TRAVEL || SAN JUAN DEL SUR & ISLA DE OMETEPE

Dag 26: Van Montezuma naar San Juan del Sur. Bordercrossing! 

NL: Om 8:15u worden we opgehaald met de shuttle voor ons hostel in Montezuma om op weg te gaan naar Nicaragua. Dat klinkt goed geregeld, maar het is alles behalve dat.

De dagen ervoor zijn we er uren mee bezig geweest om uit te zoeken hoe we op een gemakkelijke en goedkope manier van Montezuma naar San Juan del Sur konden komen. Kort samengevat: Die is er niet. Als we het met openbaar vervoer willen doen - de goedkoopste optie - moeten we eerst met een bus naar de ferry in Parquera, daar met de boot naar Puntearenas, daar met een bus naar Liberia, van Liberia een bus naar de grens, zelfstandig de grens over en dan met een bus naar Rivas om daar over te stappen op een bus naar San Juan del Sur. Volg je het nog? Er is een mogelijkheid om een shuttle te nemen tot aan de grens, maar daar vraagt het toeristenbureautje meer dan 100 dollar voor. Dus kiezen we voor een middenweg: met de shuttle naar Liberia, vanuit daar met het openbaar vervoer naar de grens, en dan een taxi naar San Juan del Sur. Een stel wat bij ons in de shuttle zit heeft wel een reis 'geboekt' tot aan Rivas. Zij worden in Liberia op een parkeerplaats afgezet, waar een ander busje staat te wachten. Met mensen die ook naar San Juan del Sur gaan! We vragen de chauffeur of we ook mee mogen en wat dat dan gaat kosten. Hij moet even bellen en komt dan met een bedrag: 90 dollar p.p.! Pardon? Stel je even voor, een busritje vanaf hier is nog geen 2 dollar.... We lachen de man nog net niet uit en geven aan dat we niet geïnteresseerd zijn. Daar staan we dan, met al onze tassen op een parkeerplaats in een bouwput... Gelukkig zit er op nog geen 100 meter een McDonalds! ♥ Daar zijn we lekker gaan lunchen. En aangezien we daar ook wifi hebben, kunnen we makkelijk opzoeken waar we heen moeten en komen we erachter dat we nog geen 5 minuten van het busstation vandaan zijn. Daar lopen we heen, en we hebben de mazzel dat de bus over 10 minuten vertrekt. Over de grensovergang van Costa Rica naar Nicaragua gaan een hoop horrorverhalen. Mensen die je proberen op te lichten, wachtrijen van 3 tot 4 uur... Omdat wij aan het eind van de dag aankomen hebben we mazzel en zijn de meeste oplichters al afgetaaid. Daarnaast hoeven we nergens in de rij, dus binnen een uur staan we al aan de andere kant. Het blijft toch een bijzondere vertoning. Er staat overal politie, en daarnaast staan de oplichters die je 'tax' willen laten betalen (ze staan in een 'officieel' pakje, wat hartstikke nep is natuurlijk) of willen laten betalen voor een migratiebriefje wat je gratis krijgt. De politie doet er niets aan. Gelukkig waren wij gewaarschuwd, maar ik vind het echt heel raar dat deze vorm van criminaliteit tegen toeristen gedoogd wordt.

Over de grens nemen we de taxi naar San Juan del Sur en hebben een hele aardige taxichauffeur. Ook bijzonder hoe dat gaat: ze sturen jongens om je te ronselen voor een taxi en die brengen je dan naar de chauffeur die al in de auto zit te wachten. Maar dit keer een vriendelijke dus, die aanwijst waar zijn familie woont (een wijkje langs het water) en iets vertelt over het windmolenpark waar we langs rijden. Allemaal in het Spaans! Voor ons in grote lijnen te volgen, terug praten is moeilijker... :) We zien de zon langzaam onder gaan en in het donker komen we aan bij ons hostel. 10 uur onderweg geweest, maar al met al ging het allemaal een stuk makkelijker dan verwacht. Hallo Nicaragua!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 27 & 28: San Juan del Sur

NL: San Juan del Sur is nogal een deceptie na het mooie Costa Rica. Het strand van het dorp is niet benoemenswaardig, zelfs vies te noemen. Er schijnen op een uur van het dorp mooie stranden te liggen, die vooral bij surfers erg geliefd zijn. Maar dan moet je dus weer met een shuttle of een tour, waar ze slim de hoofprijs voor vragen. Het dorp is geheel gericht op toeristen en er hangt een opgefokte sfeer. De vrouwen in de winkeltjes - een echte supermarkt is er niet -  zijn dik en onaardig en de mensen op straat zijn asosociaal. Schreeuwen, smakken, zooi op straat gooien....

De eigenaren van het hostel zijn erg vriendelijk, maar voor het wassen van onze kleding verwijzen ze ons naar 'Rosy's Place', op de hoek van de straat. Daar worden we ontvangen door een meisje van een jaar of 10 wat ons naar haar oma brengt. Een moddervette vrouw in een schommelstoel, denk Ma Flodder en doe er dan nog een schepje bovenop. Haar al net zo dikke dochter in de kamer ernaast. Ze gooit onze kleren op de grond en begint ze te tellen. Dan komt ze met een bedrag in Cordoba's, waar wij niet veel van begrijpen. Eenmaal buiten rekenen we het na en blijkt dat we 36 dollar hebben betaald! En dat ze ook nog eens geen wisselgeld heeft terug gegeven. Wij weer terug naar binnen, komt zij met een briefje met een onbegrijpelijke berekening die van de hak op de tak gaat waarom het zoveel zou kosten. En nogmaals, deze tokkie spreekt geen woord engels en spreekt zo snel en onverstaanbaar Spaans dat wij er niets van kunnen volgen. We krijgen wisselgeld terug en staan dan flabbergasted weer buiten. Op de afgesproken tijd is onze was natuurlijk nog niet klaar (ik moet zelfs nog zelf wat broeken van de waslijn halen omdat Ma Flodder te dik en te lui is om d'r stoel uit te komen!) en terug in het hostel blijkt ook mijn correctiebroekje te missen! Hoe moet ik nu mijn strakke jurkjes aan? Terug naar de Rosy, maar die vertelt ons alleen vanuit haar luie stoel dat we maar eens goed in onze kamer moeten kijken of anders in bed. Want zij heeft 'm niet. Ze kijkt het niet na, niets. Verontwaardigd vertrekken we weer. Waardeloos dit, maar wat gaan we beginnen tegen deze familie die weigert mee te werken en waar we niet mee kunnen communiceren? En zoals Irene naar me appte: Er loopt nu in ieder geval 1 iemand in San Juan del Sur lekker strak bij! ;)

De enige reden dat we uiteindelijk nog 2 dagen in dit dorp blijven is dat we allebei ontzettend moe zijn. We slapen veel, wel 10 tot 12 uur per nacht, chillen in de hosteltuin (met zwembadje) en ik Skype een uurtje met mijn moeder. En nog een positief punt: Ook hier is de zonsondergang aan het (vieze) strand echt prachtig! En een lekker pizzaatje voor een Nicaraguaans prijsje om daarna de avond af te sluiten met een cocktail bij Café Republik is ook niet verkeerd. O, en heb ik al verteld over het geweldige ontbijt in het hostel (Tadeo)? Maar verder raad ik iedereen aan om dit dorp - tenzij je dagelijks 2 uur wilt reizen om naar het strand te gaan - vooral over te slaan! 

Achteraf horen we veel over Sunday Funday in San Juan del Sur. Groot feest! Zonde, wij zijn zondagochtend vertrokken! Wie weet had onze ervaring heel anders geweest als we het feest hadden meegekregen... 

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 29: Isla de Ometepe, Moyogalpa

NL: Tussen San Juan del Sur en Isla de Ometepe is een goede verbinding met openbaar vervoer. De bus wordt wederom gedomineerd door een asociale lokale vrouw met 3 kinderen verspreid over de bus naar wie ze schreeuwt, al bananenchips in haar mond proppend, terwijl ze haar dochtertje frisdrank voert. Je zou bijna denken dat de mensen in Nicaragua helemaal niet leuk zijn! Maar gelukkig is daar Isla de Ometepe, met haar prachtige natuur en bescheiden bevolking, die het tegendeel bewijst. 

Na een busritje van een uur naar Rivas delen we de taxi naar San Jorge met een stelletje uit Denemarken/Amerika en daar pakken we de boot naar het eiland. Wederom een avontuur op zich! Het volgeladen bootje vaart laag op het water en op de plekken waar het meer wat wild is (nooit geweten dat een meer zo kon golven!) slaan de golven naar binnen. Natte voeten en snel onze tas op schoot. Voor ons zit een mevrouw met een kip in haar tas. Ze speelt met de kip en aait haar. Grappig!

Als we aankomen in de haven in Moyogalpa staan de mototaxi's al klaar. Ons hostel is echter op loopafstand en een ieder is zo vriendelijk om ons de weg te wijzen .In de Lonely Planet wordt Moyogalpa omschreven als het bruisende hart van het toerisme, waar je snel weg moet wezen als je van het rustige eilandleven houdt. Het dorp is echter heel rustig wanneer wij er zijn. En erg charmant met haar gekleurde huisjes, het uitzicht op de vulkaan en vele dieren.

Als we 's avonds een pizza eten (ja alweer. wel met veel groente dit keer!) op een terras, loopt er een koe langs. Zonder begeleiding, gewoon op de open weg, op zoek naar een volgend stukje gras om te grazen.

Ons hostel, Ibesa, bestaat uit 3 kamers bij een familie in huis. Lekker knus! De mensen zijn erg vriendelijk en hun dochter van een jaar of 10 nieuwsgierig en dol op de poes, met wie ze de hele dag op haar arm loopt. Het gezin is erg katholiek. Als Roel 's avonds een ontspannen gesprekje voert met de vader des huizes en daarbij zijn interesse in filosofie benoemt, ontploft de man bijna. Filosofie, het kwaad! Hij heeft de filosofie al jaren terug opgegeven en gelooft nu in God. De bijbel, dat is de waarheid. Filosofie maakt je gek! Roel wordt een beetje bang van de felle Centraal Amerikaan, die zijn stem verheft en wild met z'n armen zwaait, en geeft aan te gaan slapen. Tot morgen, buenos noches! Sureee.. 

  

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 30: Isla de Ometepe, Punta Jesus Maria

NL: Het eiland is bekend om haar 2 hoge vulkanen: Concepción en Madera. Je kan ze beklimmen, maar het zijn serieuze, stevige hikes van 8 tot 12 uur. Madera bedekt door bos, met wildlife, maar weinig uitzicht. In de krater een meer, de vulkaan is niet meer actief. Concepción is een nog grotere uitdaging. Niet alleen hoger (meer dan 1600 meter), maar ook stijler. Minder groen, meer klimmen. En meer uitzicht. Al in de dagen ervoor zit ik met de vulkaan in mijn maag. Ik zou hem willen beklimmen, maar kan ik dat? Ik heb geen conditie. Mijn motto: sport is moord! Maar dat is misschien nog te overwinnen op karakter. Maar mijn heupen en vooral mijn knieën zijn het grootste probleem. Eigenlijk weet ik al die tijd dat het niet verstandig is om het te gaan doen. In 2013 heb ik de Machu Picchu beklommen, een uur stijl om hoog en een paar uur later weer naar beneden, en hoeveel pijn had ik daar wel niet? Dat ik me daar voornam om voortaan toe te geven aan mijn fibromyalgie, en niet eigenwijs te doen. En nu sta ik weer voor zo'n keus. 

Ik vind het zo moeilijk om iets niet te doen. Om toe te geven dat ik het niet kan. Maar uiteindelijk, op deze dag, heb ik toch besloten om het niet te doen. En dus gaan we op zoek naar een gids voor Roel. Die vinden we al snel en dan is het plan gemaakt. Roel wordt de dag erna om 7 uur opgehaald en gaat dan met de gids en nog 4 mensen de Concepción beklimmen. Respect. 

Met dat geregeld hebben we de halve dag nog voor ons. Maar eigenlijk geen idee wat te gaan doen. Een wandeling over het eiland? Maar eigenlijk weten we de weg niet. Misschien kunnen we beter een scooter huren? We ontdekken dat er een mooi strandje op 5 km afstand is, Punta Jesus Maria, en besluiten dat te gaan lopen. Na een kwartier moeten we al bijkomen in de schaduw langs de weg. Het is zo warm! Een mototaxi spreekt ons aan, maar wij houden het op 'No gracias'. Al had hij wel een goed idee. Nog een uurtje naar het meer, daarna de zonsondergang bekijken en dan weer met de mototaxi terug. We haasten ons naar het hostel om onze zwemspullen te halen en zoeken dan de jongen weer op die aanbood ons te brengen. En wat een goed idee!! Op Punta Jesus Maria is het P R A C H T I G! Het rustige meer, wat oneindig lijkt. Het uitzicht op de vulkaan. De rust en de stilte. Prachtig! En dan de zonsondergang... Alsof de zon letterlijk opgaat in het meer. All this beauty! 

Super voldaan zijn we, als de mototaxi ons op het afgesproken tijdstip komt halen. Terug naar ons schattige hostel, waar we voor onszelf wat macaroni-and-cheese maken. 

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

Dag 31: Isla de Ometepe, vulkaan Concepción

NL: En dan is de dag daar: Roel gaat de Concepción beklimmen. Ze vertrekken om 8 uur vanaf het beginpunt en hij is pas om 17:30u weer thuis. Een ontzettend zware tocht. In het begin erg warm, hoger gelukkig een fris windje. En de hele weg stijl, stof en stenen, nergens een rustpunt. Intens dus, maar zeker de moeite waard! 

En ongeschikt voor mij en mijn knieën. Zeker op de terugweg met het afdalen! 

Ik heb lekker een rustig dagje gehad. Uitgeslapen, mijn blog bijgewerkt. Een smoothie gedronken in het dorpje. Een boek gelezen... Heerlijk! En toch kijk ik al vanaf 15:30u naar de deur in de hoop dat Roel weer terug is. We zijn dan ook erg verheugd elkaar weer te zien aan het einde van de dag. Superklef, maar als je 24/7 samen bent is 10 uur apart van elkaar best lang!

We vieren het met een dineetje in het dorp. En daar komen we ook Michiel weer tegen, een Nederlandse jongen die vandaag ook de Concepción heeft beklommen en die we al eerder tegen zijn gekomen. We eten gezamenlijk, erg gezellig! En dan is het bedtijd voor Roel, die kapot is van zijn enorme klim!

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

NL: De volgende ochtend wordt Roel wakker met spierpijn, en ben ik superfit na mijn rustdag. ;) We nemen afscheid van het gezin en de meneer drukt ons nog maar eens op het hart dat we écht de bijbel moeten lezen. Na een lekker ontbijtje van gepocheerde eieren met geroosterde tomaten en basilicum is het tijd om de boot te pakken naar de volgende bestemming: Granada. Maar daarover de volgende keer meer! 

EN: To read the text in English, or any other language, please use the translate button. Thanks!

♥