Het tweede trimester van mijn zwangerschap van Vieve
Totdat ik laatst iets op moest zoeken en verzonken raakte in mijn eigen oude artikelen. Wat een mooi naslagwerk! En wat zou ik dit graag weer oppikken, ongeacht of er iemand is die het leest. Dus hier ben ik weer, met een blogje, misschien weer de eerste van vele of wellicht helemaal niet. :)
Waar ik gebleven ben, heel heel heel lang geleden: Het tweede trimester van mijn zwangerschap van Vieve! Hier heb je al kunnen lezen hoe het eerste trimester verliep, en net zoals met het zwangerschapsdagboek en de buikfoto’s is het kennelijk het lot van de 3e om in naslagwerk ernstig achtergesteld te worden te worden i.v.m. een drastisch tekort aan tijd.Het tweede trimester
Na 12 weken wordt het beter, is me steeds geruststellend verteld. Maar dat is niet mijn ervaring. Ook nu bij baby nummer 3 blijf ik misselijk en blijf ik next level vermoeid. Ik ben echt een nachtmens en normaliter kost het me zoveel moeite om een beetje op tijd naar bed te gaan. Maar nu heb ik geen keus. Sta ik niet op om vroeg naar bed te gaan, val ik wel in slaap op de bank. Gek genoeg leidt dat ook tot een soort onrust. Controleverlies. Het is of ik hele delen van de dag mis en daar word ik een beetje labiel van. Wat doet Roel eigenlijk allemaal op die avonden dat ik vroeg op bed lig?!?! Wordt er nog wel eens gestofzuigd? En is dat mailtje van de juf naar ‘alle ouders’ niet eigenlijk vooral gericht aan mij? Ik heb enorme last van stemmingswisselingen. Ik ga van woest op Roel (er vliegt zelfs een koffiekopje tegen de muur, waar helaas nog een klein laagje in zit waardoor de vlekken tot aan het plafond zitten), naar woest op de familie (WAAROM WIL ER NIEMAND BEGIN OKTOBER PLANNEN VASTLEGGEN VOOR KERST?! Dan kom ik wel HELEMAAL NIET!), verdrietig en ongerust (huilend: We móéten een naam hebben voor de 20-wekenecho, want stel dat ze niet levensvatbaar is en ik moet van haar bevallen, dan wil ik niet nog een naam hoeven te bedenken) naar onzeker (‘houd je nog wel van mij?!?!’) en dat in 1,5 dag tijd…. Roel wordt er lichtelijk wanhopig van.
Gelukkig stabiliseert het weer als ik zo’n 18 weken zwanger
ben. Ik voel de baby, ik voel me beter en misschien wel het meest fijne: ik
voel me weer een beetje mezelf. En helaas ga ik ook weer vertrouwd te laat naar
bed.
It’s a girl!
Als ik 16 weken zwanger ben hebben we een pretecho met geslachtsbepaling. We hebben het expres gepland in de herfstvakantie, zodat Jolie erbij kan zijn. Voor Lilou heb ik een uurtje oppas geregeld, want die krijgt het toch nog niet echt mee. We zijn superverheugd, maar een uur voor de afspraak belt het echobureau dat ze door de nieuwe Coronamaatregelen een enorme uitloop hebben en dat ze de afspraak graag willen verzetten naar later op de dag. Hmm, maar dan heb ik geen oppas! En ik kan niet meer wachten!! Wat balen dit… En dan durven ze in eerste instantie ook nog het avondtarief te rekenen, terwijl zij onze afspraak naar 17u hebben verzet. Daar heb ik natuurlijk een stokje voor gestoken!
Eind van de middag rijden we dus met het hele gezin naar de
echo. Roel en Jolie hopen op een jongen, mij is het oprecht om het even, maar
mijn voorgevoel zegt een meisje. Tijdens mijn zwangerschap van Lilou had ik
hele goede ervaringen bij dit bureau, nu zit er iemand anders die vooral erg
gehaast en vrij kortaf is. Jammer! De kinderen zijn moe en druk, Lilou gaat de
hele ruimte door en Jolie raakt daar zo door afgeleid dat ze maar weinig
meekrijgt van de echo waar ze zo graag mee naartoe wilde. Qua sfeer is het een
beetje een deceptie. Het kindje op het beeld doet het daarentegen heel goed,
wat fijn weer om even te kunnen kijken. En, ze ziet het al snel, ik ben wederom
in verwachting van… een meisje! Ik wist het! Jolie is even teleurgesteld en bij
Roel merk ik ook dat hij wel echt heel graag een jongetje had gewild. Maar nog
voor we in de auto zitten zijn we aan het idee gewend en zijn we allemaal
vooral heel dankbaar en blij.
One more to adore!
Mijn lievelingsseizoen is inmiddels in volle gang en ik geniet er heel erg van dat mijn bekken nog goed genoeg zijn om met Jolie naar school te lopen en herfstwandelingen te maken in het bos. Mijn grootste cravings van het moment zijn Nesquick chocolademelk en puddingbroodjes. Als ik terugdenk aan deze periode zie ik de gele herfstbladeren voor me, waardoor de weg naar school wel van goud lijkt. Aan hoe ik daarna op de bank plof, met een puddingbroodje en een groot glas chocolademelk, hoe Lilou speelt in de speelhoek terwijl het herfstlicht naar binnen schijnt en Roel die aan tafel zit te werken, omdat dat door Corona grotendeels uit huis moest. Wat een rust. Wat een rijkdom.
De 20-wekenecho
Met 19+4 weken heb ik mijn 20-wekenecho in het ziekenhuis. Tot dan toe heb ik op de eerste echo na alle controles in mijn eentje moeten doen door de Coronamaatregelen. En geloof me, met een mondkapje de trap op in het ziekenhuis terwijl je zwanger bent werkt ook niet optimaal. Maar vandaag mag Roel er gelukkig bij zijn. Mijn moeder past op Jolie en Lilou. Ik ben ontzettend zenuwachtig, ik ben er gewoon misselijk van! Maar alles is goed. Ze hebben nieuwe echoapparatuur en het beeld is zo gedetailleerd en zo helder! De dames die de echo maken zijn lief en gezellig en alles ziet er goed uit. Wat een fijne ervaring! Op een roze wolk en met een reeks mooie plaatjes op zak gaan we naar huis, het goede nieuws delen. Wat een geluk!
Ziekenhuis
Een paar weken later heb ik weer een afspraak in het ziekenhuis. Ik baal ervan, want ik wilde graag onder controle blijven bij de verloskundige. Maar toen zij me voor één extra controle naar het ziekenhuis verwezen gezien mijn voorgeschiedenis, besloot het ziekenhuis me maar meteen te houden. Maar het is niet dat ik me daar nou veiliger voel. Ik heb minder vaak afspraken, bij iedere afspraak zie ik iemand anders en steeds zijn ze niet op de hoogte van mijn dossier en heb ik het gevoel dat ik zelf alert moet zijn. Om het nog maar niet te hebben over de praktische bezwaren… Het ziekenhuis is ver van huis en ik moet steeds lang wachten. Een afspraak waar mijn bloeddruk wordt gemeten en amper wordt gevraagd naar hoe ik me voel, neemt zo al een halve dag in beslag.
Als de arts of verloskundige du jour zich wederom vergist in
welk verhaal ze voor zich heeft en ze me ook nog een suikertest probeert op te
dringen, zonder dat daar enige aanleiding voor is, ben ik er klaar mee. Ik ga
dit niet nog een keer doen. Ik ga me niet weer onveilig voelen en daarom
gestresst, me als een nummer laten behandelen en me net als bij Lilou op mijn
kwetsbare momenten overgeleverd voelen aan een plek waar niemand zich om mij en
mijn baby bekommerd. Ik bel de verloskundige om te overleggen en zij raadt me
aan eens een kijkje te nemen bij het streekziekenhuis. Daar hebben zij goede
ervaringen mee en werken er veel mee samen. Het is een kleiner ziekenhuis, met
een meer persoonlijke benadering. Waarschijnlijk mag ik daar voor mijn reguliere
controles gewoon naar de verloskundige en hoef ik alleen voor de extra
groeiecho’s naar het ziekenhuis. Ik lees op hun website over gentle sectio’s en
natuurlijk ouderschap. En dan is het ook nog eens in de buurt!
Ik doe wat researche, lees me in, overleg met Roel en
besluit de keuze te maken: met 24 weken zwangerschap neem ik weer zelf de regie
en wissel ik van ziekenhuis. En wat voelt dat goed!
En zo ga ik krachtig en vol vertrouwen het 3e
trimester in. Maar daarover later meer!
