GUEST WRITER || PASCAL, DEEL 1
Laatst deed ik via sociale media de volgende oproep:
'Voor mijn blog ben ik op zoek naar een gastschrijver!
Zou jij een artikel willen schrijven over jouw zwangerschap, of alle facetten daaromheen (positief of negatief, denk daarbij ook aan miskramen, ongewenst kinderloos zijn, ongewenst zwanger zijn, abortus etc. Taboes zijn er om doorbroken te worden!) of over een heel ander onderwerp naar keuze, laat mij dat dan weten en stuur een mailtje naar LindaKorner83@gmail.com. Dan kijk ik wanneer ik het kan posten! Anoniem mag uiteraard ook'.
Zou jij een artikel willen schrijven over jouw zwangerschap, of alle facetten daaromheen (positief of negatief, denk daarbij ook aan miskramen, ongewenst kinderloos zijn, ongewenst zwanger zijn, abortus etc. Taboes zijn er om doorbroken te worden!) of over een heel ander onderwerp naar keuze, laat mij dat dan weten en stuur een mailtje naar LindaKorner83@gmail.com. Dan kijk ik wanneer ik het kan posten! Anoniem mag uiteraard ook'.
Pascal reageerde en deelde zijn heftige verhaal met mij. Dit is het eerste deel, morgen volgt deel 2. Lees je mee?
♥
Wat als?
Verliefd, verloofd en getrouwd. Na een aantal jaar in een gelukkige relatie denken de meesten wel aan gezinsuitbreiding. Wij ook.
Je bereidt je overal op voor. Er wordt gestopt met de pil, maar je verwacht niet dat het binnen een maand al raak is. Wat een geluk! En alles gaat goed bij ons! Twee bevriende stellen krijgen een miskraam en een collega verliest haar vruchtwater na een maand of vijf, het kindje redt het uiteindelijk helaas ook niet. Wij voelen plaatsvervangende schaamte, omdat het bij ons wel goed gaat.
Bekomen van de schrik is het voor ons weer tijd om verder te genieten...
Na bijna 7,5 maand zwanger te zijn is het wel erg rustig. Zou hij slapen? Dan slaapt hij wel lang. Het is al avond, daarom hebben we pas de volgende dag een afspraak gemaakt bij de verloskundige. Ze wil luisteren naar het hartje, maar ze wordt steeds nerveuzer en ze trekt wit weg. Ze hoort niets.
♥
Wat als?
Verliefd, verloofd en getrouwd. Na een aantal jaar in een gelukkige relatie denken de meesten wel aan gezinsuitbreiding. Wij ook.
Je bereidt je overal op voor. Er wordt gestopt met de pil, maar je verwacht niet dat het binnen een maand al raak is. Wat een geluk! En alles gaat goed bij ons! Twee bevriende stellen krijgen een miskraam en een collega verliest haar vruchtwater na een maand of vijf, het kindje redt het uiteindelijk helaas ook niet. Wij voelen plaatsvervangende schaamte, omdat het bij ons wel goed gaat.
Bekomen van de schrik is het voor ons weer tijd om verder te genieten...
Na bijna 7,5 maand zwanger te zijn is het wel erg rustig. Zou hij slapen? Dan slaapt hij wel lang. Het is al avond, daarom hebben we pas de volgende dag een afspraak gemaakt bij de verloskundige. Ze wil luisteren naar het hartje, maar ze wordt steeds nerveuzer en ze trekt wit weg. Ze hoort niets.
Voor de zekerheid worden we door verwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Tegen beter weten in hopen we op goed nieuws. De gynaecoloog luistert naar het hartje en maakt een echo. En nog eens en nog eens, maar helaas. Onze wereld stort ineen. Hij heeft slecht nieuws: het hartje van de baby is gestopt.
Twee dagen later kunnen we meteen terecht in het ziekenhuis, waar de weeën worden opgewekt.
In de ochtend komen we aan en in de middag beginnen de weeën pas. Pas laat in de avond komt Illias levenloos ter wereld. Zo lang wachten en zo hard werken voor mijn vrouw, eigenlijk voor niets.
Een klein mensje met alles erop en eraan, zelfs nageltjes. We begraven hem in besloten kring.
Elke bevalling op tv, echt of gespeeld, zapten we meteen weg. Inmiddels hebben we dit een plek kunnen geven. Wel vragen we ons nog wel eens af:
“Wat als…..?”.
Twee dagen later kunnen we meteen terecht in het ziekenhuis, waar de weeën worden opgewekt.
In de ochtend komen we aan en in de middag beginnen de weeën pas. Pas laat in de avond komt Illias levenloos ter wereld. Zo lang wachten en zo hard werken voor mijn vrouw, eigenlijk voor niets.
Een klein mensje met alles erop en eraan, zelfs nageltjes. We begraven hem in besloten kring.
Elke bevalling op tv, echt of gespeeld, zapten we meteen weg. Inmiddels hebben we dit een plek kunnen geven. Wel vragen we ons nog wel eens af:
“Wat als…..?”.
Hij had nu 6 jaar geweest en in groep 3 hebben gezeten.
Wat als…..?
- Pascal
