BABY BUMP || DERDE TRIMESTER
Ph: 31 weken zwanger
Het derde trimester, wow! Dan opeens is de zwangerschap voorbij gevlogen! Nu ik dit schrijf ben ik bijna 39 weken zwanger en over ruim een week is de baby er, sowieso! Ik hoop zelfs al eerder.....
Bevallen
Daar waar ik het bij Jolie vanaf het tweede trimester lichamelijk al erg zwaar had door heel veel bekkenpijn (lees: iedere 2 uur 20 minuten plat liggen en na een dag buiten de deur 2 rustdagen inplannen op advies van de fysio) en andere kwalen, mag ik dit keer absoluut niet klagen. Tot 36 weken heb ik bijna alles gewoon kunnen doen! Nadat we de spannende eerste weken goed door waren gekomen, die doodenge 20-wekenecho achter de rug was en we de 'levensvatbaar' grens van 24 weken voorbij waren, bloeide ik helemaal op! Mijn favoriete periode: van 25 weken tot 36 weken, zonder twijfel! Maar nadat de arts in het ziekenhuis zei dat ik met 36 weken met de bloedverdunners mocht stoppen, omdat ze dan in principe helemaal af is en klaar om geboren te worden, vond ik het ook meteen best. Kom maar door met die bevalling! En inmiddels ben ik er ook HE-LE-MAAL klaar mee voor.
Bij Jolie hield ik het geduldig vol tot 42 weken. Ik wilde haar graag ontmoeten, maar ik vond zwanger zijn ook echt magisch! Ik had alle vertrouwen in haar, mijn lichaam, de natuur... Ze zou komen wanneer ze er klaar voor was en daar had ik mijn rust in gevonden.
Nu is dat anders. Natuurlijk geniet ik van het geschuif en getrappel van dat kleine wondertje en ben ik supertrots op die mooie dikke buik waar nu gewoon een echt en compleet mensje in zit. Maar ik maak me ook zorgen of alles nog goed gaat daar binnen, ben erg gefocust op haar bewegingen. Als ik haar een dagje wat minder voel, schieten de engste gedachten door mijn hoofd en daar heb ik veel last van. Ik durf er gewoon nog steeds niet blind op te vertrouwen dat alles goed komt.
Het is ook een stuk drukker met Jolie erbij. Toen ik zwanger was van haar nam ik die laatste weken goed mijn rust. Uitslapen, middagdutjes, nog even lekker ergens lunchen met Roel. Nu komt mijn moeder 1x per week om te helpen en met Jolie te spelen, maar verder gaat het ritme van het huishouden en (thuisblijf)moederschap gewoon door. Roel helpt me onwijs goed met de taken en is gelukkig zo flexibel dat hij af en toe vanuit huis kan werken en mij zo nodig kan ondersteunen. Maar die laatste loodjes... die wegen dit keer echt het zwaarst.
En dan is er nog de druk van die einddatum. Ik heb me neergelegd bij een geplande keizersnede, maar mijn hart verlangt toch echt naar een natuurlijk bevalling. Ik hoop zó dat het voor die tijd op gang komt. Dus drink ik al sinds 34 weken iedere dag 2 koppen frambozenbladthee, probeer ik goed in beweging te blijven en masseer ik mijn voeten en enkels in de hoop dat het mijn weeën op gang brengt. Ik sta open voor alle bakerpraatjes uit het boek! Maar tot nu toe hebben de harde buiken en voorweeën enkel gezorgd voor valse hoop en nog niet voor ontsluiting....
Nog iets meer dan een week! Tik tak tik tak tik tak tik tak!
Bovenal ben ik er heel erg aan toe om mijn baby in mijn armen te hebben. Ik ben inmiddels ruim een jaar zwanger, er zat tussen de miskraam in september en deze zwangerschap maar 1 maand. Mijn lichaam is moe. En ik heb zin om haar te zien, te ruiken, te leren kennen. Ik ben zo nieuwsgierig naar wie ze is! En ik kan ook niet wachten om Jolie te zien in haar nieuwe rol van grote zus. Ze doet het nu al zo goed en de gedachte eraan alleen al doet mijn hart overlopen van trots!
Groeiecho's
28 weken en 32 weken
Omdat Jolie dysmatuur geboren is kreeg ik deze keer bij 28 weken, 32 weken en 36 weken een extra groeiecho. Fijn om haar even te zien en te horen dat alles goed is, maar ik was ook wel een beetje sceptisch. Met Jolie was er zelfs bij 41+3 nog niets op de echo te zien en dat zat toch niet goed. Vanaf 36 weken werd ik ook overgedragen van de verloskundige naar het ziekenhuis, in verband met de medische indicatie. Ook al zo'n domper. Van de fijne, persoonlijke begeleiding van de verloskundige kwam ik bij iedere week een andere arts in het ziekenhuis terecht. Allemaal even vriendelijk, hoor. Maar geen échte betrokkenheid. En controles om de week in plaats van iedere week bij de verloskundige, geen extra telefoontje tegen het einde om eens te vragen hoe het gaat. Terwijl je juist bij een medische indicatie extra controles zou verwachten! De bal ligt daarin volledig bij mijzelf, als ik me zorgen maak of de baby minder voel moet ik bellen voor een CTG. Deze zwangerschap is al zo spannend na de miskramen en de complicaties bij Jolie, ik ervaar die verantwoordelijkheid als een last op mijn schouders. Klinkt lekker negatief allemaal, maar mooier kan ik het niet maken! Ik vind de begeleiding vanuit het ziekenhuis echt helemaal niks.
On the bright side: De baby doet het goed! Ze groeit netjes op de middenlijn, met iets langere benen. Precies de koers die ze bij de 20-wekenecho heeft ingezet. Bij de laatste echo konden ze haar hoofdje al niet meer meten omdat ze al zo diep ingedaald is! Geeft mij weer wat hoop dat ze toch nog op tijd vanzelf komt!
Over mijn eigen gezondheid ook niet klagen. Bloeddruk lekker laag (te laag zo nu en dan met een onderdruk van 58 en bijna flauwvallen in de Albert Heijn, maar voor de zwangerschap schijnt dat alleen maar goed te zijn) en weer 'maar' 10 kg aangekomen.
Zusjes
Dit keer kozen we ook nog voor een 3D echo! Wat bijzonder is dat! Ze liet zich niet optimaal goed zien volgens de echoscopiste, maar ik vond dit al helemaal geweldig!
Thuis legde ik haar beste foto meteen naast een babyfoto van Jolie. Kan niet missen dat dat zusjes zijn!
Verlof
Verlof en 33 weken zwanger
De eerste dag van mijn verlof was een mijlpaal, ik schreef er dit over op Instagram:
Maar de arts prikte dwars door me heen. Ze vroeg me mijn verhaal doen, vanaf de zwangerschap van Jolie en de complicaties tijdens de bevalling, langs alle zwangerschappen daarna, de echo's, goed nieuws, slecht nieuws, de miskramen, de nasleep, de onderzoeken, het verdriet. Ze vroeg door en verder door en zei dat het haar opviel dat ik met droge ogen en een stalen gezicht over zo'n vreselijke periode kon vertellen. Dat, terwijl ze me bijna niet herkende van de foto van mijn paspoort, zo slecht zag ik eruit.
Ik wist niet ik me erkend of beledigd moest voelen om die opmerking!
Ze vroeg hoe het nu ging. Natuurlijk was het positief dat de zwangerschap nu goed leek te gaan, de echo's mooi, dat we die 12-wekengrens voorbij waren. Maar hoe ging het echt, met mij?
Ik zat op dat moment zo'n beetje op mijn dieptepunt. Ik was op, mentaal uitgeput, verdrietig en bang dat dit prille geluk ons weer afgenomen zou worden, niet wetend hoe ik daar dan weer mee om zou moeten gaan. Ik brak, voor een moment. Bijna trots op wat ze bereikt had schoof de arts me de tissues toe. 'Ik verklaar je volledig arbeidsongeschikt tot je bevalling', zei ze. Ik was verbaasd. Ik had verwacht dat ik me over een paar weken weer moest melden ofzo, maar afgekeurd? Dat klinkt meteen zo zwaar.
Maar eenmaal buiten viel er een last van mijn schouders. Ik kreeg de ruimte om te verwerken, deze zwangerschap te leren omarmen en er misschien zelfs echt van te gaan genieten.
En nu zijn we hier. Met een druk bewegend kindje in mijn buik voel ik me ontspannen en gelukkig. Einde ziektewet, officieel begin zwangerschapsverlof. Wat een mijlpaal!'
Daarnaast vind ik het bijzonder, of beter gezegd bizar, hoe dat verlof werkt! Ik weet niet of het lichamelijk zo bepaald is, of het de hormonen zijn die je hersenen plat leggen of dat het het idee dat is dat het eind nu echt in zicht is, maar vanaf een week of 34 zwanger kon ik me niet meer concentreren. Ik had nog best wat plannen. Nog wat artikelen schrijven voor Indebuurt. AfterNINE up to date houden. Mooie foto's maken. Misschien nog een verhaal voor Kids en Kurken. Maar het lukte niet. De vrije tijd die ik heb, besteed ik in bed, of aan schoonmaken en opruimen, nog maar eens wat veranderen aan de kinderkamer, online shoppen voor de baby, me inlezen over hoe je weeën het best op kan vangen of met het kijken van platte televisie zoals TeenMom en Just Tattoo of Us. Ik kan niet meer normaal functioneren, de zwangerschap heeft mijn brein volledig overgenomen.
Verwend
Yes, en dat hoofd met watten zorgde er ook voor dat ik eigenlijk niet zo heel erg investeerde in mijn sociale contacten. Even te druk met mezelf! En dat moet ook kunnen vind ik.
Maar mijn vriendinnen zouden mijn vriendinnen niet zijn als ze het daar niet bij lieten zitten. Een babyshower doen we eigenlijk alleen bij de eerste, maar een paar zondagen geleden werd ik toch opeens verrast met een ontbijt en wat cadeautjes door een select groepje vriendinnen! Zo lief! En een week eerder had mijn vriendin Christel Jolie al een ochtend meegenomen op pad en ons daarna samen op pannenkoeken getrakteerd en mijn vriendin Neomie stond ook nog voor de deur met bloemen en een cadeau! Een etentje met weer een ander groepje vriendinnen moest ik helaas afzeggen, omdat ik die dag vol in de voorweeën zat en liever veilig thuis bleef. Maar al met al is de achterstand weer helemaal ingehaald en ben ik vreselijk verwend! Ik ben ook maar gezegend met zoveel lieve meiden om me heen!
En verder....
Verder gingen we dit trimester nog op familieweekend en vierden we de 70e verjaardag van mn schoonvader, liep ik een dag rond in Beekse Bergen met mijn familie en was ik ronduit verbaasd over hoe goed ik dit volhield, heb ik heel wat gare dagen met Jolie in huis doorgebracht met teveel schermtijd voor haar, maar hebben we ook nog heel veel kunnen kroelen, naar het bos, naar het museum, naar de speeltuin, naar de Parade en samen heel veel ijsjes kunnen eten, voordat ze me straks moet gaan delen met haar zus. En als de weeën nog héél even op zich laten wachten hebben Roel en ik zelfs nog even wat quality time samen de komende week.
De zwangerschap die zo vol angst en onzekerheid begon, bleek er één uit het boekje. En ik ben zo blij dat ik zover ben gekomen dat ik er echt van kan genieten! Dit meisje is zo welkom, zo geliefd!
Ik gok dat er een explosie vrijkomt van emotie als ze er straks is. Na een kinderwens van 2 jaar en 4 maanden, waar we 4 miskramen in te verwerken kregen en dan nog een zwangerschap van maximaal 40 weken en een dag wordt ons wachten eindelijk beloond. Ons gezin compleet!
Ik kan niet wachten!!!
Liefs,
Linda
