Het derde trimester van mijn zwangerschap van Vieve

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen wisselde ik met 24 weken zwangerschap van ziekenhuis. Vlak voor kerst had ik een eerste gesprek bij mijn ‘nieuwe’ gynaecoloog. Wat een verademing! De sfeer, de benadering, de mate waarin ik me gehoord en serieus genomen voelde…. Dit bracht zoveel rust! En zo beginnen we een nieuw jaar, in een nieuw trimester, met een nieuw ziekenhuis.

Koffie

En… een nieuwe lockdown. De week voor de kerstvakantie was álles dichtgegooid en dus moest ik na de kerstvakantie thuisonderwijs gaan geven aan Jolie. En dat gaat eigenlijk heel goed! Jolie vindt het leuk, het wakkert bij mij ook weer een stukje creativiteit aan om ook op een andere manier te leren en als ze er echt geen zin in heeft gaan we lekker naar buiten. Eerlijk is eerlijk, ‘opgesloten’ zitten terwijl het buiten koud en grijs is valt me zwaarder dan die eerste lockdown in een zonnige lente, maar stiekem genieten we ook wel heel erg van het samen zijn en niets moeten! Een hulpmiddel voor mij was dat ik tijdens de lockdowns steeds een rooster maakte, op een groot papier aan de muur, met dagritmekaartjes en stickers. Normaal ben ik niet zo gestructureerd, maar dit geeft houvast. De juf opent de dag met een Teams-vergadering met een klein groepje kinderen en om die reden zitten we ’s ochtends op tijd aangekleed en opgefrist beneden. En Lilou is nog zo klein… die doet overdag nog 2 dutjes.

Terwijl mijn vriendinnen klagen over hoe zwaar Dry January is heb ik mijn eigen afkickstruggles: koffie! In het eerste trimester was ik te misselijk, maar nu ik me verder eigenlijk wel ok voel heb ik, zeker op deze lange dagen binnen en de bijkomende vermoeidheid, écht zin in koffie. Volgens het voedingscentrum mag je er 1 per dag, maar bij mijn zwangerschap van Jolie waren dat er nog 3, dus ik ga voor de tussenweg: maximaal 2. Eentje ’s ochtends, eentje na het eten. Ik kijk er steeds naar uit!

 

Miniatuurtje

Eind januari heb ik mijn eerste groeiecho, wat meteen de eerste bleek van een hele reeks. In mijn buik groeit namelijk weer een miniatuurtje. Het is de week van Jolie’s verjaardag en haar geboorte en alles wat daarbij kwam kijken lijkt dichterbij dan ooit. Dat superdunne baby’tje, wat het maar net heeft gered. Als zij bij de groeiecho maar iets kleiner dan gemiddeld werd geschat (P25) en uiteindelijk geboren werd op P2, en als Lilou zelfs bij 36 weken op de echo nog op P50 werd geschat en geboren werd op P5, hoe gaat het dan afgelopen met deze baby? Vieve wordt op dat moment, met 30 weken, op P10 gemeten. Als haar groei aan het eind dan net zo hard terugloopt als die van haar zussen, blijft er niets meer van haar over! Het haalt veel bij me naar boven en steeds als ik erover praat begin ik te huilen. De gynaecoloog deelt mijn zorgen niet persé, P10 is nog binnen de norm en alles ziet er goed uit, maar ze vindt het belangrijk mijn gevoel te volgen en dus krijg ik vanaf dat moment iedere 2 weken een groeiecho en wordt er gestart met het wekelijks meten van de bloedtoevoer van de placenta naar de baby. Er zijn verschillende scenario’s mogelijk: als de groei achteruitgaat of de bloedtoevoer is niet goed, dan word ik opgenomen in het ziekenhuis en 2x per dag aan de CTG gehangen, de kans is in dat geval groot dat de baby eerder gehaald wordt. Als de situatie op dit randje blijft sluimeren komen we uit op een keizersnede bij 36 of 37 weken, omdat de baby vanaf dat moment veiliger is buiten mijn buik dan erin. En als ze goed gaat groeien en er geen bijzonderheden met de bloedtoevoer zijn, dan wordt ze gewoon tussen de 39 en 40 weken gehaald. Met een keizersnede, dat staat al vast, omdat ik al 2x eerder een keizersnede heb gehad.  

Ik heb die week veel gebeld. Met mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn vriendinnen, met Roel. Praten, praten, praten. En eten. Want ondanks dat alle artsen beweren dat wat je zelf eet geen invloed heeft op de groei van de baby, lees ik toch hier en daar dat dat wel zou kunnen werken. En dus eet ik, soms tegen heug en meug, nu echt voor twee.

De bloedtoevoer is goed, en blijft goed. En wonder boven wonder groeit de baby naar een mooie stabiel gewicht, net iets onder het gemiddelde. Het is goed, het is allemaal goed! De echo’s en andere afspraken doe ik alleen, door het Coronabeleid mag Roel niet mee. Ik vind dat niet persé heel zwaar. Iedereen zit alleen, dus soms heb ik interessante gesprekken met andere zwangere moeders in de wachtkamer en de echoscopiste en haar assistent zijn ontzettend aardig, nuchter en hebben humor. Het zet me juist wel in mijn kracht. Wij kunnen dit. All good.

De plotselinge omslag van minibaby naar perfect gemiddeld heeft in het ziekenhuis intern geleid tot discussie. Vieve (toen nog Catootje 😊) en ik zijn besproken op het MDO, de echo’s zijn meerdere malen allemaal naast elkaar gelegd, er wordt gediscussieerd over metingen. Maar een verklaring blijft uit. Waarschijnlijk ‘gewoon’ en groeispurtje, net op het juiste moment.

Stiekem denk ik dat het vast heeft geholpen dat ik zelf zoveel heb gegeten in die tijd! 

 

Winterwonderland

Februari was een maand van uitersten qua weer. Eerst sneeuw. Ik haat sneeuw. Best mooi, zo’n winderwonderland, maar binnen no time is het natuurlijk spekgladde drap en ik ben hoogzwanger en moet nog naar een controle in het ziekenhuis en mijn andere kind uit school halen. Ik ben woest. Op de sneeuw. Op al die blije mensen, met hun slee en hun kut-regenpak. Het is steenkoud en mijn jas gaat amper dicht! Omdat het hoort zet ik een paar stappen buiten, voor de kinderen maken we van de wasmand een slee. Wollen sokken in regenlaarsjes. Gelukkig houden mijn kinderen ook niet van sneeuw en zitten we snel weer binnen met warme chocolademelk met slagroom!

Een week later is de sneeuw verdwenen, maar ligt er op de sloten een dikke laag ijs. Prima. Daar kan ik van een afstandje naar kijken. Roel gaat het ijs op met de meiden, bij het water in onze wijk is de sfeer dat weekend top! Ik kijk toe vanaf de kant. Teveel risico om uit te glijden met die dikke buik! Catootje houdt haar eerste keer op het ijs nog tegoed.

Aan het eind van de maand is het opeens zomer en zitten we in de voorjaarsvakantie een dag zonder jas aan het strand! Dat is toch meer mijn ding. Lekker wandelen met onze voeten in de zee, picknicken in de duinen. Heerlijk! En, we maken prachtige foto’s. Wat een mooi aandenken aan die dikke buik!

 

Afscheid

De laatste weken van mijn zwangerschap heb ik veel contact met mijn vriendin Sanne. Ze is ernstig ziek en fysiek afspreken is te zwaar voor haar, maar we appen meerdere keren per week, soms wel dagelijks. Als ik haar over mijn ritueeltjes vertel en ik zeg dat mijn voetenbad gewoon en emmer is, wordt er de volgende dag een superdeluxe bubbelbadje bezorgd. Ik moet ervan huilen, ergens voelt het als een afscheidscadeau. Een paar dagen voor mijn bevalling appt ze me midden in de nacht. Ik ben toevallig nog wakker en we hebben een lang en diepgaand gesprek. Zo’n mooi en waardevol moment. Het contact wat we daarna nog hebben is steeds kort. Voor mijn bevalling schrijft ze: 

‘Powervrouw! Denk aan jou! Extra veel de komende 24 uur. Alle vertrouwen heb ik. Dikke zoen’ 

en ik stuur terug: ‘Dank je wel, lieverd! Dacht nog aan bij hoeveel momenten je een grote rol hebt gespeeld in mijn leven. Jij was de eerste aan wie ik vertelde dat ik zwanger was van Jolie. En toen met die miskraam, dat we toen samen dat vruchtzakje hebben opengemaakt en de baby hebben bekeken. Zulke bijzondere momenten.’  

‘Ja, daar denk ik nog vaak aan terug… heftig en mooi was dat. Maar lekker slapen nu dan jij! Heel benieuwd naar de naam!’

In de kraamweek sturen we elkaar nog wat snelle berichtjes, over de naam, over het geboortekaartje, over dat ze me snel uitgebreid meer verteld over hoe het met haar gaat, omdat het nu even tegenzit. En dan opeens niets meer. 3 weken na de geboorte van Vieve overlijdt ze. En terwijl ik dit typ staan de tranen alweer in mijn ogen. Wat mis ik haar enorm!

 

Voorbereiden

De laatste loodjes. We snakken naar het voorjaar, maar helaas blijft het koud en regenachtig. Onze magnolia staat in bloei, maar heeft het zwaar te verduren. Na mijn bevalling heb ik op de verkoever uitzicht op… een sneeuwstorm! In april!

Mijn moeder komt iedere week helpen met de kinderen en het huishouden en blijft dan een nachtje slapen, heel gezellig! Het is lichamelijk zwaar bij vlagen, maar ik geniet altijd intens van dat laatste trimester. De baby die zo duidelijk aanwezig is. Grote zussen die dagelijks komen kroelen met hun ‘Catootje’ en lenteliedjes zingen tegen mijn buik. Een vriendin die een high tea aan huis laat bezorgen bij wijze van ‘lockdown babyshower’. Het weekend voor mijn bevalling is het Pasen en we hebben niet alleen een uitgebreid paasontbijt, de kinderen beschilderen ook nog mijn 39 weken zwangere buik. Dat is pas een bijzonder paasei! De voorbereiding op de bevalling is in volle gang. Ik weet dit keer al vanaf het moment dat ik zwanger ben dat ik weer een keizersnede krijg en dat geeft zoveel rust. Ik neem echt de tijd om me erop voor te bereiden. Voetenbadjes met magnesium, een zwangerschapsmassage, een rustgevende olie in de diffuser die ik ook vaak tussen mijn handen wrijf op fijne momenten zodat de geur een associatie wordt van ontspanning. Ik kijk filmpjes op YouTube over keizersnedes. Ik schrijf een bevalplan, niet om me aan vast te klampen, maar vooral om mijn gedachten te laten gaan over alles wat er komen gaat. Het werkt. Mentaal voel ik me krachtig, lichamelijk ben ik eraan toe en zelfs op de dag zelf voel ik nog geen angst, ik verheug me er vooral heel erg op!

 

Maar mijn bevallingsverhaal houden jullie nog tegoed!