6 later werd ik ziek. Ik dacht dat ik wel wist wat vermoeidheid was na anderhalf jaar niet doorslapen, maar er kwam nog een schepje bovenop. Ik kon bijna niet meer functioneren. En daarbij was ik zo misselijk en beroerd! 'Doe een test en als je niet zwanger bent moet je echt naar de dokter', zei Roel. Maar dat laatste was niet nodig, want de test was positief! Heel licht, maar positief. Ik was blij en een beetje overdonderd. Ik was tussendoor nog niet eens ongesteld geweest! Ik belde Roel direct op om het te vertellen. Geen romantische verrassingen van mijn kant dit keer, ik wilde niet teveel ophef maken. We waren heel blij, maar ik wilde eerst maar eens afwachten of het dit keer wel zou blijven zitten... De dagen die volgden waren spannend, maar de testen werden steeds donkerder. En toen Moeders voor Moeders bij 6 weken zwangerschap langs kwam sloeg de teststreep nog donkerder uit dan de controlestreep! 'Zou het misschien een tweeling zijn?' schoot er voorzichtig door mijn hoofd.

(Morgen meer)

♥