MISCARRIAGE || MISSED ABORTION EN CYTOTEC

De baby's leefden niet meer, dus ik wilde ze eruit hebben. Zo snel mogelijk. Maar daar was mijn lichaam het niet mee eens. De kindjes bleven lekker zitten en mijn lijf zwangerde gewoon door. Een 'missed abortion' heet dat. De verloskundige maakte meteen een afspraak voor me in het ziekenhuis. Het ziekenhuis waar ik bevallen ben van Jolie had een lange wachtlijst, maar gelukkig kon ik binnen een week in een ander ziekenhuis terecht. Toen vond ik die week wachten heel stom, maar toen het eenmaal zover was vond ik het ook wel fijn. Het duurde namelijk wel een poosje totdat het echt goed tot me door was gedrongen en toen was ik blij dat de baby's nog in mijn buik zaten. Geen hartactie, maar ik kon nog wel gevoelsmatig afscheid nemen van het zwanger zijn.


Curretage of pillen?

In eerste instantie was ik er zeker van dat ik een curettage wilde. De snelste oplossing, dacht ik, onder narcose en alles in 1x eruit. Ik wilde het afsluiten, achter me laten. Met opnieuw zwanger worden was ik toen nog niet bezig, daar was ik echt nog niet aan toe. De avond voor de afspraak in het ziekenhuis besloot ik me toch in te lezen over de andere mogelijkheid, Cytotec. Dit zijn pillen met misoprostol en wekken een miskraam op. Het is een meer natuurlijke manier en daarmee beter voor je lichaam. De kans op complicaties is kleiner, maar er is wel 20% kans dat de pillen niet aanslaan of dat de miskraam niet volledig is en dat je dan alsnog een curettage moet. Toen de gynaecoloog ook zijn voorkeur uitsprak voor de pillen, en daar aan toevoegde 'zeker als je nog meer kinderen wil', was ik om: Ik ging voor de Cytotec. 

De ervaringen zijn wisselend. Sommige vrouwen reageren er helemaal niet op, bij anderen komt de miskraam rustig op gang. Ik zit blijkbaar in de groep aan de andere kant van het spectrum.

De volgende ochtend bracht ik rond 9:30u de eerste dosis pillen in. Binnen een half uur had ik krampen en verloor ik bloed. Gelukkig was Roel thuis gebleven van werk, want de krampen en het bloedverlies werd alleen maar erger. Toen ik aan het eind van de middag ter afleiding even naar de supermarkt ging wandelen met Roel en Jolie, bloedde ik zo hevig dat ik meteen het klantentoilet van de Appie in ben gedoken met XXL-maandverbanden. Daar begonnen de weeën, die later thuis om de 3 minuten kwamen en steeds sterker werden. Ik had fysiek zoveel pijn, dat ik echt dacht dat ik gek werd. Ik verloor heel veel bloed en enorme stolsels, meer dan 'mocht' van de gynaecoloog, en aan het eind van de avond was ik doodmoe van het wegpuffen van de weeën. Net toen we op het punt stonden om naar de spoedeisende hulp te rijden, nam de intensiteit van de weeën af. Ik was toen al 11 uur 'bezig'. Ik was zo boos. Het voelde als een bevalling, alleen kreeg ik er geen kindje voor terug.

De vrucht

De volgende dag moest ik weer een dosis nemen, en ondanks dat ik als de dood was voor weer zoveel pijn en weeën, nam ik ze toch maar. De weeën bleven uit dit keer. Ik verloor natuurlijk nog wel bloed, maar in plaats van krampen had ik een zeurende en misselijkmakende pijn in mijn onderbuik. 

Die pijn bleef. 5 dagen lang. Bij vlagen zo hevig dat ik bijna flauwviel, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Misschien was alles beurs van binnen door die stomme weeën? Tot op woensdagmiddag ik opeens iets voelde 'glijden' van binnen..... Ik rende naar de WC en daar was het: de vrucht. Zonder krampen, zonder veel bloed. Twee vruchtzakjes, netjes aan elkaar vast. Dat hoort zo in dat termijn (zeggen de profs). Ik vond het heel bijzonder om te zien. Ik riep Roel erbij, samen keken we ernaar. Ik spoelde het schoon, maakte er foto's van. Daar lagen onze kindjes.

Iets van begraven of bewaren ging ons toch te ver, dus na gevoelsmatig afscheid te hebben genomen, spoelde ik toch maar door. Het klinkt misschien heel raar, maar het voelde goed om het zo bewust te ervaren. De zwangerschap was echt, de baby's waren echt. En ondanks dat het nooit meer zal worden dan dit, was ook het verlies ook echt heel groot. 

De fysieke pijn was daarna weg. Die werd veroorzaakt doordat de vrucht vastzat in mijn baarmoederhals, hoorde ik later. Ook een opdonder voor je 'onderkantje', ik kan nog steeds mijn plas slecht ophouden! Bij de nacontrole een week later bleek ik gelukkig schoon. Er zat nog één stolsel, maar de gyn was ervan overtuigd dat mijn lichaam dat zelf op zou lossen.
Ik vond het hele proces van een 'missed abortion' erg heftig. En die Cytotec... deed echt pijn. De dag erna riep ik op z'n hardst dat ik echt een curettage had moeten doen en dat ik dit mijn ergste vijand nog niet gun. Maar als ik terugkijk op de hele periode, ben ik toch wel heel blij dat ik voor de pillen heb gekozen. Het proces duurde daardoor langer, maar dat gaf mij juist de ruimte om er bewuster bij stil te staan. En dat heeft me weer geholpen bij de verwerking.
Ik weet niet welke keuze ik zou maken als ik het nog eens mee zou maken. Nu denk ik dat ik het niet nog een keer aan zou kunnen. Maar ervaring heeft mij geleerd dat je pas op het moment zelf weet wat het beste is voor jou. 

Nasleep 

Inmiddels zijn we 4 maanden verder. Mijn cyclus is nog steeds onregelmatig en mijn verdriet is groot. Je lichaam krijgt een opdonder. Ik viel in die periode 6 kilo af, mijn haar was dof en viel uit, mijn huid was slecht. Ik heb me een hele poos erg somber gevoeld, bij vlagen nog steeds. Het verlangen naar een nieuwe zwangerschap is er en soms ben ik er obsessief mee bezig. Niet eens alleen het zwanger worden, maar ook de angst dat het opnieuw misgaat. Ik kan nachtenlang piekeren over hoe ik er het beste mee om kan gaan. Wel een vroege echo, of juist wachten tot 12 weken? De hele zwangerschap negeren zodat het minder pijn doet als het mis gaat of juist connecten met de baby omdat het zonde is om iets te missen van die bijzondere tijd? Ik ben verdrietig dat ik niet meer onbevangen zwanger kan zijn. Met Jolie was ik al heel bang, nu zal dat alleen nog maar meer zijn. Hoe kan ik dat loslaten en er toch van genieten?

Maar ook: Is er iets mis met mij? Ik heb nu 3 miskramen gehad. Jolie is dysmatuur geboren en heeft het maar net gered. Ben ik slecht in baby's maken? Zijn ze niet veilig in mijn buik? Tart ik het lot met nog een keer zwanger worden? Krijgen we ooit nog wel een tweede kindje?

De gynaecoloog vond verder onderzoek niet nodig, want de eerste miskraam is al 10 jaar geleden (bij 6 weken van een ongeplande zwangerschap), de 2e in een heel vroeg stadium, dus de 3e telt eigenlijk pas écht mee als miskraam voor de medici en miskramen komen nou eenmaal heel veel voor. We gingen daarin mee en daar sta ik nog steeds wel achter. De kans dat er daadwerkelijk iets uitkomt is heel klein, en eerlijk gezegd denk ik ook niet dat het me gerust stelt. Het zit tussen mijn oren. En het is wellicht gewoon onderdeel van de verwerking.

Ik vind het moeilijk uit te leggen waarom het die laatste keer zoveel meer pijn deed dan de vorige keren. Is het het termijn? Het feit dat we het hartje al hebben zien kloppen? Dat ik er van overtuigd was dat het een tweeling zou zijn en dat dat ook zo was? Dat de kans op opnieuw een tweeling erg klein is? Dat het fysiek ook zoveel pijn deed en het nu niet vanzelf kwam? Van te voren raakte ik zowat in paniek bij de gedachten aan een slechte echo. Ik dacht niet dat ik zo'n groot verdriet zou kunnen handelen. Maar toen het zover was ging, bam, meteen mijn ratio aan. Het was niet goed, het is beter zo, gewoon weer aan het werk, de verhuizing plannen, inpakken en weer alle energie naar mijn meisje, want die heb ik ook tekort gedaan in al die weken dat ik zo enorm moe en misselijk was, voor niks! Ik schakelde uit, het was gewoon teveel. Maar het gevoel sijpelde er meer en meer doorheen. Het is verdriet wat je gewoon niet kan relativeren. Het is er, en ik moet er doorheen. Ik hoop alleen dat de scherpe randjes er snel vanaf gaan.

Ik vond het fijn om het hele verhaal op te schrijven merk ik. Even wat orde in de chaos! Mocht je vragen hebben, of opmerkingen, of wil jij je verhaal ook graag delen, schroom dan niet om contact te zoeken. Ik hoor het en/of help graag!

Tot slot wil ik nog een nummer delen, wat een kennis van mij die haar kindje nog een heel stuk verder in de zwangerschap verloor met mij deelde.

Sterkte aan iedereen die hetzelfde of iets soortgelijks meemaakt! 

♥