TRAVEL || LEÓN & PONELOYA

Dag 46, op weg naar León

NL: De weg van Managua naar León is er weer eentje waar ik erg blij van wordt. Vanaf het hostel lopen we naar de grote weg, daar pakken we de taxi. 
Taxi: 'Hola!'
Roel: 'Buenos dias!'
Taxi: 'Que?'
Roel: 'Buenos dias?'
Taxi: 'Aaah! Buenos tardes!'

Ok! Haha. Hier is het na 12u dus al 'tardes'. Als ik de taxichauffeur voor de zekerheid vraag of het afgesproken bedrag voor alles is of per persoon, geeft hij aan dat het het totaalbedrag is. Veel taxichauffeurs proberen toeristen op te lichten, vertelt hij me, maar zo is hij niet. Hij gelooft in eerlijkheid! 
'Gracias!'
Hij zet ons inderdaad netjes voor het afgesproken bedrag af op het goede busstation. Daar staat de minibus naar León al klaar. Helemaal volgeladen met locals. Ze gaan om de 20 minuten, dus Roel en ik vonden het geen probleem om de volgende te nemen. Maar nee hoor, onze tassen worden opgestapeld in het voetpad en wij mogen naast de chauffeur plaatsnemen. Die heel vriendelijk ook nog even mijn stoel bijstelt, zodat ik lekkerder zit. Zo goed geregeld hier allemaal! Zo'n anderhalf uur later komen we aan op het busstation van León en daar worden we al bijna klem gereden door de fiets-taxi's. We laden onze tassen in de bak en nemen plaats op het zitje. En daar gaan we, hiphop uit de speakers en die arme jongen trapt zich rot! Als we 20 minuten later bij het hostel aan komen, geven we 'm ook maar een flinke tip. Het gaat allemaal zo vloeiend, en toch zo bijzonder!
Het hostel straalt direct één-en-al heerlijkheid uit! We worden vriendelijk ontvangen en door een schaduwrijke tuin, vol hangmatten en zithoekjes, naar onze kamer geleid. Een ruime kamer, met een eigen badkamer, heel fijn! En achterin het hostel een grote keuken. Ben je ooit van plan naar León te gaan, Casa Ivana is een absolute aanrader! Een fijne, rustige sfeer. 

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 47, León

NL: León is één van de vele prachtige koloniale steden. Een mooi gebouw op iedere hoek. Er wordt wel gezegd dat León alles heeft wat een hoofdstad behoort te hebben, en daarmee Managua overstijgt. En wij begrijpen heel goed wat daarmee bedoeld wordt! Dus de eerste volle dag in León nemen de camera mee en maken we een stadswandeling. Een tegenvaller is het weer: het is tegen de 40'C en dat is toch wel zo warm, dat het ons beide opbreekt. Veel pauzes in de schaduw en veel water drinken. 
Aangezien León een grote supermarkt heeft en ons hostel een keuken, maken we van die mogelijkheid gebruik om weer eens lekker voor onszelf te koken. 's Avonds hangen we in de hangmatten met een rum-cola in ons hand, en is onze liefde voor León helemaal compleet!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 48, volcano boarding van de Cerro Negro!

NL: De volgende dag hebben we een tour op het programma staan: volcano boarden! We vertrekken vroeg, om de ergste hitte voor te zijn. We zitten achterin een busje op de stalen banken en bij iedere hobbel raken we even los van onze stoel. Ruig ritje! Onderweg passeren we wilde paarden en houten wagentjes met locals die voortgetrokken worden door grote koeien. Het is een hike van maar een uur de Cerro Negro op naar boven, maar ik heb het erg zwaar! We dragen ons eigen board en de weg is toch een stuk steiler dan ik dacht! Hijgend en puffend loop ik in m'n eentje helemaal achteraan. Ik vind bergen en vulkanen beklimmen gewoon echt níét leuk! Roel is zo lief om het grootste deel van de hike mijn board te dragen, dat verlicht de pijn een beetje. En eenmaal boven is het het afzien ook wel waard. Ten eerste het geweldige uitzicht, maar het allertofste: het boarden naar beneden! Op de top vragen we ons wel even af waar we aan begonnen zijn, wat zijn we hoog en wat ziet de weg naar beneden er steil uit! Maar als de eerste naar beneden gaat, zien we dat het vulkaanzand best veel weerstand geeft en dat je de snelheid voor een groot deel zelf in de hand hebt. Veiligheidspak aan, woestijnbril op en gaan! Roel houdt de camera op mijn buik en heeft een heel tof filmpje gemaakt van hoe hij naar beneden gaat, deze zal ik nog een keer delen. Het gaat best wel hard, en steeds als ik voor me uitkijk en zie hoe hoog we zijn, moet ik even diep ademhalen om niet in paniek te raken, haha. Gewoon genieten van de rush! 
Als iedereen beneden is, lopen we terug naar de bus en lunchen we gezamenlijk. Vegetarische burrito's, heel lekker! De touroperator waar we deze tour geboekt hebben heet Quetzaltrekkers, en ze hebben het echt voortreffelijk geregeld. Het is een organisatie die werkt met vrijwilligers en alles wat ze verdienen met de tours wordt terug gegeven aan de lokale bevolking door het te investeren in projecten. Een erg mooi initiatief!      

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 49 + 50, Poneloya

NL: De ochtend erna vertrekken we met een shuttle naar de Surfing Turtle Lodge. Een lodge aan het strand van Poneloya, een half uurtje bij León vandaan. Roel en ik hebben daar een tent gereserveerd, voor 2 dagen even back-to-basic. De lodge is een erg ontspannen plek, met schommels en hangmatten en uitzicht op het strand. Het strand is alleen niet echt een lig-strand met een zwem-zee, zoals wij gehoopt hadden. Het waait er hard en de zee is wild. Een goede plek om te surfen, maar dat doen wij allebei niet. De lodge vangt ook babyschildpadden op, en die zouden wij dan mogen uitzetten in de zee. Helaas zijn er precies op de dagen dat wij er zijn geen schildpadden, boehoee, dat leek me met mijn grote liefde voor alle dieren juist zo leuk! 
Het puliek van de lodge een beetje het party-hostel publiek en daar hebben we beiden niet zo heel veel aansluiting mee. Met schore stemmen van het roken en een kater komen ze hier uitbrakken. De sfeer is ok, maar op hier en daar een kletspraatje na, zijn Roel en ik vooral op onszelf. En ondanks dat de Lonely Planet waarschuwde dat dit een plek is waar je misschien wel nooit meer weg wil, hebben wij het na 2 dagen wel gezien. Relaxen is fijn, vervelen wat minder. En ik heb ook mijn laptop niet mee, dus mijn blog bijwerken zit er ook niet in. ;)
Het strand is eindeloos lang. Overdag is het er te warm voor, maar aan het eind van de middag maken we op beide dagen een lange strandwandeling. Prachtige zonsondergangen! 
De tweede avond eten we samen met een Nederlands meisje en haar Australische vriendin. We kletsen wat (het meisje komt net van de middelbare school! wat tof als je op die leeftijd al zo'n lange reis maakt!) en sluiten dan aan op het strand, bij het kampvuur. Erg sfeervol! Ik krijg alleen al snel last van mijn maag, in eerste instantie denk ik dat de Nica Libres verkeerd zijn gevallen. We gaan om 23 uur al naar bed en om 1 uur word ik wakker omdat ik moet overgeven. Vanaf dan gaat het de hele nacht door: overgeven, diarree, overgeven, diarree. Echt verschrikkelijk! Omdat we in de tent slapen moet ik steeds het veld oversteken naar de WC en op het laatst trek ik dat gewoon bijna niet meer. Ik ben zo moe en zo op! Rond rond 7 uur val ik toch weer even in slaap, maar vanaf  9 uur gaat het overgeven gewoon weer door. Zelfs een slokje water of een slokje lauwe cola komt er meteen weer uit. Ik ben niet de enige die ziek is, we zien de Duitse jongen met wie we een beetje zijn opgetrokken ook naar de WC lopen en het net niet redden, waardoor hij voor zich uit kotst op de grond. Vies! Maar ook zielig, ik weet hoe hij zich voelt! Later komen we ook nog een Nederlands meisje tegen wat ook in de lodge was, die daar ook ziek is geworden en een week in het ziekenhuis heeft gelegen! Waarschijnlijk heerst er een virus op die lodge ofzo. De toiletten en douches zijn ook niet erg schoon en dat maakt het alleen maar erger. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan en hang een beetje in de schaduw naast de tent. We besluiten dat wachten op de shuttle die vanmiddag gaat geen optie is, en Roel regelt een taxi naar het hostel. We worden door een man met paard en wagen (zo eentje als op de foto) naar een bootje gebracht, met het bootje naar het vaste land en vanaf daar een taxi. Ik red het net tot de deur van het hostel, en zit daar dan weer op het stoepje over te geven, terwijl Roel de tassen naar binnen draagt. Zo bizar dat je niets meer in je maag kan hebben en toch kan blijven overgeven... Er komt alleen nog maar gal uit! Maar fijn om weer terug in Casa Ivana te zijn! Ik val meteen in slaap.

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 51, ziek terug naar León om dag 52 + 53 weer een beetje bij te komen....

NL: Ik slaap de hele dag. Het overgeven stopt, maar in plaats daarvan krijg ik hoge koorts. Roel is inmiddels ook ziek geworden, houdt niets binnen en slaapt ook de rest van de dag. Ik ben zo verzwakt dat ik bijna niet meer op kan staan en in mijn halve slaap/waak toestand word ik bang dat we dood gaan, omdat we allebei niets meer kunnen. Zo ver komt het natuurlijk niet! De hostel staff weet dat we ziek zijn, en komt zo nu en dan vragen hoe het gaat. En omdat we toch iets willen eten, een geraspte appel of wat rijst, en vooral veel water nodig hebben, slepen we onszelf aan het eind van de middag naar de supermarkt. Roel heeft iets meer energie en maakt de appel voor me en wat thee met een kaneelstokje. Ik krijg een halve appel op en val dan weer in slaap. 
De volgende ochtend word ik rond 9 uur wakker en voel me weer beter. Ik leef nog, fieuww! ;) Eten gaat nog niet van harte, maar ik kan wel weer gewoon functioneren. Geen koorts meer, en ik houd de kleine beetjes eten die ik weg krijg binnen. Ook Roel is weer opgeknapt. 
Casa Ivana is helaas vol geboekt, dus gaan we op zoek naar een ander hostel. De lange reis naar El Salvador stellen we nog even uit om aan te sterken. We komen terecht in Hostel Colibri, ook zo'n relaxte plek, waar we 2 dagen bijkomen van de buikgriep. Beetje uitslapen, Skypen en appen met thuis, mijn blog bijwerken...  
Op de laatste dag vinden we ook nog een Franse bakker, met allemaal lekkere dingen! Eclair, tompouce, volkoren broodjes, geitenkaas... Ruim een week in León en dan vinden we deze heerlijkheden pas op de laatste dag! We lunchen er, nemen wat lekkers mee voor bij de koffie en slaan broodjes in voor de reis naar El Salvador. En dat klinkt ook weer helemaal genezen, vind je niet? Dus voor die nacht boeken we de shuttle naar Playa el Tunco, in El Salvador. Om 2 uur 's nachts worden we opgehaald voor een reis van meer dan 10 uur naar weer een nieuw land. Een nieuw avontuur! Maar daarover volgende keer meer! 
Heel veel liefs! 
  
EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!


♥