BABY BUMP || HET EERSTE TRIMESTER

16 weken zwanger. Het eerste trimester zit er dus al een paar weken op! Langzaamaan begin ik dat ook te merken en te voelen.

Naïef

Voordat ik zwanger werd, stond ik er nogal naïef in. 'Ik hoef echt morgen nog geen baby...' zeurde ik maanden terug al tegen Roel. 'Maar ik wil er zo graag mee bezig zijn! Stoppen met de pil, foliumzuur slikken, zwangerschapsboeken lezen, namen bedenken. En dan komt het allemaal vanzelf!' In januari van dit jaar was het eindelijk zo ver. Op reis in zonnig Panama stopte ik met de pil en op een knusse hotelkamer in Costa Rica besloten we dat ik toch maar foliumzuur ging slikken, omdat we er niet helemaal zeker van waren of we die 7 gezinsverpakkingen condooms die we hadden meegenomen ook daadwerkelijk wilde gaan gebruiken. We fantaseerden over een kindje en ik zag het al helemaal voor me. Hoe tof zou het zijn als we aan ons kind konden vertellen dat hij of zij is verwekt tijdens de wereldreis van papa en mama?! Ik wilde zo graag dat ik me helemaal geen zorgen maakte over kwaaltjes. Zodra het raak zou zijn zou ik stralen van geluk en energie hebben voor 10! Ik ben gewoon Linda, en als ik zwanger ben, ben ik nog steeds Linda, alleen met een groeiende buik!
Gelukkig weerhield Roel ons ervan om er meteen al voor te gaan. Daar dreinde ik erom, maar had ik gaan vulcano-boarden met een baby in mijn buik? Of te paard de Pacaya vulkaan in Guatemala beklommen? En dan alleen al mijn backpack dragen, die heupbanden in combinatie met bandenpijn is een hels idee!

Zwanger!

We waren net een maand terug van de reis en nog niet heel bewust bezig met het maken van een baby, toen we toch voor de zekerheid even zouden testen. In shock zaten we 5 minuten later op de bank met een positieve test in ons hand. De soep nog op het vuur, Futurama op de achtergrond. Zijn dat echt 2 roze streepjes?
Dolblij waren we natuurlijk! Maar tegelijkertijd overviel me een overweldigend gevoel van angst. Niet eens voor wat ons te wachten stond, niet omdat we opeens ouders zouden worden of omdat ik me afvroeg of we er wel echt aan toe waren (die angsten zijn voor de vader weggelegd! ;)). Nee, angst of alles wel goed is met de baby! Vanaf dat moment voelde ik me moeder, verantwoordelijk voor dat prille leven in mijn buik. Ik had vanaf week 5 al veel bandenpijn, maar omdat ik dat toen nog niet herkende, lag ik er 's nachts wakker van. Buikpijn als ik me omdraai, is alles wel in orde met de baby? Steeds als ik ging plassen en ik verloor geen bloed, was ik opgelucht. Toen de echoscopiste bij 8 weken verheugd riep: 'Ja hoor, ik zie een hartje kloppen!' barstte ik zo in huilen uit, dat ze even moest stoppen. Wat een opluchting! Wat een geluk!

Misselijk

Vanaf een week of 6 werd ik doodziek. Ik had me aangemeld voor Moeders voor Moeders, en de mevrouw kwam op een dinsdagmiddag om 14:00u voor de intake. Als ik eraan terug denk voelt het alsof ze er om 8:00u al zat. Ik zat in mijn joggingpak, zonder make-up, mijn ongewassen haar bij elkaar gebonden op te hikken tegen een bakje kwark. Waarom heeft niemand me dit verteld?! Dat ik te moe zou zijn om te functioneren, te misselijk om te eten of zelfs te drinken? En dan heb ik nog niet eens een baan! Hoe werken mensen die zwanger zijn gewoon door?! Terwijl ik op mijn hurken voor de WC zat, mijn best te doen om niet over mijn haar heen te kotsen, bedacht ik me dat ik de pot nog nooit zo vaak van zo dichtbij had gezien. Terwijl ik er toch zo'n 6 jaar woon....
En dan nog de tranen. Om niets. Om alles. Een mishandeld puppy wat voorbij komt op Facebook breekt normaal al mijn hart, nu was ik er minstens 10 minuten van over mijn toeren. Roel heeft me regelmatig verbaasd aangekeken als ik opeens weer heel hard zat te huilen op de bank omdat er een reclamefilmpje voor een goed doel langs kwam. En ook op straat liepen soms opeens de tranen over mijn wangen. Als ik iemand met een baby zag en ik me bedacht dat wij er straks ook eentje hebben. Of de gedachte alleen al aan Ali B's emotionele optreden bij DWDD. 'Ik mis je nu al, terwijl jullie nog bij me zijn.' Janken!
O hey, en mijn libido. GONE. NON EXISTENT. Er zit een baby in! Dat is voor nu even genoeg!
Ik heb altijd geroepen dat ik een groot gezin wilde, maar nu vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Niets energie voor 10, geen dolgelukkig gevoel en ik straalde al helemaal niet!

Nu

Gelukkig vergeet je dat snel weer als je je weer beter begint te voelen. Bij 10 weken zagen we ons wondertje opnieuw, dit keer druk bewegend op de echo, en werden we opnieuw helemaal verliefd! Na een week of 12 was mijn eetlust terug, Moeders voor Moeders is deze week afgerond en ik kan weer functioneren. Ik ben nog steeds niet helemaal fit, bij zo'n zwangerschap komt veel meer kijken dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Rusteloze nachten, enorme vermoeidheid, lastige darmen, jeuk, rare dromen, brandend maagzuur, heel vaak plassen. Nog steeds die tranen, het lijkt een bodemloze put. En constant maar die bandenpijn, waardoor ik misschien de helft nog kan van wat ik hiervoor kon! 16 weken zwanger, en ik waggel nu al als een eendje!
En ja, bij iedere afspraak met de verloskundige ben ik zenuwachtig. Zal alles nog in orde zijn? Klopt het hartje nog wel? Groeit het goed? Een liefde zo groot als dit, komt kennelijk ook met een hoop zorgen. Voor de rest van het leven, ben ik bang.
Maar tegelijkertijd geniet ik optimaal van die groeiende buik, het zoeken naar baby-spulletjes en het klaarmaken van het huis. Roels kusjes op mijn buik. De nesteldrang begint langzaam te komen en geeft me de energie om het huis schoon en opgeruimd te houden en het lijstje van alles wat nog geschilderd, verbouwd of vernieuwd moet worden ligt ook al klaar en wordt gretig afgevinkt. Ooo, en ik kan niet wachten tot ik de eerste schopjes zal voelen! Over een maandje hebben we de 20-wekenecho en ondanks dat ook dat vooral weer spannend is, zullen we dan ook weten of we een jongen of een meisje krijgen. Ik denk zelf heel sterk dat het een meisje is! Roel ook. En de meeste mensen om mij heen. Ook de Chinese kalender zegt een meisje. Zul je zien dat het juist een jongetje is! Ik ben zo nieuwsgierig!

Mijn zwangere vriendinnetje appte me laatst dat ze niet naar Roels feest kwam, omdat ze zo gaar en misselijk was. 'Ik kom het graag alsnog vieren als dit verschrikkelijke trimester voorbij is!' Ooo yes, eindelijk iemand die het bevestigt! Het eerste trimester is afzien. Vast niet voor iedereen, maar voor mij wel. Gelukkig heb ik dat nu achter de rug en ben ik klaar voor periode 2.

Hello happy trimester!

Q: Hoe heb jij je eerste trimester beleefd? Of moet je er nog even helemaal niet aan denken? En heb je meegedaan/zou je mee doen met Moeders voor Moeders?

♥