PERSONAL || MIJN 'MISLUKTE' TATTOO UIT GUATEMALA

Wait, what?!

Yep, het is zo dramatisch als dat het klinkt. Inmiddels kan ik er voorzichtig om lachen, als een boer met kiespijn.

Ik had al 2 tatoeages, een vlindertje op mijn rug en een roos om mijn enkel. Jeugdzondes noem ik ze, ik was net 16 toen ik de eerste liet zetten. Impulsief: 'Doe die maar!'. Ik heb er geen spijt van, het past bij wie ik ben, maar ik ben er ook niet bepaald trots op. Stijlvol is het niet.

Deze keer was anders. Ik dacht er goed over na. Tijdens onze reis door Zuid-Amerika in 2013 droeg ik continue 2 plaatjes bij me die ik daar graag op mijn lichaam wilde laten zetten. Maar Roel was niet bepaald supportive, hij houdt niet van tattoos, en uiteindelijk durfde ik niet. En daar had ik achteraf wel spijt van! 

Dit keer zou ik het écht gaan doen! Maandenlang deed ik inspiratie op voor een tatoeage, met betekenis. Ik maakte er zelfs een map voor aan in Pinterest! En in iedere grote stad waar we kwamen ging ik op zoek naar een betrouwbare tattoo-shop.

In Antigua, Guatemala is het dan zo ver. In het hostel hing een poster van een studio in het centrum en de zorgzame gastheer raadde deze van harte aan. Een hygiënische, professionele shop. Ik deed wat research op internet en vond inderdaad veel positieve informatie. Het zag er betrouwbaar uit! Daarnaast liet een stel dat ook in het hostel verbleef beide een grote tatoeage zetten bij deze shop en zij waren zeer tevreden.
Zelfs Roel leek het wel wat om een herinnering aan deze reis op zijn lichaam te laten vastleggen. We zijn niet zo naïef om elkaars naam te laten vereeuwigen op ons lijf, maar iets waar we samen over hebben nagedacht leek ons romantisch. We wilden beiden een 'imperfecte cirkel'. Niets in het leven is immers perfect, maar dat maakt het niet minder mooi! Roel koos een cirkel die niet helemaal aansloot. Ik ging voor een cirkel die iets uitloopt, als de afdruk van een koffiekopje op papier (zie plaatje).
Roel vindt het veel te spannend, dus ik ga eerst. Dan kan hij er nog even over nadenken. Ik laat het plaatje zien, geef wat uitleg en de tatoeëerder lijkt goed te begrijpen wat ik wilde. Een uur later mag ik terugkomen. Ik krijg een rondleiding door de (kleine) studio, certificaten te zien en eerder werk en de eigenaar laat zien dat alle instrumenten die hij gebruikt nieuw uit de verpakking komen. Hij tekent de cirkel op mijn huid en het ziet er goed uit. Strakke binnenlijn, wat schaduw eromheen. Tof, ik ben blij dat ik eindelijk de guts heb om er voor te gaan!
Hij is al heel snel klaar met tatoeëren. Een beetje woozie van de pijn kijk in de spiegel. De plek is goed, maar het ziet er niet zo strak uit als de tekening... 'Schrik niet...', zegt de kunstenaar, '...dat is de zwelling.' legt hij uit. Hmmm...

Die avond kijk ik iedere gelegenheid die ik heb in de spiegel. Ik voel me er niet goed bij. Roel probeert me gerust te stellen - ik kan 'm immers niet meer uitgummen -, maar ik zie aan zijn gezicht dat het niet best is. Als de zwelling de volgende dag een stuk minder is, zie ik dat de tatoeage verre is van wat ik wilde! Hij is aan alle kanten uitgeschoten! Daarnaast is de cirkel niet mooi rond, het is een ei! 

WAAAT?! DE TATOEAGE IS MISLUKT! Ik ben in mijn leven zelden zo chagrijnig geweest. Roel heeft een hele nieuwe kant van mij gezien. Woest was ik! Mijn lichaam is besmeurd, snapt die kerel niet dat dit er voor altijd op blijft staan?! Dat dit PERFECT had moeten zijn in al z'n imperfectie?!

Helaas zitten we al in de bus naar een volgend dorp en kan ik niet terug naar deze man... En Roel is er na dit succesverhaal (MNH!) zeker van dat hij zijn lichaam toch maar tatoeage-vrij houdt. 

Na een helse busreis van 6 uur komen we aan in een klein dorpje langs Lago de Atitlan en het eerste waar ik naar op zoek ga is een tattoo-studio. Ik leg de situatie uit en de tatoeërders zijn verontwaardigd. Wat een flutwerk heeft hij geleverd! Ze kunnen er niet over uit en eigenlijk weten ze ook niet zo goed wat ze er mee moeten... Maar ik wil per se af van mijn 'ei'. Ze geven een paar opties. Hij tekent een soort zonnetje over de tatoeage heen. Nope, dat is niet wat ik wil. Dan een dikke, maar strakke cirkel. Ja, doe dat maar! (Is daar die impulsiviteit van dat 16-jarige meisje weer?).
Roel probeert me over te halen om te wachten tot we terug zijn in Nederland. Deze shop ziet er namelijk een stuk minder professioneel uit. Ik word getatoeëerd in een achterkamertje, bij het licht van een bureaulamp en er wordt veelvuldig geblowd. Iedereen loopt in en uit. Af en toe wordt er naar mijn tatoeage gewezen en wordt er gezegd: 'Kijk wat een ander haar heeft aangedaan!' en dan wordt er gelachen of krijg ik een steunbetuiging. Ik vind het wel een avontuur. En daarnaast ben ik wanhopig voor verbetering van de mislukking op mijn lijf!

NB: Uiteraard heb ik gecheckt of ze met schone, nieuwe naalden werken! Ik neem wat dat betreft geen risico's!

Na bijna een uur laagje na laagje tatoeëren is dit het eindresultaat. Niet precies wat ik wilde, maar ik ben er blij mee. Ik twijfel om het na mijn zwangerschap nogmaals bij te laten werken, omdat het eerste lijntje van dichtbij nog steeds te zien is. De dubbele gevoelens rondom dit avontuur blijven. Een tatoeage staat voor de rest van je leven op je lijf en ik kan er nog steeds niet over uit dat die eerste kerel daar zo gemakzuchtig mee om is gegaan. De dikke lijn vloekt bij de dunne lijntjes van de jeugdzonde-vlinder onder aan mijn rug. Maar ik troost mezelf met de gedachte dat het in ieder geval een herinnering is aan onze mooie reis!

Ergens heb ik gekregen wat ik wilde: een imperfecte cirkel! Maar mijn hart doet toch een beetje zeer... Was ik toch maar voor die palmboom gegaan!

Q: Zou jij een tatoeage laten zetten in het buitenland?

♥